ตอนที่ 6
1412 Words
ตอนที่ 6
ไอ้ตัวดีนี่ ฉลาดเป็นกรดเชียว โดโนแวนกัดฟันกรอดๆ มองมนต์สิกานต์ด้วยสายตาที่บ่งบอกว่าไม่ใช่...ไม่ได้เป็นอย่างที่โตยธรพูดนะ หัวใจเขาทั้งดวงยังมีเธอเป็นเจ้าของ แต่สายตาของหญิงสาวที่มองมายังเขา ไม่มีความรักฉันหนุ่มสาวเกี่ยวข้องเลยสักนิด เจ็บปวดมาก! แต่ก็ยังฝืนยิ้มเอาไว้ได้ ไม่อย่างนั้นไอ้เจ้าหวงเมีย หวงลูกคงดีใจ ตีปีกผับๆ ที่ทำให้เขาเป๋ เสียความมั่นใจได้
“ช่วยไม่ได้ บางคนมีเพชรเม็ดงามอยู่ในมือ แต่กลับทำตัวเป็นไก่ได้พลอย ไม่เคยดูแลรักปกป้องให้ดี ใจชอบวอกแวกไปเห็นดอกไม้ริมทางมีค่ามากกว่า อย่างนี้ควรต้องจัดการให้รู้ซึ้งไม่ใช่หรือไง ของรักถูกแย่งชิงไปต่อหน้าต่อตาน่ะเจ็บแค่ไหน อกเขาอกเรานะเมฆ”
โดโนแวนดึงเอาความหลังที่ทำให้อีกฝ่ายทะเลาะมีปากเสียงกับมนต์สิกานต์บ่อยครั้ง เพราะพฤติกรรมแจกจ่ายรักเบี้ยบ้ายรายทาง เขาเลยวางแผนยั่วให้หึง ยั่วให้โกรธ เป็นเหตุให้โตยธรแค้นจัด จนอยากกระทืบเสียหลายครั้ง แต่ติดมนต์สิกานต์หนุนหลังอยู่ เลยทำไม่ได้ดังใจนึก แต่ความอดทนของคนเรามีจำกัด เมื่อความเจ็บปวดแทรกซึมทั่วทุกอณูเนื้อและหัวใจซึ่งอ่อนแอ คล้ายนกปีกหัก หญิงสาวจึงได้ยอมทำตามคำยุยงของเขา...หนี!
กว่าโตยธรจะรู้ตัวว่าสูญเสียเพชรเม็ดงามในมือไป กว่าจะหาตัวมนต์สิกานต์เจอและงอนง้อขอคืนดี แต่ก็เป็นไปได้ยาก ด้วยเขาทำการขัดขวางทุกทาง แต่นั่นแหละ ความรักเป็นเรื่องของหัวใจ เป็นเรื่องของคนสองคนต้องตัดสินใจกันเอง เมื่อมนต์สิกานต์ตัดสินใจให้โอกาสโตยธรได้ดูแล เขาก็ไม่อาจขัดขวางได้ แต่ก็ไม่ยอมตัดใจ ทิ้งให้เธออยู่กับผู้ชายที่เมื่อต้องการก็รักจี๋หวานจ๋อย เมื่อได้สมใจอยากก็ปล่อยปละละเลย ทำตัวเป็นน้องชาย...ที่ไม่เคยละความพยายาม หมายเด็ดพี่สาวนอกไส้มาเป็นศรีภรรยาให้จงได้
“จำไว้นะคุณโตยธร ผมคืนข้าวฟ่างให้คุณ เพราะเธอให้อภัยและให้โอกาสคุณได้ทำหน้าที่สามีและพ่อที่ดี แต่เมื่อไหร่ที่คุณทำให้เธอต้องเจ็บปวดและร้องไห้ ผมจะกลับมาทวงคนที่ผมรักคืน!”
คำพูดเขาทำให้โตยธรโกรธจัด เจอหน้าทีไรก็ยั่วโทสะให้เกือบอดรนทนไม่ไหว เผลอท้าตีท้าต่อย วางมวยทำให้มนต์สิกานต์โกรธ จนบางครั้งน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างเหลืออด แล้วเป็นพ่อตัวดีที่เข้าไปออดอ้อนงอนง้อขอให้หญิงสาวใจอ่อน ส่วนเขาน่ะหรือ ถูกหมางเมินและยืนอิจฉาตาร้อนผ่าวระคนขนลุกขนพองสยองเกล้ากับความหวานเลี่ยนจนมดยังต้องชักแถวหนีน่ะสิ
มนต์สิกานต์สะบัดศีรษะอย่างระอาใจ แต่นัยน์ตาและใบหน้ายังคงแย้มยิ้มหวานละมุน คนหนึ่งก็อายุปาไปเกือบจะสี่สิบในไม่กี่วันนี่แล้ว อีกคนก็สามสี่ย่างสามสิบห้าแล้ว แต่นิสัยนี่...เหมือนเด็กไม่เคยโต เจอหน้ากันก็ชวนทะเลาะต่อยตีกันทุกที
“จะมองให้ไฟลุกท่วมตัวกันอีกนานไหมคะ ข้าวฟ่างร้อนอยากเข้าไปพักในบ้านเต็มแก่แล้วนะ”
เสียงหวานใสฉุดรั้งให้สองหนุ่มที่จ้องตากันจนประกายไฟแลบหันไปให้ความสนใจในตัวเธอ แล้วเป็นโดโนแวนที่เอ่ยขึ้นก่อน “ขอโทษจ้ะข้าวฟ่าง”
“ไปจ๊ะจ๋ากับแฟนแกโน่น นี่มันเมียฉันโว้ย!” คนหวงเมียเอ่ยขึ้น พลางโอบรัดร่างนุ่มนิ่มแนบชิด ถ้าไม่เกรงใจคนอื่นนะ เขาจะหวานอย่างไม่กลัวมดขึ้น ให้โดโนแวนอิจฉาจนตาร้อนผ่าว...ผ่าวกันเลยทีเดียว
“พี่เมฆ! พูดให้ดีๆ หน่อยสิคะ ต่อหน้าผู้หญิง...ลูกสาวเราด้วยนะคะ” มนต์สิกานต์ทักพร้อมส่งยิ้มเกรงอกเกรงใจไปให้หนึ่งสาวที่ยืนมองทุกสิ่งทุกอย่างด้วยความสนอกสนใจ
“ช่างเถอะค่ะแม่ ยังไงพ่อก็ไม่สนใจลูกสาวอย่างหนูอยู่แล้วนี่นา” กันต์กนิษฐ์ทำเสียงน้อยใจ ใบหน้าบ่งบอกอาการงอนบิดาเต็มพิกัด ‘พ่อพอใจมากสินะคะ ที่คุณป๋าพาผู้หญิงมาเหยียบย่ำหัวใจลูกอย่างนี้น่ะ’ ใบหน้าผ่องพรรณงอง้ำบึ้งตึง มองบิดานัยน์ตาแดงก่ำและอ่อนแสง
“พ่อจะไม่สนใจลูกสาวสุดที่รักได้อย่างไรกันละ หือ...” โตยธรพูดเสียงหวาน รีบพาร่างแน่งน้อยของเมียรักเดินเข้าไปใกล้กันต์กนิษฐ์ ยื่นแขนข้างหนึ่งออกมาให้บุตรสาวได้เดินเข้ามาพักกายที่เหนื่อยล้าและพักใจที่อ่อนแรง เรียกเอาพลังกายพลังใจให้พร้อมกลับมายืนหยัดต่อสู้ในทุกๆ เรื่อง ยกเว้นเรื่องหัวใจ! หากยังคิดหมายปองเป็นเจ้าของหัวใจโดโนแวน อยากเคียงข้างไอ้เจ้าบ้าที่ยังทำตัวเป็นมดแดงแฝงพวงมะม่วงอยู่อีก เขาไม่ยอมแน่นอน
วันนี้ไอ้คุณป๋ากำมะลอพกพาผู้หญิงมาด้วย เป็นการดีที่เขาจะใช้ผู้หญิงคนนี้ทำให้กันต์กนิษฐ์เห็นถึงความไม่จริงใจ โลเลไม่มั่นคง ปากบอกรักเมียเขาคนเดียว แต่ลับหลังกลับไปเช่าห้องค้างแรมกับผู้หญิงคนอื่น แล้วอย่างนี้นะหรือที่มนต์สิกานต์บอกกับเขา...
“อย่างน้อยการให้เคนดูแลกระถิน ได้คนกันเอง รู้นิสัยใจคอเป็นยังไงและลูกสาวเราก็รักเคนด้วย ดีกว่าให้แกไปอยู่กับใครที่ไหนก็ไม่รู้นะคะ ถ้าต่อหน้าเราผู้ชายคนนั้นแสดงออกว่ารัก แต่ลับหลังทำร้ายร่างกายและจิตใจกระถินละคะ พี่เมฆจะทนได้ไหม”
“ไปลูก ไปในบ้านกันดีกว่า อยู่ตรงนี้นานๆ แดดแผดเผา ทำให้ผิวสีน้ำผึ้งนวลเนียนของทั้งลูกและเมียสุดที่รักของพ่อเสียหมด” แขนข้างหนึ่งของโตยธรโอบลูกสาวอีกข้างก็เมียรัก เดินเข้าไปในบ้านโดโนแวนอย่างเร็ว
“ไปทำอีท่าไหนเข้าล่ะ ถึงได้ถูกซ้อมจนสะบักสะบอม เดินเหินไม่คล่อง จนต้องยอมให้ผู้หญิงพยุงอย่างนี้”
โดโนแวนไม่ทันจะได้หย่อนก้นนั่ง ก็เจอคำถามประชดประชันของไอ้คนหวงเมียเข้า แต่ถ้าฟังให้ดี เขาก็สัมผัสได้ว่าในกระแสเสียงนั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยความเป็นห่วงเป็นใยจริงๆ
“หิวจังเลย” แทนที่จะตอบคำถามของไอ้คนหวงเมียหวงลูก โดโนแวนกลับเอ่ยไปอีกทาง พลางยกมือลูบท้องแผ่วเบา เหลือบสายตามองไปยังหญิงสาวอีกคนซึ่งพยักหน้ารับอย่างรู้ความนัย ใบหน้าเข้มฉายแววรื่นเริงกลับเป็นเคร่งขรึมขึ้น
“ตายจริง!” ใบหน้านวลเปล่งปลั่งซับสีเลือดฝาดระเรื่อฉายแววตกใจ ยกมือบอบบางขึ้นลูบอกเบาๆ “บัวนี่แย่จริงๆ ลืมไปได้ว่าคุณเคนยังไม่ได้ทานอาหารและทานยาเลย บัวขอโทษนะคะคุณเคน”
“ไม่เป็นไรครับคุณบัว ผมเข้าใจ เรารีบเดินทาง ขนาดคุณบัวก็ยังไม่ได้ทานอะไรเหมือนกัน”
กันต์กนิษฐ์เบะหน้าเกือบร้องไห้อยู่รอมร่อแล้ว เมื่อเห็นท่าทางเป็นห่วงเป็นใยของโดโนแวนกับหญิงอีกคนที่บาดลึกในหัวใจของเธอจนเลือดไหลโทรมหัวใจ ขณะสอดมือบางสั่นเทาเข้าไปจับมือมือนุ่มนิ่มของมารดา ที่เข้าใจได้โดยไม่จำเป็นต้องสื่อสารกันด้วยคำพูด
มือใหญ่ทาบตบบนมือนุ่มนิ่มเบาๆ “ลำบากข้าวฟ่างหน่อยนะ เมื่อกี้เข้าครัวทำอาหารไว้ต้อนรับมันแล้วนี่นา ตอนนี้คงต้องไปเอาอาหารใส่ปิ่นโตมาให้บางคนกินที่นี่แล้วละ แต่ไปคนเดียวเห็นท่าจะลำบาก คงต้องรบกวนคุณ...” โตยธรหันวงหน้าไปหาหนึ่งหญิงที่ยังไม่ได้รับการแนะนำให้รู้จักอย่างเป็นทางการ
“ให้คุณบัวขับรถฉันไปให้สิ จะได้สะดวกหน่อย” เพราะความเป็นห่วงมนต์สิกานต์เลยทำให้เขาเผลอไปหน่อย กว่าจะรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไปก็เมื่อสายตาทุกคู่โฟกัสมาที่เขา
“อ้อ...โทษที ยังไม่ได้แนะนำให้รู้จักกับคุณปัทมพรเลย แล้วทางนี้ก็...”
“สวัสดีครับคุณปัทมพร” โตยธรเอ่ยแทรกก่อนโดโนแวนพูดจบ
- Writer
