“หนูนิดหยุดก่อน หนูนิด! อย่าเดินหนีพี่นะ มาคุยกันให้รู้เรื่อง”
“...”
“หนูนิด!”
ผู้กองเพลิงตะโกนเรียกเจ้าของชื่อให้หยุดเดิน ทว่าหญิงสาวก็ไม่หยุด เธอเดินเข้าไปในบ้าน ชายหนุ่มจึงรีบจอดรถแล้วตามเข้าไปด้านในทันที
เมื่อเข้ามาในบ้านก็เห็นคนตัวเล็กนั่งเอาหลังพิงโซฟาเชิดหน้าขึ้น สองมือกอดอก ยกขาขวาไขว่ห้างขยับเท้าไปมาอย่างสบายใจ เห็นแบบนี้ชายหนุ่มยิ่งรู้สึกอยากสั่งสอนคนตรงหน้าให้เลิกดื้อและทำท่าทาง
เอาแต่ใจนี่สักที
“บอกให้รอทำไมไม่รอ”
“ก็รอแล้วนี่ไงคะ นั่งอยู่นี่ไม่ได้ขึ้นไปข้างบนสักหน่อย” หนูนิดเถียงกลับ ชายหนุ่มถอนหายใจแล้วเข้ามานั่งที่โซฟาตรงกันข้ามมองสบสายตากลมโตของเธอด้วยสายตาดุ
“หึ! ถ้าจะมองแบบนี้ด่าออกมาก็ได้เถอะ” หนูนิดพูดก่อนจะสะบัดหน้าหนีอย่างไม่สบอารมณ์
“เป็นอะไรครับ” ทว่าน้ำเสียงอ่อนโยนจากผู้กองหนุ่ม ทำเอาใจ
หญิงสาวอ่อนยวบ แต่เธอก็ยังคงนั่งนิ่งอยู่ดี
“หนูนิดอย่าเอาแต่ใจ
