เจิ้งจินเทาถอนริมฝีปากออกจากปากของซูเยี่ยนเหมือนเพิ่งจะนึกอะไรขึ้นมาได้
“ท่านพี่เหตุใดจึงเย็นชานัก”แววตาตัดพ้อ เจิ้งจินเทาผลักร่างบางของซูเยี่ยน ที่กอดเขา ให้ล้มลงกับพื้น ซูเยี่ยนมองด้วยสายตาเกลียดชัง
จวนอ๋องเก้า
ซูเยี่ยน ซุกอยู่กับอกกว้างของอ๋องเก้าหูซื่อเย่ ลูบไล้แผงอกกว้างอย่างเบามือ
“เขาเฉยชาจนน่ากลัว ข้ายังหาโอกาสที่เหมาะสมไม่ได้”
“หรือว่าใจเขาบัดนี้จะอยู่กับหลินฮวาคนนั้นเสียแล้ว”
“ช่างเขาใจเขาจะอยู่กับใครข้าหาสนใจไม่ข้าเพียงแต่ทำตามที่ท่านต้องการ ขอเพียงใจท่านอยู่กับข้าก็พอ”ใบหน้าหวานราวอิสตรีของหูซื่อเย่ ยิ้ม บางๆ ก้มลงจุมพิตที่ริมฝีปากของซูเยี่ยน
“เจ้าแน่ใจหรือไม่ว่าเร้นกายมาครั้งนี้ไม่มีใครพบเจอ”ถามเพื่อความแน่ใจเขาตอนนี้ ทำการเช่นนี้ในใจรุ้ดีว่าไม่เหมาะสมแต่ หาสนใจไม่ในเมื่อไม่ว่าจะเป็นหญิงงามคนใดที่หูซื่อเย่ต้องการมักจะลงเอยด้วยการอุ่่นเตียงให้เขานึกเห็นร่างบางอ้อนแอ้นริม
