บทที่๑๓ บทเรียนที่จำไปจนตาย
เสียงบ่นกระปอดกระแปดจากเพื่อนหนุ่มใจสาวที่อาสามาช่วยเก็บของย้ายบ้านเรียกรอยยิ้มจากเข็มหอมที่กำลังอุ้มลูกให้ดูดนมจากอกตรงประตูที่เปิดกว้าง ก่อนจะก้าวเข้าประตูไปแต่กลับถูกดึงข้อศอกเอาไว้ เมื่อหันกลับไปมองก็พบสายตาดุของไฟรัส เขาส่ายหน้าสำทับพร้อมกับลากออกมาหน้าประตูจนหล่อนต้องถามเหตุผล
“ทำไมล่ะนายแขก”
“โป๊อยู่นะถึงพี่ลูกเต๋าไม่ชอบผู้หญิงก็เถอะ นมพี่สวยอย่างนี้ใครก็อดมองไม่ได้หรอก” ตามด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม จนเข็มหอมขันมากกว่าเคือง
“งั้นนายไปช่วยลูกเต๋าเก็บของสิ แล้วข้าวสวยล่ะ ไปไหน” หล่อนมองหาทันที
“นั่งเล่นที่พื้นนั่นไง” เขาบอกแล้วเดินไปที่โถงเพื่อยืนยันว่าลูกนั่งเล่นตรงนั้นจริง ก่อนหันกลับมาหน้าตาตื่น
“อ้าว! ข้าวสวยหาย”
“อะไรนะ ลูกหายไปไหน” เข็มหอมรีบเดินมาหน้าตาตื่น ก่อนจะยืนขาแข็งเพราะเห็นประตูหน้าห้องเปิดกว้างแล้วมารตีก็จูงเด็กน้อยเข้ามา ปากเอ่ยตำหนิทันท
