ม้าหนุ่มพาคนทั้งสองมายังหมู่บ้านกลางหุบเขา ผู้คนที่นั่นล้วนเป็นดั่งนักรบ หลินฮวาสงสัยเสียจริงว่าพวกเขาฝึกซ้อมการรบไปทำไมกัน
“พวกเขาเหล่านี้เป็นคนของข้าตำแหน่งอ๋องสามารถสะสมกำลังพลได้ เช่นนี้นี้ มักจะถูกมองว่าคิดการใหญ่”หลินฮวา ยิ้มให้กำลังใจเข้าใจสถานการณ์ดี แม้แต่บิดาของหลินฮวายังมักจะถูกเพ่งเล็งเสมอบางครั้งการภักดี ก็มักจะถูกแปลเป็นอื่น
เจิ้งจินเทากระโดดลงจากหลังม้าเอื้อมมือรับร่างบางลงจากหลังม้า
บุรุษท่าทีองอาจต่างจากชาวบ้านทั่วไปสาวเท้ายาวๆ ประสานมือตรงหน้า
“ต้าหวังท่านมาแล้ว ใต้เท้าหานให้ข้าน้อยเตรียมที่พักและอาหาร”ใบหน้าเป็นมิตรอย่างที่สุด
“ตอนนที่เห็นที่ต้องลำบาก ท่านฟางข้าไร้ที่พักพิง”
“ต้าหวังท่านอย่าได้คิดว่าเป็นเรื่องรบกวนพวกเราล้วนมีวันนี้ได้เพราะต้าหวัง แม้ตายแทนได้พวกเราก็ไม่เคยหวั่น ในเมื่อสิ่งที่ต้าหวัง ทำเพื่อพวกเรามากมายยิ่งกว่าที่จะตอบแทนได้หมด”เจิ้งจินเทายิ้มบางๆ
