บทที่ 24
คุณพริตตี้ (1)
เวลาเลิกงานก็คือการกลับบ้านมาสักผ้าที่กองพะเนินจนแทบล้นหัว
ฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าให้อยู่ในชุดลำลองใส่สบาย ก่อนจะยกตะกร้าผ้าที่เตรียมพร้อมสำหรับการซักล้าง เนื่องจากวันหยุดเสาร์อาทิตย์ที่ผ่านมานั้นฉันอยู่บ้านคุณไตรจนไม่ได้กลับมาจัดการ มันก็เลยกลายเป็นว่าตอนนี้ฉันจำต้องเจียดเวลามาแบ่งให้กับภาระงานบ้านพวกนี้ยังไงล่ะ
“ตอนนี้ฉันควรจะนั่งกินข้าวแล้วก็นั่งดูทีวีไม่ใช่หรือไงเนี่ย เฮ้อ...ชีวิตไอ้ป่านมันช่างน่าสงสารจริง ๆ” คำบ่นเริ่มหลุดออกมาในขณะที่มือสองข้างก็ขยี้เนื้อผ้าไปกับฟองโฟมจากน้ำยาซักล้างเบา ๆ
ความจริงแล้วที่บ้านก็มีเครื่องซักผ้านั่นแหละ แต่ชุดที่ฉันกำลังซักนั้นเป็นเสื้อนักศึกษากับชุดชั้นใน มีพวกชุดนุ่งเล่นประปรายมาบ้าง ฉันเลยตัดสินใจเลือกที่จะซักมือร่วมทั้งหมด เพราะถ้าหากแยกประเภทและลองคำนวณคร่าว ๆ แล้ว การซักมือน่าจะช่วยประหยัดค่าไฟและค่าน้ำได้มากกว่า
เว้นก็แต่ก
