คุณแม่ผูกขาด

บทที่๕ คนแปลกหน้า

บทที่๕ คนแปลกหน้า

แม่ลูกอ่อนที่ต้องตื่นให้นมลูกในตอนดึกสองครั้งเพราะเด็กชายตัวน้อยกินจุหิวบ่อย คนเป็นแม่ที่เลี้ยงลูกด้วยนมตนเองและให้ดูดจากอกโดยตรง บางคืนที่เหน็ดเหนื่อยสะสมจากช่วงกลางวันก็แอบนั่งสัปหงกไปพลาง จึงทำให้ตื่นสายในบางวัน ยิ่งช่วงที่น้ำเพชรมาช่วยเลี้ยงเด็กมีคนเตรียมอาหารเช้าให้ซึ่งหมายถึงซื้อเข้ามามากกว่าทำเอง แต่อย่างน้อยก็ช่วยผ่อนแรงไม่ต้องตื่นเช้าเตรียมอาหารเองทุกมื้อเหมือนตอนนี้

เข็มหอมยังไม่อยากลุกจากเตียงแต่เพราะรู้สึกถูกเบียด ถูกกอดจูบและลูบคลำทำให้ต้องลืมตาขึ้น ภายในห้องยังสลัว ไฟโคมสีส้มแสงน้อยที่เปิดเอาไว้เพื่อความสะดวกยามลุกให้ลูกกินนมยังคงทำงาน หล่อนมองเด็กชายฮามาดี้ที่ยังนอนหลับสนิทในเตียงผ่านผ้ามุ้งบางเบา แล้วพลิกตัวเพื่อมองข้าวสวยที่นอนอีกฟากของเตียง

“ว้าย! นายแขก” แทนจะที่พลิกกายมาแล้วพบเด็กน้อย กลับมาเจอไฟรัสที่กอดหล่อนไว้หลวมๆ

นี่เองคนเบียด กอดจูบและลูบคลำ

ทำไมถึงไม่เอะใจนะ! แม้ข้าวสวยจะนอนดิ้น ชอบกอดชอบเบียด แต่ไม่ทะลึ่งมาลูบคลำแน่ๆ

ถ้านายแขกนอนตรงนี้ซึ่งไม่รู้เลยว่าเข้ามานอนตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วข้าวสวยไปไหน!

หล่อนขยับจะลุกขึ้นแต่ถูกกอดเอาไว้แน่น ทั้งยังซุกไซ้ลวนลามจนต้องทุบไหล่เบาๆ

“หยุดนะนายแขกลามก ขยับออกไป”

“คิดถึงผิง อยากจูบ อยากกอด อยากนอนกับผิงนี่” เขาออดอ้อน กอดแน่นขึ้นแม้ถูกทุบถูกผลักก็ไม่ขยับ ทว่าต้องหยุดเพราะหล่อนไม่ทุบแต่หล่อนพูดกรอกหู

“แกจะข่มขืนแม่ลูกอ่อนหรือ ฉันเพิ่งคลอดลูกได้เดือนเศษๆ เท่านั้นนะ” หล่อนหวังว่าเขาคงจะเข้าใจ และก็เป็นจริง ได้ยินเขาพ่นลมหายใจแล้วคลายวงแขนแต่ยังไม่ยอมขยับออกห่าง

“ข้าวสวยละอยู่ไหนนายมาแย่งที่ลูกนอนได้ยังไง” หล่อนไม่คิดว่าเขาจะมานอนแทรกแม้เตียงจะกว้างพอก็ตามที

“ลูกใคร” ถามเสียงเรียบ หน้าตาย

“เอ๊ะ! นายแขก ก็ลูกนายนะสิ ไหนข้าวสวยนอนตรงไหน อย่าบอกนะว่านอนทับลูก”

“พี่ผิงก็พูดไปเรื่อย ถึงความทรงจำผมจะหายไป แต่ผมไม่ได้บ้าหรือโง่นะ จะนอนทับเด็กได้ยังไงละ พี่ตื่นสายรู้ไหมเด็กเดินออกนอกห้องไปขอข้าวกินแล้ว”

“ห๊ะ!” หล่อนอุทานแล้วรีบปิดปาก หันไปมองลูกน้อยบนเตียงเด็ก แล้วมองสบตาชายข้างตัวอีกครั้ง

เขาพยักหน้าสำทับคำพูด แล้วบอกต่อ

“ตอนนี้พ่อกำลังทำอาหารเช้าให้เด็กกิน”

“เด็กหรือ นายเรียกลูกว่าเด็กไม่ได้นะ มันฟังแปลกๆ ชอบกล ถึงไม่เรียกลูกก็ควรเรียกชื่อ ลูกสาวนายชื่อข้าวสวย ส่วนลูกชายชื่อข้าวตอก”

“ลูกชู้” ไฟรัสพูดทันควัน จนหล่อนอยากกรีดร้องใส่หน้านัก จริงอยู่เขาไม่รู้ว่าหล่อนท้อง แต่ไม่น่าฟันธงเช่นนี้

“ฉันไม่หลายใจเหมือนนายนะ” หล่อนค้อนให้ เจ็บแปลบเมื่อพูดออกไป แล้วรีบคลานลงทางปลายเตียงเพื่อไปเข้าห้องน้ำ

“ทำไมต้องโกรธ ถึงมีชู้ผมก็ให้อภัยนี่ ผมบอกกี่ครั้งแล้วว่ารักพี่ผิงนะ รักคนเดียว รักสุดหัวใจ” เขาตามมากอดจากทางด้านหลัง จึงไม่เห็นสีหน้าตกใจของเข็มหอม

หล่อนไม่พูดอะไรเพราะตื้อ ชา ปลดมือเอาออกแล้วเดินเข้าห้องน้ำ

ทันทีที่ปิดประตูหญิงสาวก็เปิดน้ำแรงเพื่อกลบเสียง แล้วร่ำไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น เสียใจน้อยใจที่สุด

ขนาดความจำเสื่อมยังบอกว่ารักนังผิงคนเดียว แล้วกูละ เอากูกับลูกไปไว้ที่ไหน ฮือ