“คือว่าผม...”
“อย่าไปสนใจเลยยัยตา เรากินกันเถอะ” กิ่งมณีบอกเพื่อนรักพลางตักอาหารให้เพื่อน แต่หางตาก็ยังคงเหล่มองคนตัวสูงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม
“พี่แพ้กุ้ง” เขาบอกเสียงขรึม
“อุ๊ย! ตายจริง มีแต่กุ้งทั้งนั้นเลย แบบนี้คุณขุนพิทักษ์ก็ทานกับพวกเราไม่ได้ใช่ไหมคะ ประตูอยู่ทางนั้นค่ะ เชิญกลับนะคะ ไม่ขอไปส่งนะคะพอดีหิวค่ะ” กิ่งมณีเอยเสียงสดใส เมื่อได้ฟังคำพูดของคนหน้าตาย
“ยัยกิ่ง เสียมารยาท ขอโทษด้วยนะคะคุณขุนพิทักษ์” ต้องตาปรามเพื่อนพร้อมเอ่ยขอโทษชายหนุ่ม
“ไม่เป็นไรครับ งั้นผมขอตัวกลับเลยแล้วกันครับ พี่กลับก่อนนะกิ่ง ส่วนเรื่องของเราเรายังไม่เคลียร์กันเลยนะ แล้วพี่จะมาใหม่”
“ไม่ต้องมาใหม่หรือมาเจออะไรทั้งนั้นแหละ เพราะถึงยังไงก็ไม่มีเรื่องของเรา โอเค! เชิญ!"
“แล้วเจอกันใหม่นะคะ ตาขอไม่ส่งนะคะ พอดีลุกลำบากค่ะ” ต้องตาเอ่ยอย่างเป็นมิตร
“ขอบคุณครับ” แล้วขุนพิทักษ์ก็เดินจากไป เมื่อร่างใหญ่หายลับไปพร
