บทที่ 23
คนของเขา
“คะ...คุณไตร ป่านต้องกลับบ้านแล้วนะ” ฉันบอกเสียงแผ่วเบาเนื่องจากคุณไตรกำลังกดสายตาจดจ่อกับเอกสาร
ตอนนี้ฉันอยู่ในห้องทำงานของคุณไตรซึ่งก็หมายความว่าฉันกำลังอยู่ในบ้านของเขาเหมือนเดิมนั่นแหละ
ฉันอยู่ที่บ้านของเขามาสองวันแล้ว ซึ่งก็เป็นคุณไตรอีกนั่นแหละที่ไม่ยอมให้ฉันกลับ หลังจากที่ความสัมพันธ์ของเราสองคนเกิดขึ้นโดยที่ฉันเองก็ไม่สามารถนิยามความหมายได้
ไม่ว่าจะเป็นกำแพงของเราสองคนที่เคยมีกั้นกลาง ความลึกซึ้งข้ามขั้นสถานะ ทุกสิ่งทุกอย่างกำลังฟ้องชัดว่าในตอนนี้สถานะของฉันกับเขาได้เปลี่ยนไปแล้ว
“กลับทำไม” คุณไตรเอ่ยขึ้นพลางละสายตาจากแผ่นกระดาษ ดวงตาคมเข้มดำขลับที่มองมาทำเอาฉันถึงกับลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่
“ก็พรุ่งนี้ป่านต้องไปทำงาน ป่านต้อง...”
“งั้นก็ย้ายมาอยู่ที่นี่”
ไม่ทันที่ฉันจะเอ่ยจบ เสียงเข้มของคุณไตรก็แทรกขึ้น พร้อมกับร่างกายสูงใหญ่ที่หยัดตัวจากเก้าอี้และเดินเข้า
