(ลมเหนือ)
"ถะถ้านายจะนอนนี่ก็นอนข้างนอกแล้วกันฉันเข้าห้องก่อนนะ..." หมับ! หมอกจะลุกหนีผมไปแต่ว่าผมไม่มีทางปล่อยเธอไปตอนนี้เด็ดขาด ผมคว้ามือรั้งหมอกเอาไว้ก่อน
"อย่าพึ่งได้ไหมไม่ต้องพูดอะไรกันก็ได้แค่อยู่ข้าง ๆ กันก็พอแล้ว" ผมพูดกับเธอและบีบมือหมอกเบา ๆ มันมีความอบอุ่นที่ผมคิดถึงอยู่นานแล้วนะที่ผมไม่ได้สัมผัสมือคู่นี้ มันคิดถึงมากจริง ๆ
"ฉันง่วงแล้วน่ะ"
"ยังหรอกจะเข้าไปร้องไห้คนเดียวน่ะสิ" ผมพูดอย่างรู้ทันแล้วกระตุกแขนของหมอกนิดหน่อยที่เธอกลับมานั่งข้าง ๆ ผม และดีที่เธอยอมลงนั่งมาเหมือนเดิม ผมยังคงกุมมือคู่นี้เอาไว้แม้ว่าเธอจะยอมนั่งตามที่ผมบอกก็ตาม
"ฮึก!" ผมหันมองหมอกที่ตอนนี้กำลังพยายามเช็ดน้ำตาของตัวเองแค่จูบกันต้องเสียใจร้องไห้ขนาดนั้นเลยเหรอผมทำอะไรผิดมากมายขนาดนั้นเลยเหรอ?
"ไม่ต้องร้องแล้ว..." ผมยื่นมือออกไปและเช็ดน้ำตาให้เธอเบา ๆ ที่ผ่านมาเธอคงจะเหนื่อยมากแน่เลยที่ต้องการเลี้ยง
