ตึก...ตึก...ตึก...
"หมวยหมวย" กึก! เสียงเรียกที่คุ้นหูทำให้หมวยหมวยที่กำลังก้มหน้าก้มตาเดินต้องหยุดเดินเพราะว่ามันเป็นเสียงที่เธอคิดถึง หมวยหมวยเงยหน้าและฉีกยิ้มพร้อมกับเรียกชื่อของเขาและวิ่งเข้าไปหาทันที
"เสี่ยจี~~" ตึก ๆ ๆ ๆ รอบตัวของเขามีลูกน้องและใครอีกคนที่ไม่คุ้นหน้ายืนอยู่ด้วยแต่หมวยหมวยรู้จักกาลเทศะไม่ทำตัวเสียมารยาทและไม่กระโดดกอดควงแขนของจีรังต่อหน้าคนอื่น
"เสี่ย??" คนข้าง ๆ จีรังมองหน้าเขาเป็นหุ้นส่วนห้างของจีรังนั่นเอง
"สวัสดีค่ะ หมวยหมวยนะคะหมวยแค่เรียกเสี่ยจีเล่น ๆ ค่ะ แหะ ๆ" ด้วยความกลัวคนมองจีรังไม่ดีหมวยหมวยก็เลยแก้ต่างให้
"อ่อ"
"ผมเลี้ยงเด็กนี่อยู่น่ะครับเลยเรียกผมแบบนั้น ถ้าไม่มีอะไรแล้ววันนี้ผมคงต้องกลับก่อน ถ้าคุณโอสาสงสัยอะไรก็ให้ติดต่อปาร์คเลขาของผมได้เลยนะครับ" จีรังตอบและเอามือโอบเอวของหมวยหมวย
"อ่า ได้ครับขอบคุณสำหรับวันนี้มากนะครับงั้นผมขอแยกไปก่อน" โอสาพู
