จูเต๋ออี้ไม่ใช่คนช่างเจรจา หลันหลันเคยพยายามชวนคุยแต่เขาไม่ปริปากพูดจาด้วย นางจึงอดคิดถึงหลัววั่งและติงชุ่ยไม่ได้ ยามค่ำคืนนางนอนในรถม้ากับเซียวเหรินที่แบ่งที่ให้นางได้เอนตัวลงนอนไม่ห่างจากเขามากนัก จนล่วงเข้าสู่วันที่สามของการเดินทางจึงพ้นเขตป่าเขาเข้าสู่เมือง จูเต๋ออี้จัดหาที่พักในโรงเตี๊ยมเล็กๆ แต่ดูสะอาดสะอ้านให้ นางจึงได้แยกห้องนอนกับเซียวเหริน
คราแรกนางคิดว่าตัวเองอ่อนเพลียเพราะการเดินทาง แต่นางก็มิได้ทำอะไรสักอย่าง นั่งๆ นอนๆ แอบหลับในรถม้า จนวันนี้แม้ได้กินอาหารอิ่มเต็มท้องแต่นางก็ยังรู้สึกอ่อนเพลียแทบเดินไม่ไหว นางคิดทบทวนหลายตลบและคาดเดาว่าที่เป็นเช่นนี้เพราะนางมิได้กลืนกินลมหายใจของเซียวเหริน ครั้งจะเอ่ยปากขอก็กลัวจะถูกดุเอา นางจึงแอบย่องเข้ามาในห้องนอนเพื่อกินลมหายใจของเขาสักเล็กน้อย ขอเพียงเล็กน้อยจริงๆ
หญิงสาวยื่นปากยาวพยายามอย่างยิ่งยวดที่จะไม่เข้าใกล้มากเกินไป นางคิดเอ
