บทที่ 2 เริ่มจากจูบ (2)
1525 Words
สองหนุ่มสาวเดินมาถึงโฮมสเตย์โดยใช้เวลาไม่ถึงห้านาที
คูเปอร์ตาโตด้วยความชอบใจ เมื่อขึ้นมาอยู่บนโฮมสเตย์ที่มีพื้นที่ไม่เล็กไม่ใหญ่ มีห้องน้ำในตัว มีระเบียงให้สูดอาการสดชื่นเข้าปอด เหมาะแก่การพักผ่อนสุด ๆ เธอคิดว่าจะอยู่ที่นี่ยาว ๆ ไปเลยเบื่อแล้วค่อยกลับกรุงเทพฯ
“ขอบใจมากจ้า ว่าแต่อาหารเย็นพี่ต้องไปกินที่ไหนเหรอ”
ไม่ได้ ๆ เรื่องปากเรื่องท้องสำคัญ เธอต้องถามให้แน่ใจ จริง ๆ ทางโฮมสเตย์ก็แจ้งรายละเอียดมาแล้วแต่เธอจำไม่ได้เอง
“อาหารเย็นทางเราจะจัดมาให้ครับ คุณลูกค้ากินอะไรไม่ได้ไหมครับ หรือแพ้อาหารทะเล”
“ไม่มีค่ะ พี่กินได้หมดแหละ ว่าแต่น้องคะ ที่นี่ไม่มีผีใช่ไหม”
“ไม่มีครับลูกค้า ผมรับประกัน นอนหลับได้สบาย ๆ เลย”
“โล่งอก พี่ชื่อคูเปอร์ เรียกพี่เปอร์ก็ได้ พี่ไม่หยิ่งหน้าตาดูหยิ่งเฉย ๆ ที่จริงไม่มีอะไร”
“ได้ครับพี่เปอร์ แต่ผมว่าผมอายุมากกว่านะครับ ผมอายุสามสิบสี่พี่เปอร์อายุเท่าไร”
“จริงเหรอคะ พี่ อุ๊ย เปอร์อายุสามสิบค่ะ พี่มหาหน้าเด็กมาก เปอร์นึกว่ายี่สิบห้ายี่สิบหกไรงี้”
หน้าแตกดังเพล้งหมอไม่รับเย็บ อุตส่าห์แทนตัวเองว่าพี่มาตั้งนาน พอรู้อายุของพ่อมหา หญิงสาวถึงกับยกมือขึ้นมาปิดปาก บ้าบอคอแตก คนอายุสามสิบสี่มันหน้าเด็กขนาดนี้เลยเหรอ เธอเข้าใจว่าเขาเพิ่งเรียนจบด้วยซ้ำ
“มีแต่คนพูดแบบนั้นทั้งนั้นครับ งั้นผมไม่รบกวนแล้ว ผมขอตัวก่อน”
“ค่ะ ตอนเย็นเจอกัน พี่มหาจะเอาข้าวมาส่งให้เปอร์เองใช่ไหม”
“ครับ น้องเปอร์อยากได้อะไรเพิ่มเติมไหม”
“ขอเบียร์เย็น ๆ สองกระป๋อง คืนนี้เปอร์อยากเมา”
“ครับ พี่มหาจัดให้เอง”
ชายหนุ่มที่ชื่อมหาเดินออกจากห้องของคูเปอร์ด้วยรอยยิ้ม เขารู้สึกถูกชะตากับเธออย่างบอกไม่ถูก
ผู้หญิงอะไรก็ไม่รู้ดูผิวเผินเหมือนคนเรื่องมาก เข้ากับคนยากแต่เอาเข้าจริงเธอค่อนข้างเป็นกันเอง สบาย ๆ ตลกอีกต่างหาก
คูเปอร์จัดการล็อกห้องเรียบร้อยก็ทิ้งตัวบนเตียงนุ่ม ก่อนจะเอาโทรศัพท์ออกมาเล่นเฟซบุ๊ก แล้วบังเอิญไปเห็นเพจดูดวงเพจหนึ่ง บอกว่าช่วงนี้ราศีมังกรมีดวงจะได้สามีแบบสายฟ้าแลบ
“ได้ก็ดีสิ ฉันอยากมีผัวจนตัวสั่นแล้วเนี่ย ว่าไปอีตาพี่มหาก็หน้าตาดีเหมือนกันนะ หล่อเหมือนพระเอกเลยเสียดายของมาก”
บ่นด้วยความเสียดาย ก่อนจะต่อสายหาเพื่อนสนิทแล้วเล่าให้ฟังอย่างออกรส ไม่ได้เล่าถึงบรรยากาศของม่อนแจ่ม แต่เล่าความหล่อของพี่มหามากกว่า
“เอ็งไปม่อนแจ่มได้ไม่ถึงวัน ก็เจอเนื้อคู่แล้วเหรอไอ้เปอร์”
ละอองฟองแซวเพื่อนรัก เธอนี่แหละที่เป็นคนแนะนำให้คูเปอร์มาพักผ่อนที่นี่ แต่ตอนนั้นโฮมสเตย์ยังไม่มีลูกจ้าง มีแค่ลุงกับป้าสองคน
“เนื้อคงเนื้อคู่ที่ไหนกัน เขาเป็นลูกจ้าง ข้าไม่เอามาทำผัวหรอก”
โกหกชัด ๆ ทั้งที่ในใจอยากได้พ่อมหาจนตัวสั่น แต่ด้วยความแตกต่างของฐานะเธอจึงปฏิเสธ สองเพื่อนซี้ชอบแทนตัวเองว่าเอ็งกับข้าประหนึ่งเป็นคนโบราณแทนการพูดมึงกับกู
“ลูกจ้างแล้วไง ทำไมต้องสนใจด้วย ความรักเป็นเรื่องของหัวใจ”
“ถามจริง เอ็งคิดว่าคนสองคนจะคบกันยืนยาวแค่ความรักมันจะพอเหรอ สำหรับข้าไม่ใช่แน่นอน อย่างน้อย ๆ ผู้ชายคนนั้นต้องมีฐานะเท่า ๆ กัน เฮ้อ ว่าไปก็เสียดายในความหล่อของพี่มหา ไอ้ฟองถ้าเอ็งเห็นเอ็งต้องชอบ บอกเลยงานดี”
“งั้นก็อย่าลืมถ่ายรูปพ่อมหาของเอ็งมาให้ข้าดูด้วย”
“ถ้าเขายอมให้ถ่าย ข้าจะส่งให้เอ็งดู”
“ก่อนวางสาย ข้าขออวยพรให้เอ็งมีผัวสมใจอยาก เอ็งจะได้เขียนนิยายแซ่บ ๆ สักทีนะเพื่อนรัก”
“พรของเอ็งไม่ได้ผลแน่นอน โฮมสเตย์ไม่มีใครเลยนอกจากข้า พี่มหาและเจ้าของโฮมสเตย์ เอ็งจะให้ข้าไปหาผัวมาจากไหนไม่ทราบ”
“พี่มหาไง ฮ่า ๆ ๆ ๆ ล้อเล่น ๆ ข้าก็อวยพรไปงั้นแหละ เอ็งออกไปเที่ยวที่อื่นด้วยนะ เผื่อเจอเนื้อคู่”
“เออ ๆ แค่นี้ก่อนนะไอ้ฟอง ข้าง่วงนอน”
สองสาววางสายไปหลังจากคุยกันพอหอมปากหอมคอ
คูเปอร์อดคิดถึงคำพูดของเพื่อนไม่ได้ พี่มหาหล่อมากหล่อจนเธออยากมอบความสาวให้เลย แต่ก็นั่นแหละเพิ่งรู้จักกันได้เพียงวันเดียว เธอจะไปทำเรื่องแบบนั้นกับเขาได้อย่างไร
ตกเย็นนายมหาได้ถืออาหารเย็นมาส่งให้คูเปอร์พร้อมด้วยเบียร์สองกระป๋อง หญิงสาวอาบน้ำเปลี่ยนจากชุดเมื่อตอนกลางวันเป็นชุดนอน หน้าตาไม่มีเครื่องสำอางดูเด็กลงกว่าอายุเยอะมาก ชายหนุ่มตาค้างเล็กน้อยก่อนจะรู้สึกตัวว่ามองเธอนานเกินไปแล้ว
“น้องเปอร์ดื่มเบียร์คนเดียวสองกระป๋องเลยเหรอ” เขาถามหลังจากวางถาดอาหารลงบนโต๊ะคล้าย ๆ โต๊ะญี่ปุ่น
“เปล่าค่ะ เปอร์สั่งมาให้พี่มหาด้วย นั่งดื่มด้วยกันหน่อย เปอร์เหงา” สั่งมาเผื่อเขาจริง ๆ ด้วยความไม่ชอบอยู่คนเดียวเธอจึงอยากให้นายมหาอยู่เป็นเพื่อน
“ชวนผู้ชายที่เพิ่งรู้จักกันดื่มเบียร์ ไม่กลัวหรือไง” ชายหนุ่มเลิกคิ้วถาม รู้สึกไม่พอใจอย่างไรก็ไม่รู้ที่คูเปอร์ไม่ระวังตัวเอง หากผู้ชายคนนั้นเป็นคนชั่วเธอจะทำอย่างไรโชคดีที่เป็นเขา
“ไม่กลัวค่ะ เปอร์เก่งการต่อสู้ เทควันโดสายดำ ยิงปืนแม่นมาก” ฝีมือการต่อสู้ระดับคูเปอร์ไม่เห็นต้องกลัวอะไรเลย คนที่ต้องกลัวคือผู้ชายพวกนั้นมากกว่า เธอคิดด้วยความมั่นใจ
“งั้นพี่ไม่ควรปฏิเสธใช่ไหม” ไม่รู้อะไรดลใจให้นายมหาตอบรับแทนที่จะปฏิเสธ อาจจะเป็นใบหน้างามของเธอก็ได้ที่เป็นแรงดึงดูด ไหนจะบรรยากาศโรแมนติกอีก ทุกอย่างเป็นใจไปหมด
“ได้หมดค่ะ ถ้าพี่มหาไม่สะดวก เปอร์ไม่ได้ว่าอะไร”
“สะดวกสิ สาวสวยชวนดื่มขนาดนี้ ทำไมจะไม่สะดวก”
“งั้นนั่งลงเลย ดื่มไปคุยไป ดูดาวไป ใช้ชีวิตแบบไม่ต้องคิดอะไรมาก”
“พูดเหมือนชีวิตมันแย่เลย มีอะไรจะเล่าพูดมาได้เลย พี่พร้อมรับฟัง”
“ชีวิตมันก็ไม่ได้แย่หรอกค่ะ เปอร์เกิดในครอบครัวดี ฐานะดี แต่มีปัญหาอยู่อย่างเดียว เปอร์ไม่ประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน ไม่เหมือนน้อง ๆ ทั้งสองคน แล้วชีวิตของพี่มหาล่ะคะเป็นยังไง”
ปัญหาของเธอคือเรื่องงาน อย่างอื่นคือดีมาก ดีเสียจนใครหลายคนอิจฉารวมถึงเจ้าของคอมเมนต์คนนั้น ซึ่งไม่ใช่นักอ่านจริง ๆ แต่เป็นคนรู้จักที่ไม่ชอบคูเปอร์ และแอบรู้มาว่าหญิงสาวเขียนนิยายเป็นอาชีพ
“พี่เกิดมาก็ไม่รู้จักพ่อแม่แล้ว อยู่กับย่าแต่ท่านเพิ่งเสียไปไม่นานนี้เอง ตอนนี้พี่ตัวคนเดียว เลยมารับจ้างทำงานให้ลุงกับป้าเจ้าของโฮมสเตย์” เขาเอ่ยด้วยรอยยิ้มไม่มีทีท่าว่าจะเศร้า ไม่เหมือนเธอที่มองหน้าพี่มหาด้วยความสงสาร พ่อหนุ่มคนนี้ชีวิตรันทดนัก
“โธ่ ชีวิตของพี่น่าสงสารกว่าเปอร์เยอะมากเลยค่ะ”
“ไม่เห็นน่าสงสารตรงไหนเลย ถึงเกิดมาจนแต่พี่ก็มีความสุข ได้อยู่กับย่าที่รัก ถึงท่านจะไม่อยู่แล้วแต่พี่ก็รับรู้ถึงความรักของท่าน”
“อิจฉาพี่มหาจัง เปอร์มาพักที่นี่เพราะอะไรรู้ไหมคะ เพราะเปอร์เสียใจ เศร้าใจ เปอร์รักอาชีพนักเขียนมาก แต่ทำไมคนอ่านถึงไม่เห็นความตั้งใจของเปอร์”
“เกิดอะไรขึ้นเล่าให้พี่ฟังได้ไหม”
ไม่รอให้เสียเวลา เรื่องราวที่เกิดขึ้นกับตัวเองเมื่อเดือนก่อน พรั่งพรูออกมาจากปากของคูเปอร์ด้วยน้ำเสียงน้อยอกน้อยใจ พร้อม ๆ กับน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด เล่าไป ร้องไห้ไป บวกกับกระดกเบียร์ไปด้วยทำให้เธอเริ่มเมา สติไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว
ชายหนุ่มเองก็ดื่มและเป็นพวกคออ่อน จึงกล้าเข้าไปกอดปลอบหญิงสาว ไม่รู้ปลอบกันอย่างไรอยู่ ๆ หญิงสาวก็เงยหน้าขึ้นมาแล้วถามชายหนุ่มว่า คืนนี้นอนด้วยกันได้ไหม เธอไม่อยากนอนคนเดียว แต่เขายังไม่ทันได้ให้คำตอบ ปากก็ถูกปิดด้วยจูบไม่ประสีประสาเสียก่อน
- Writer
