"เฮ้อ~~อยู่ไหนของเธอนะ โทรก็ไม่ติด...เอ๊ะ! กูเป็นคนปามือถือเธอทิ้งเองนี่หว่า โอ๊ย!! ไอ้ไฟ วุ๊ย!! หงุดหงิดโว๊ย" เมื่อจอดรถถึงหน้าบ้าน เขาก็ย้อนคิดกับสิ่งที่ผ่านมา เดินบ่นคนเดียวหน้าห่อเหี่ยวคอตกเข้าบ้าน
"อ้าว ลูกชายหายหัวไปทั้งคืนทำไมเดินเข้าบ้านคอตกแบบนั้นล่ะ" คุณนายอรดีที่นั่งชิบชาในยามบ่ายของวันใหม่ เอ่ยทักทายลูกชายที่เดินหน้าเหี่ยวเข้ามาในบ้าน ด้วยนำ้เสียงที่แหลมดังอย่างคนอารมณ์ดี
"............." เขาเงียบและเดินไปนั่งอย่างคนหมดแรงตรงข้ามกับผู้เป็นแม่
"แกหายไปไหนมาตาไฟ แม่โทรไปก็ไม่ยอมรับสาย" คุณนายอรดีว่าขึ้นหลังจากที่ดื่มด่ำกับน้ำชารสชาติดีจนพอใจ
"แม่จะกลับวันไหนครับ" เขาเอ่ยถามผู้เป็นแม่โดยไม่มองหน้า นั่งเอนหลังพิงกับพนักโซฟา เงยหน้าหลับตาพริ้มอย่างคนอ่อนแรง ดวงตาดำคล้ำอย่างกับคนไม่ได้นอน
"นี่แกไล่แม่เหรอตาไฟ"
"ผมแค่ถามครับ"
"ฉันจะกลับตอนไหนมันก็เรื่องของฉัน ทำไมแกมีอะไรที่บ้
