“เฮอะ! อยากคุยแต่หน้านิ่ง ๆ ไม่แสดงความรู้สึกเนี่ยนะ คนเลว!"
ใบหน้านิ่งขรึมของขุนพิทักษ์ก่อนจากไปทำให้กิ่งมณีคาดเดาอารมณ์ความรู้สึกนึกคิดของอีกฝ่ายไม่ออก จึงได้แต่ดึงผ้าห่มคลุมหัวแล้วนอนหลับต่อ เพราะตอนนี้ปวดเมื่อยเนื้อตัวเหลือเกิน เหมือนจะเป็นไข้ยังไงก็ไม่รู้
ผ่านปีใหม่มาเกือบเดือนแล้ว หล่อนกลับมาอยู่คอนโดฯ ตั้งแต่วันแรกของปีใหม่
กลับมาอยู่คนเดียว พ่อกับแม่ชวนกลับไปทานข้าวที่บ้านหล่อนก็ปฏิเสธตลอด เพราะไม่อยากพบเจอขุนพิทักษ์ และที่น่าเบื่อน่ารำคาญคือเขาคอยติดตามเป็นเงาของหล่อนทุกครั้งที่มีโอกาส จนทำให้เวลาส่วนตัวของหล่อนไม่มี
“มาอยู่กับฉันแบบนี้พี่หมอเผือกไม่ว่าเหรอยัยตา” หล่อนมองเพื่อนรักที่ท้องแก่ใกล้คลอดนอนเอนหลังอยู่บนโซฟาตัวยาวของตน
“ลองว่าดูสิแม่จะหนีกลับมุกดาหารเลย ว่าแต่เป็นอะไรรึเปล่า ทำไมในถังขยะมีช่อดอกไม้ แถมยังใหม่ ๆ ด้วยนะ สวยด้วย”
วันนี้ต้องตาเลื่อนตรวจภายในกลับสามีมาค
