“ฉันอาจจะเด็กน้อยสำหรับคุณ อาจจะไร้เหตุผลและงี่เง่าสำหรับทุกคนในบ้าน แต่ตอนนี้ฉันโตพอที่จะเข้าใจเรื่องหนึ่งแล้วนะคะ...”
“ฉันเข้าใจแล้วว่า อะไรที่ไม่ใช่ของของเรา ฉันก็ไม่ควรอยากครอบครอง ฉันไม่ควรทำตัวไร้ค่าเพื่อแย่งสิ่งนั้นมา เพราะคนที่จะเสียใจก็มีแค่ฉันคนเดียว” และแน่นอนว่าคำพูดนี้ของหทัยยาทำให้กรฉัตรเข้าใจว่าเธอกำลังหมายถึงอะไร และมันก็ย่อมทำให้ใจแกร่งกระตุกขึ้นพร้อมกับความรู้สึกบีบรัดขึ้นมาอย่างง่ายดาย
เขาไม่เคยรู้เลยว่าเด็กช่างพูด เด็กงี่เง่าเอาแต่ใจ เด็กที่ดูไร้เหตุผลและทำอะไรตามใจตัวเองอย่างหทัยยา จะเก็บทุกความรู้สึกและคิดมากได้ขนาดนี้ เขาไม่เคยรู้เลยว่าภายในใจของเธอนั้นสะสมเรื่องราวมากมายมาขนาดนี้ เขาพึ่งรู้ตัวจริงๆว่าเขา ละเลยเธอมากจนไม่รับรู้อะไรเลย
“สิ่งที่ฉันพูดออกไปมันก็คือความรู้สึกที่ฉันพยายามเก็บมันไว้ให้ลึกที่สุด เก็บมันไว้โดยไม่เคยพูดออกมาให้ใครเห็น ไม่อยากให้ใครรู้ว่าจร
