"งดงามมากเลยเจ้าคะ”
จัสมินมองเงาตัวเองในกระจก ผมยาวหยักศกถูกหวีอย่างเรียบร้อยและปล่อยเป็นอิสระอยู่ใต้ผ้าคลุมศีรษะสีเดียวกับเส้นผม ชุดประจำชาติของบาฮาเนียซึ่งเป็นกระโปรงยาวกรอมข้อเท้าสีฟ้าสดใสเข้ากับสีเดียวกับดวงตา แถมด้วยเครื่องประดับนานาเข้ากับเสื้อผ้าที่สวม แต่มันทำให้เธอรู้สึกหนักอึ้งเหมือนแบกภาระของประเทศเอาไว้
“ขอบคุณค่ะป้าอามาร่า” เธอกล่าวขอบคุณหญิงวัยกลางคนที่บรรจงแต่งกายให้เธออย่างงดงาม แล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง
“ผู้หญิงจากบาฮาเนียงดงามทุกคนเลยเจ้าคะ” อามาร่ายิ้มกว้างเมื่อนึกถึงหญิงสาวดวงตาสีนิลคนหนึ่ง
“ผู้หญิงจากบาฮาเนีย...ใครหรือคะ” จัสมินเอียงคอถามอย่างสงสัย
“คนที่เป็นว่าที่พระชายาแห่งบาฮาเนียไงเจ้าคะ ตอนนั้นนางถูกลักพาตัวแล้วองค์รัชทายาทฯ ขอแรงท่านซาคีลไปช่วยเหลือแล้วมาพักรักษาตัวที่คฤหาสน์นี้ชั่วคราวเจ้าคะ”
“อ้อ!ที่แท้พี่ราเฟย์กับอารยาก็เคยมาพักที่นี่
