The Mafia Don's Wife

KABANATA 1

ANO raw? Asawa niya?

“Sino ka para magdesisyon na asawa mo ako? Hindi nga ako ang Aneesa mo!” Tumayo ako para ipakita ang pagprotesta. Muntikan pang tumama ang mukha ko sa mukha niya. Mabuti naman at umatras siya. Alam niya pa pala ang salitang space!

Nakita ko agad ang pagdidilim ng kanyang mga mata na para bang handa na niya akong isakripisyo at ialay sa impyerno dahil sa sinabi ko. Napalagok ako but I didn’t back down! One thing na natutunan ko sa pagiging mag-isa ko sa buhay at maagang namulat sa masaklap na katotohanan ng buhay ng tao, the more na ipinapakita mong natatakot ka, mas tatakutin ka ng mga nakakaangat sa ‘yo. Kaya itago mo iyang takot mo at ipakita sa kanila na hindi ka papatalo!

“Eura Karolina Taravella ang pangalan ko. You can’t just appear in my life and decide that I am your wife and change my name to hers! May sarili akong pagkatao.”

Ikinuyom ko ang aking kamao upang mapigilan ang nararamdamang takot at panginginig. Masyado na akong maraming nakaharap sa buhay ko para lamang matakot sa lalaking kaharap ko—but then again, this man is…dangerous. Naalala ko bigla na walang pakealam niyang pinapatay iyong dalawang babaeng namba-badmouth sa asawa niya. Like it’s a natural thing to do.

Tumayo siya nang maayos. Kinailangan ko pang tumingala para lamang makita ang mukha niya. He’s too gorgeous—wait, that’s an understatement. He’s godlike, with that slightly tousled inky black hair, blue-grey eyes, thick eyebrows that compliment the features of his face, and sharp jawline—I think I am exaggerating it, but yes, if perfection were a word, it would be this man standing in front of me.

He has a well-sculpted body, and his shirt clings to his body like a second skin. He’s drop-dead f*****g gorgeous!

Ipinikit niya ang kanyang mga mata and an exasperated sigh escaped his mouth.

I flinched when he grabbed a handful of my hair in his fist and pulled until my head tilted back. Nagsalubong ang aking mata at ang tila walang buhay niyang mga mata.

Kung kanina ay naitatago ko pa ang takot, ngayon ay tuluyan nang nangingilabot ang aking katawan sa pamamaraan niya ng pagtingin sa akin, like he can destroy me by just looking at me.

“When I told you that you are my wife, you are my f*****g wife. I need you to do as you were told, or you won’t like what I prepared for someone who defies me.”

I can’t feel anything other than…fear. Na kahit gusto kong maging matapang, this man is sucking the braveness I want to grip and leave me with nothing but cowardness.

“Do you understand that? No talking back and no defying me.” His voice is a silent growl. He’s like a predator intimidating his prey before he eats it alive.

Hindi ako nakasagot. Pakiramdam ko ay nanunuyo ang aking lalamunan at wala akong kakayahang makapagsalita.

“I’m not a fan of repeating myself, but I will make an exception for you today.” Mas lalong humigpit ang kanyang hawak sa buhok ko at inilapit ang mukha niya sa may tainga ko. Napapikit ako nang maramdaman ko ang init ng hininga niyang tumatama sa gilid ng pisngi ko. “Do you understand, dolcezza?”

I nod my head, still unable to speak. My instinct is telling me that this is not a situation where you can use your fake bravado. Ito iyong mga pagkakataon na i-a-admit mo na lang na mahina ka kaysa sa kalaban mo and retreat.

“Use your words,” mas mahinahon niya nang saad sa akin.

Napalagok muli ako bago magsalita. “Yes.”

It was a mystery to me how I was able to talk without stammering my words. Buti na lang at kahit takot na takot na ang aking nararamdaman ay hindi naman naapektuhan ang aking salita.

He released after getting the answer he wants. Napaupo ako sa kama dulot ng panghihina ng aking tuhod. Tulala ako at para bang iniwan ako ng aking kaluluwa.

“Good girl. Now, rest. If you need anything, there’ll be guards guarding this room outside, call them.” Tinalikuran niya na ako at naglakad na siya papalapit sa pinto.

Nananalangin ako na sana ay umalis na siya dahil pakiramdam ko ay roon lamang ako makakahinga nang maluwag.

Hinawakan niya ang pihitan ng pinto nang may maalala ako. Ano ngang pangalan niya? Sa kaba ko ay hindi ko maalala kung binanggit niya ba sa akin ang pangalan niya o nakalimutan ko lang talaga.

This man is an anomaly.

“What’s your name?” Hindi ko mapigilang ibuka ang aking bibig at itanong sa kanya iyon kahit pakiramdam ko, dapat hinayaan ko na lang na hindi ko maalala ang pangalan niya.

Ipinasok niya ang isang kamay sa bulsa ng trouser niya as he looked at me over his shoulder.

“Massimo Sylvester, but everyone calls me Silver.” Matipid lamang iyon pero nagtindigan ang buhok ko sa katawan sa malamig at walang buhay na tono ng pananalita niya.

“Last name?” tanong ko sa kanya.

“Montecalvo. Our last name is Montecalvo, dolcezza.”

Tinitigan ko siya hanggang sa makalabas siya ng kuwarto.

Bumagsak ang aking balikat at hinabol ko ang aking paghinga. Being with that man is asphyxiating. Pakiramdam ko ay may dalawang kamay na nakahawak sa aking leeg at sinasakal ako. Ganoon ang pakiramdam ko sa tuwing naririyan si Silver.

Panay ang pagkagat ko sa labi ko habang pinagmamasdan ang paiskot-sikot sa kuwarto. Kailangan kong makatakas dito. Like hell I will remain imprisoned here! Mas gugustuhin ko pang manirahan sa gilid ng kalye kaysa ang makulong sa bahay na ito para lang magpanggap at umaktong asawa ng isang kagaya ni Silver.

Binuksan ko ang pinto papuntang balkonahe. Kung gumawa kaya ako ng sarili kong tali para makababa sa unang palapag? Kaya lang nang sumulip ako sa dulo ng balkonahe, nakita ko kung gaano kataas ang pangalawang palapag.

Napapikit ako. Abort mission. Hahanap na lang ako ng ibang paraan.

Pumasok muli ako sa loob ng silid ko. I am pacing back and forth while gritting my teeth. I need to get the hell out of this place.

Makalipas ang ilang sandali, a lightbulb appeared on my head.

Naghanap ako ng kahit anong bagay na maaari kong magamit para sa binabalak ko at nang makakita ay agad akong nagtago.

Huminga ako nang maluwag. Kakayanin ko ‘to!

“Tulong!” Sumigaw ako nang ilang ulit hanggang sa maramdaman ko ang pagpasok ng mga lalaki. Dalawa sila kaya natakot ako pero pinagpatuloy ko pa rin ang binabalak.

“Miss?” tanong ng isa.

Naglakad ako papalapit sa kanila habang hawak ang matigas na bagay. Agad kong inihampas iyon sa ulo ng dalawa.

Napahiga sila sa sahig ngunit hindi sapat ang impact na nagawa ko para mawalan sila ng malay. Sa taranta ko ay tumakbo agad ako papalabas ng silid.

Don’t look back. Iyan ang sinasabi ko sa aking sarili nang paulit-ulit. Pinagpatuloy ko lamang ang aking pagtakbo at kapag may nakikitang guards ay agad akong lumilihis ng direksyon.

Napapamura ako sa aking isipan dahil ang dami pa lang mga guards sa paligid at ang bilis namang maipakalat na nakatakas ako!

Ganoon man, hindi ako tumigil sa pagkatakbo. Hindi ako titigil hangga’t hindi ako nakakalabas dito at nakakatakas. Kailangan kong makawala sa impyernong ito dahil kung hindi, baka rito na ako mabaliw.

Hinihingal na ako at nanghihina na ang aking tuhod, subalit ang pagtigil sa pagtakbo ay hindi option sa akin. I am the mouse here and everyone’s a cat. They are chasing me, at kapag nahuli nila ako, katapusan ko na.

This is my only chance to escape. Hindi ko alam kung magkakaroon pa ulit ako. At hinding-hindi ko hahayaan ang Silver na iyon na palitan niya sa pagkatao ng asawa niya ang pagkatao ko.

Pinagpapawisan na ako. Tirik na tirik pa naman ang araw ay naghahabulan kami rito. Kahit saan ata ako magpunta, may nakakasalubong akong mga lalaking handa na akong hulihin.

Nasaan ba ang gate? Ang lawak masyado ng kalupaang ito na wala akong makitang gate!

Nagningning ang aking mga mata nang matanaw ko sa hindi kalayuan ang matayog na gate. Mas lalo akong nagkalakas ng loob na tumakbo ng mabilis.

But my happiness and hope were shot-lived. Kung gaano sila kabilis ibinigay sa akin, siya ring kabilis na binawi sa ‘kin.

I came to a halt when I saw figures before I can even approach the gate. May mga itim na sasakyang nakaharang sa daan papuntang gate at mga lalaking nakatayo na akala mo ay hinihintay ang pagdating ko.

Hinahapo pa rin ako habang nakatingin sa kanila. I aggressively shake my head when I realized what just happened.

No. No f*****g way!

Nang akala ko ay makakatakas na ako, pinaasa lang pala ako. When I finally see hope, herips it in front of me.

Binuksan ng isang lalaki ang pinto ng isang mamahaling itim na sasakyan. Para akong ginilitan sa leeg nang makita ko kung sinong lumabas mula sa sasakyan.

Shit!

Inayos niya ang sarili bago ang kanyang madilim na mga mata ay tumingin sa direksyon ko. And I was instantly deprived to breathe.

“You think you can escape me?”

While I was hoping that I have a chance to escape, naandito na siya at naghihintay sa akin.

Napailing ako, hindi dahil iyon ang sagot ko sa tanong niya. Umiling ako dahil hindi ako makapaniwala na talagang nawawala na sa akin ang kalayaan at pag-asa kong makawala rito.

This is a nightmare, and I am facing the devil.

“Did you have fun while running away, thinking you could get away from this place…and me?”

My body tremors violently. My world suddenly became black and white, robbing me of any color other than grey.

I want to leave!

Lumapit sa akin si Silver. Umatras ako papalayo sa kanya at nang mapansin niya ‘yon ay mabilis niya akong hinawakan. I winced. Para akong napapaso sa pamamaraan ng paghawak niya sa akin.

“Please, let me go. Let me go home.” I almost choke with my own words. Kung pagmamakaawa lamang ang maaari kong gawin para hayaan niya ako, magmamakaawa ako.

“How about no?”

My eyes burn with unshed tears. Gusto kong umiyak pero may kung anong pumipigil sa akin at nagsasabing hindi deserve ng lalaking ito ang iyakan ko.

“Gusto ko nang umuwi—”

“This is your house. Your home.”

Marahas kong kinagat ang aking labi. There’s no place for negotiating with him. Kung anong sinabi niya, iyon ang masusunod.

“No…” Umiling ako.

Humaplos ang kanyang kamay sa aking pisngi pababa sa aking leeg. Nangilabot ako roon.

Napatalon ako sa gulat at ipinikit ko ang aking mga mata nang hawakan niya ako sa leeg—but not to the point of choking me—just to deliver the message that he’s in control and that he holds power over me.

“I told you not to defy me, but you still did, sweetheart.” He licked his bottom lip, and as much as I wanted to find it hot and my core pulsates because of his sexy action, agad din akong nilamon ng kaba. “And for that, I am going to discipline you.”

Silver threw me over his shoulder like I was a sack of potatoes.

“Put me down—”

Mabilis na naglaho ang panlalaban ko at ang pagsigaw ko when I felt a sting on my ass cheek.

Did he just spank my butt?

“Fight all you want, but I will make you realize that you’re my wife and have no choice but to be mine. You cannot escape; you cannot get rid of me. The only way to enjoy this is to f*****g love me—obey me, and I am going to treat you like a queen. How about being an obedient wife, dolcezza mia?”

Napatigil ako, pati ata paghinga ko ay tumigil sa sinabi niya. Love him? Wala nga ata sa bokabularyo niya ang salitang iyon!

A low satisfied groan escaped his throat. “That’s right. Be my good girl, and I will give you the world. Now, let’s proceed on disciplining you for your action earlier.”

A sudden bolt of indescribable sensation shot directly to my core. When I was supposed to despise this man, my p***y betrayed me by being turned on by his words and harsh actions. f**k! I’m doomed.