มีจุดหมายจึงจะไม่คิดฟุ้งซ่าน เรื่องหาทางกลับบ้านคงไม่เป็นผลแน่
"คุณแม่แอบมองเราสองคนจากบนบ้านเกรงว่าจะพรุ่งนี้จิกจะถูกเรียกไปนวด "
"ไม่มีอะไรเสียหน่อยทำไมต้องกลัวด้วยเราบริสุทธิ์ใจนี่"
"คุณแม่ท่านหวงลูกชายนะถึงฉันจะไม่ได้หน้าตาดีเท่าพระเอกละครก็เถอะ"
มุจรินทร์เผลอยิ้ม ธราดลถอนหายใจกับรอยยิ้มสดใสทำให้โลกทั้งใบสว่างไสวไปหมด
"ไปนอนเถอะดึกแล้ว วันนี้เหนื่อยมามากแล้ว"
ทอดเสียงอ่อนโยน มุจรินทร์ยอมหันหลังกลับไปยังเรือนคนรับใช้แต่โดยดี
บานหน้าต่างถูกปิดลงช้าๆ
"คุณหญิง ยังไม่นอนอีกหรือ"
คุณพระธนายงพูดขึ้นเมื่อลืมตาตื่นมาพบว่าคุณหญิงละม้าย ยืนอยู่ข้างหน้าต่างลงกลอนหน้าต่างแน่นหนาท่านเองก็สะดุ้งตื่นจากเสียงออดแอดของบานหน้าต่าง
“คุณพระจะรู้อะไรที่อิฉันนอนไม่ได้เพราะห่วงตาดล”
คุณพระธนายงชันกายลุกขึ้นพิงพนักหัวเตียง
“หวงทำไมกันเล่าตาดลก็โตแล้ว ยังคงตามเอาใจกันไม่เลิกทำราวกับว่าลูกเพิ่งจะสิบแ
