เล่ห์รักจรัสทราย

บทที่4. ถูกพวกโจรล้อม

“ท่านซาคีลพวกเราถูกพวกโจรล้อมแล้ว พระองค์รีบเสด็จหนีก่อนเถิดพระเจ้าข้า!”

“หนี ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะพูดเช่นนี้กับข้านะซายาร์ด”

“อภัยให้กระหม่อมเถิด แต่เวลานี้จำเป็นต้องเสด็จหนี มิใช่เพื่อพระองค์เองแต่เพื่ออาเนียดาเรของเรา พระเจ้าข้า”

“ซายาร์ด”

“กระหม่อมจะยิงคุมกันพระองค์เอง รีบเสด็จเถิด”

เปรี้ยง! เปรี้ยง! เปรี้ยง!

ร่างสูงใหญ่ลืมตาโพลงขึ้นเมื่อร่างกายของเขาถูกเขย่าให้รู้สึกตัว ใบหน้าคมเข้มเปื้อนหนวดเคราเต็มไปด้วยเหงื่อ จัสมิ-นเองก็ตกใจกับการลืมตาตื่นของเขา แต่เธอมั่นใจว่าเขากำลังอยู่ในฝันร้าย และคงร้ายมากที่ทำให้ผู้ชายหน้าดุคนนี้นอนละเมอเพ้อด้วยพิษไข้เช่นนี้

“คุณฝันร้ายค่ะเลโอ”

น้ำเสียงแผ่วเจือความห่วงใยของจัสมินทำให้ซาคีลรู้สึกผ่อนคลายอย่างประหลาด เขาขยับตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียงนอนโดยมีมือเรียวเล็กช่วยประคอง กลิ่นหอมจากเรือนผมสีตะวันฉายหอมละมุน เขาเผลอจับจ้องริมฝีปากอิ่มที่เผยอขึ้นเล็กน้อยราวกับจะถอนหายใจ

“ผมคงทำให้คุณลำบากใจ” เขาถามเหมือนจะแหย่เล่นเสียมากกว่าจริงจัง

ลมหายใจของเขาที่เป่ารดอยู่ใกล้ๆ แก้มทำให้จัสมินหายใจติดขัดขึ้นมา “เปล่านี่ ฉันแค่เห็นคุณละเมอ...”

“ผมเป็นหนี้ชีวิตคุณ” คนอย่างซาคีลไม่เคยติดหนี้ชีวิตใครเสียด้วยซิ ถ้าร่างกายแข็งแรงกว่านี้คงต้องรีบใช้หนี้เสียแล้ว!

“ไม่เป็นไร เป็นใครอยู่ตรงนั้นก็ต้องช่วยคุณ” จัสมินขยับตัวออกห่างแล้วนั่งที่เก้าอี้ข้างเตียงคนเจ็บ “แผลคุณหายเร็วมากนะ แค่อาทิตย์เดียวอาการคุณก็ดีขึ้นมาก”

“กำลังไล่ผมทางอ้อมหรือเปล่า” เขายิ้มพรายออกมา

ฉันพูดประโยคนั้นแล้วเหรอ” จัสมินขมวดคิ้ว “ฉันอาจจะไม่ได้ดูแลคุณอย่างดีแต่ก็เชื่อว่าไม่เคยหลุดปากไล่คุณนี่นะ”

“คุณดูแลผมดีมาก” เขาก้มศีรษะยอมรับ ตลอดเวลาที่ผ่านมาทุกครั้งที่ลืมตาจะเห็นหญิงสาวนั่งอยู่ใกล้ๆ ถ้าไม่ยุ่งกับเอกสารก็อ่านหนังสือซึ่งบังเอิญเหลือเกินว่าเป็นหนังสือแนวเดียวกับที่เขาอ่าน

“อาจไม่ใช่ทุกคนที่จะยื่นมือช่วยเหลือคนอื่นเช่นคุณนะ”

“มองโลกในแง่ร้ายไปหรือเปล่า” จัสมินหัวเราะคิกคัก “ชาวทะเลทรายย่อมช่วยเหลือทุกคนที่เดือดร้อนไม่ใช่เหรอ”

“ถ้าเป็นอย่างนั้นคุณก็มองโลกในแง่ดีเกินไปแล้วล่ะ”ซาคีลหัวเราะหึ หึ ในลำคอนึกตลกร้ายกับโชคชะตาตัวเอง

ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูอย่างเกรงใจของไนราทำให้จัสมินเผลอถอนหายใจออกมา ไม่ว่าจะพูดหรืออธิบายแค่ไหน หญิงสาวคนนี้ก็ช่างแสนจะขี้อายและขี้เกรงใจเหลือเกิน

“เอ่อ...คุณจัสมินค่ะ เด็กๆ มากันเต็มแล้วค่ะ”

ไนราโผล่หน้ามาจากหลังบานประตู เธอรู้ดีว่าธรรมเนียนของอาบาเนียนั้น หากไม่ใช่สามีภรรยาแล้วชายหนุ่มหญิงสาวไม่ควรอยู่กันตามลำพังในที่ลับตาคน แต่กับคนที่เติบโตมาจากซีกโลกตะวันตกอย่างองค์หญิงจัสมินนั้น ไม่มีใครคาดเดาความคิดแผลงๆ ของเธอได้

“จริงเหรอ มากันเร็วจัง” จัสมินแทบจะกระโดดขึ้นจากเก้าอี้ ท่าทางดีอกดีใจของเธอทำให้คนเจ็บขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ

“ฉันมีนัดกับเด็กๆ ต้องขอตัวก่อนนะคะ”

“เด็กๆ” เขาทวนคำอย่างแปลกใจ เท่าที่รู้คือองค์หญิงนิสัยประหลาดคนนี้ยังไม่ได้แต่งงานนี่นะ

จัสมินไม่ตอบแต่พยักหน้ารับแล้วรีบเดินออกไปทันที ไนรากำลังจะปิดประตูแต่ถูกเรียกไว้ก่อน เธอหันกลับมามองด้วยสายตาฉงนแต่ก็ยิ้มบางๆ เมื่อเจอคำถาม

“คุณเลโออยากลงไปดูหรือคะ”

“ผมแข็งแรงดีแล้วนะ ขอไปดูด้วยคนเถอะนะครับ”

เขายิ้มที่มุมปาก ไนรานิ่งคิดไปนิดหนึ่งก่อนพยักหน้ารับ เธอเดินเข้าไปจะช่วยพยุง แต่ซาคีลลุกขึ้นนั่งเรียบร้อย ร่างเล็กๆ จึงเดินไปหยิบเสื้อมาให้เขาสวมแล้วเดินนำมาที่หมาย

ลานบ้านบริเวณด้านหลังซึ่งเต็มไปด้วยต้นไม้ร่มรื่น กีวอนและคนสวนชายคนหนึ่งเพิ่งช่วยกันยกกระดานไวท์บอร์ดออกมา

เด็กๆ อายุประมาณแปดถึงสิบสองปีจำนวนสิบสามคนเป็นเด็กผู้ชายเสียสิบเอ็ดคนและอีกสองคนเป็นผู้หญิง แม้เด็กๆ จะแต่งตัวมอมแมมแต่แววตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความกระตือรือร้น

“สวัสดีจ๊ะเด็กๆ เราเจอกันเป็นครั้งที่สองแล้วนะ” จัสมินทักทายด้วยน้ำเสียงดังและสดใส เด็กๆ ต่างทักทายตอบเธออย่างเป็นกันเองมากขึ้น ผิดกับครั้งแรกที่ยังกล้าๆ กลัวๆ ไม่กล้าพูดจาอะไรกันนัก

“วันนี้ถ้าใครเป็นเด็กดีและตั้งใจเรียนจะมีขนมอร่อยๆ ของพี่ไนราด้วยนะจ๊ะ”

พอจัสมินพูดเรื่องของกินเด็กๆ ก็เริ่มน้ำลายสอ เพราะขนมฝีมือไนราอร่อยไม่แพ้ใคร เมื่อครั้งที่ผ่านมาก็ได้ขนมนมเนยหิ้วกลับบ้านไปคนละถุงสองถุงเลยทีเดียว

“อย่าเห็นแก่กินละ ตั้งใจเรียนด้วย” น้ำเสียงเข้มๆ ดุๆ และสายตาคมกริบของกีวอนทำให้เด็กๆ อดกลัวไม่ได้ เขามักจะทำหน้านิ่งไร้อารมณ์เวลาที่องค์หญิงจัสมินทรงสอนหนังสือเด็กเร่ร่อนเหล่านี้

“เอาละ วันนี้เรามาทบทวนของเดิมก่อนนะจ๊ะ เอ้า!ใครตอบได้บ้างว่า คราวที่แล้วเราเรียนอะไรกันใครตอบได้ยกมือขึ้น พี่จัสมินมีสมุดสวยๆ ให้เป็นของรางวัล”

จัสมินหยิบสมุดบันทึกเล่มสวยขึ้นมาโชว์อวดเด็กๆ เอาเด็กๆ รีบแย่งกันยกมือขึ้นตอบ หญิงสาวหัวเราะเสียงใส ไม่รู้จะเลือกใครขึ้นมาตอบเพื่อรับของรางวัลดี กีวอนใช้สายตาดุๆ จ้องเขม็งไปยังร่างเล็กๆ ที่ยกมืออย่างกล้าๆ กลัวๆ ก่อนจะเรียกชื่อเด็กชายออกมาด้วยเสียงอันดังจนเด็กๆ พากันสะดุ้งโหย่ง

“อาลี!”

“คะ...คะ...ครับ” เด็กชายอาลีตัวเล็กที่สุดแม้ว่าเขาจะอายุสิบขวบแล้วแต่เพราะรูปร่างผอมบาง จนเหมือนอายุหกเจ็ดขวบ

“ตอบซิ...คราวที่แล้วเรียนอะไรไปบ้าง” น้ำเสียงห้าวห้วนของกีวอนทำเอาเด็กน้อยตัวสั่น จัสมินตกยกมือขึ้นตีต้นแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเป็นเชิงเตือน

“เธอนี่...ดุเด็กของฉันอีกแล้วนะ”

“ผมไม่ได้ดุ แค่เรียกให้เขาตอบ” กีวอนตอบหน้าตาย “และเด็กผู้ชายควรมีความกล้าไม่ใช่มาทำอะไรเงอะๆ งะๆ แบบนี้”

จัสมินโคลงศีรษะอย่างจนปัญญาไม่รู้จะทำยังไงให้คุณองครักษ์รู้จัก ‘อ่อนโยน’ เสียบ้าง! เธอได้แต่ถอนหายใจหนักๆ แล้วเดินไปปลอบเด็กชายอาลี มือที่อ่อนโยนแตะที่ไหล่อาลีเบาๆ ถ่ายทอดความอบอุ่นผ่านรอยยิ้ม เด็กชายจึงยิ้มตอบเมื่อหายหวาดกลัว

“จำได้ไหมว่าคราวที่แล้วเรียนอะไรไปเอ่ย” เด็กชายอาลีพยักหน้าหงึกหงัก “เราเรียนเรื่องตัวอักษรและสระภาษาอังกฤษครับ”

“ถูกต้อง ก่อนเริ่มบทต่อไปเรามาทบทวนของเก่าก่อนนะ”

เด็กๆ ต่างส่งเสียงเจื้อยแจ้วท่อง ABC เป็นทำนองเพลงอย่างสนุกสนาน และเมื่อท่องจบ จัสมินจึงเริ่มสอนบทเรียนภาษาอังกฤษขั้นพื้นฐานต่อไป

สิ่งที่สายตาคมกริบของซาคีลเห็นนั้นทำให้เขาเผลอขมวดคิ้วอย่างไม่รู้ตัว นอกจากไม่คิดว่าองค์หญิงแห่งบาฮาเนียจะมาเป็นครูสอนหนังสือเด็กๆ แล้ว ยังเป็นการสอนเด็กๆ ชาวทะเลทรายให้พูด-อ่าน-เขียนภาษาอังกฤษได้ เขาจะไม่แปลกใจนักหากหญิงสาวผมแดงคนนั้นจะสอนภาษาบาฮาเนียน แต่นี่....มันสร้างความงุนงงให้เขามาก แต่กระนั้นเขาก็ได้แต่นั่งดูจัสมิน สอนเด็กๆ อย่างสนุกสนาน ที่เหนือความคาดหมายคือการได้เห็นท่าทางหัวเราะสดใสกับดวงตาที่เปล่งประกายระยิบระยับนั้น ทำให้เขารู้สึกเพลิดเพลิน ยิ่งกว่าการชมระบำหน้าท้องของนางรำสวยๆ ในฮาเร็มของเขาเสียอีก

ไนราอดปลื้มและชื่นชมองค์หญิงจัสมินไม่ได้ เมื่อพาคนเจ็บนั่งชมการสอนขององค์หญิงแล้วเธอก็ขอตัวไปตระเตรียมขนมของว่างให้เด็กๆ แม้ว่าจะเคยคิดน้อยเนื้อต่ำใจที่ตัวเองไม่มีความสามารถเก่งกาจอะไรเลย แต่ถ้าเป็นเรื่องขนมของกินเธอมั่นใจในฝีมือตัวเอง ทว่ากับคนที่ไม่ชอบกินของหวานนี่สิ! คงยากที่จะทำให้ประทับใจได้

เวลาผ่านไปเกือบสามชั่วโมงแล้ว ถ้าไม่มีเสียงมือถือที่ตั้งเตือนเวลาไว้เอจะต้องเล่นกับเด็กๆ เพลินแน่ จัสมินเรียกเด็กมารวมกลุ่มเพื่อสั่งการบ้านก่อนที่จะปล่อยให้กินขนมหวานฝีมือไนราและกลับบ้าน แต่พอร่างเพรียวลมหันกลับมาก็ต้องสะดุ้งเมื่อถูกดวงตาสีควันบุหรี่จ้องมอง ใบหน้าคมเข้มเปื้อนรอยยิ้มที่มุมปากเพียงเท่านี้ก็ทำให้ร่างบางสะท้านขึ้นมาอย่างที่ไม่เคยเป็น

“กีวอนช่วยดูเด็กๆ กลับบ้านด้วยนะ แล้วค่อยเก็บของเข้าที่” เธอหันไปสั่งงานกับองครักษ์แก้เขิน

“ครับ” แม้จะรับคำอย่างหนักแน่นแต่ก็อดบ่นในใจไม่ได้ ‘ไม่ต้องสั่งก็ได้ ก็มันหน้าที่ที่เคยทำอยู่แล้ว’

“เป็นการเรียนการสอนที่สนุกสนานดี” ซาคีลเอ่ยชมอย่างจริงเมื่อเห็นว่าหญิงสาวรู้ตัวเสียทีว่าเขาจ้องมองจนแทบจะใช้สายตาฉีกทึ้งเสื้อผ้าบนร่างเพรียวลมออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

“ฉันจะถือว่าเป็นคำชมก็แล้วกัน” จัสมินไหวไหล่เล็กน้อยเดินมานั่งดื่มน้ำข้างๆ ชายหนุ่มที่เธอรู้จักในนามเลโอ

“ผมชื่นชมจริงๆ” เขาเอ่ยน้ำเสียงระรื่นเกือบจะกลายเป็นหัวเราะ “เพียงแต่...”

“สงสัยที่ฉันสอนพวกเขาเรียนภาษาอังกฤษนะเหรอ”เธอยิ้มอย่างรู้ทัน เมื่ออีกฝ่ายพยักหน้ารับ ริมฝีปากอิ่มก็คลี่ยิ้มออกมา

“ถ้าเป็นลูกๆ ของคนมีเงินพวกเขาย่อมได้รับการศึกษาเรื่องเหล่านี้อยู่แล้ว แต่เด็กกลุ่มนี้เป็นเด็กยากจนและบางคนก็เป็นเด็กเร่ร่อน ฉันอยากให้พวกเราเรียนรู้ภาษาที่สองที่เป็นภาษาสากล มันเป็นผลดีต่อพวกเขาเอง หากวันหนึ่งข้างหน้าต้องพบปะพูดคุยกับคนต่างชาติจะได้ไม่ลำบาก พวกเขาสามารถสื่อสารกับคนอื่นได้ ไม่ถูกหลอกหรือโดนล่อลวง”

“แล้วคุณไม่กลัวว่าเขาจะลืมภาษาบาฮาเนียนหรอกหรือ”

“ไม่หรอก” จัสมินยิ้มกว้างอย่างมั่นใจ “หากพวกเขายังระลึกว่า ตนเองเป็นคนบาฮาเนียนที่มีเลือดของชาวทะเลทรายเต็มเปี่ยม พวกเขาจะไม่มีวันลืมภาษาแม่ของตัวเอง”

ซาคีลทึ่งในความคิดของหญิงสาวแต่ก็ต้องยอมรับความคิดและเหตุผลของเธอซึ่งเป็นเรื่องจริงนิ่งนานวันเขาก็ได้รู้จักแง่มุมที่แปลกใหม่ของหญิงสาวผู้มีเส้นผมสีเพลิงอันเจิดจ้าและดวงตาที่เย้ายวน

เธอไม่ได้มีแค่ความงดงามแค่ภายนอกแต่กลับมีสติปัญญาที่เรียกได้ว่า ‘ชาญฉลาด’ เธอช่างเหมือนของล่ำค่าที่หายากในทะเลทรายจริงๆ.