หากไอ้ดินรู้สึกกับฉันมากเกินไป จะเสียใจที่เขาปรากฏตัวมันก็ไม่แปลกหรอก
“กอดพอยัง?” เวลาผ่านไปเนิ่นนาน ฉันจึงเป็นฝ่ายปริปากถาม ได้ยินเสียงครางอื้อข้างหูเป็นการตอบรับ แต่ว่านะ ถึงอ้อมกอดจะถูกคลายแล้วก็ตาม ฝ่ามือยังคงถูกกุมไว้แน่น แน่นจน...หยาดเหงื่อซึม มันชื้นไปทั้งฝ่ามือเลย
“แน่ใจเรื่องมันใช่ไหม ไม่รีเทิร์น?” ก็เริ่มดีแล้ว แต่พอหมอนั่นวกกลับมาถามเรื่องเดิมอีก ฉันเลยฉุนกึกขึ้นมา
“ยังไม่จบใช่ไหมเรื่องนี้ โผล่หัวเข้ามาหานายถึงที่ยังจะดักดานอยู่ได้ ช่วยเข้าใจอะไรง่าย ๆ หน่อยดิ” ฉันหมุนตัวกลับไปเผชิญหน้า มันควรคิดได้ตั้งแต่วินาทีแรกที่ฉันก้าวเท้าเข้ามาในห้องแล้ว ทีเรื่องอื่นล่ะฉลาดนัก “ถ้าฉันรีเทิร์นขึ้นมาก็อย่ามาร้องละกัน”
“ถามนิดเดียวไม่ได้เหรอ” ไอ้ดินขมวดคิ้วเล็กน้อย “เข้าใจแล้ว ไม่เหวี่ยง ๆ”
“นายมันน่ารำคาญ” ฉันเขม่น ในขณะที่ไอ้ดินค่อย ๆ ผลิยิ้มอย่างเป็นธรรมชาติ ตอนนั้นฉันแทบไม่ได้สังเก
