ตกบันไดหัวใจพลอยรัก

เริ่มใกล้ชิด

หลังจากที่ได้เริ่มเรียนรู้งานในบริษัทเบื้องต้น ภิลพก็มักจะแวะเวียนมาที่ห้องของเวคินทร์บ่อยๆเพราะว่าพลอยรักนั่งทำงานในห้องเดียวกับเวคินทร์

"ถ้าคุณพลอยไม่เข้าใจงานตรงไหน ถามผมได้เลยนะครับ" ภิลพแสดงออกถึงความพยายามในการเข้าหาพลอยรัก

"ขอบคุณมากเลยค่ะ" พลอยรักยังไม่รู้ตัวว่ามีคนสนใจ

“เอ่อ บ่ายวันนี้พลอยเข้าไปดูรายการสินค้ากับผมที่โกดังนะ” เวคินทร์แทรกขึ้นมา

“ได้ค่ะ” พลอยรักรับคำ

“ไอ้คิน ตอนเที่ยงไปหาอะไรอร่อยๆ กินกันดีกว่า มีร้านใหม่แนะนำ ไปด้วยกันนะครับคุณพลอย” ภิลพชวนพลอยรักโดยมีเวคินทร์เป็นทางผ่าน

“เรื่องกินนี่แกมีร้านใหม่ตลอดเลยนะ”เวคินทร์เหน็บเพื่อนรัก

................................................................................

ณ ห้างใจกลางกรุงแห่งหนึ่ง วันศรีมาเดินช็อปปิ้งกับนุชนาถเพื่อนรัก

“นุชเดี๋ยวเราหาอะไรกินกันก่อนนะ ฉันเริ่มท้องร้องแล้วล่ะ” วันศรีชวนเพื่อนสาวใหญ่

“ไปสิๆ ฉันก็หิวแล้วเหมือนกัน”

“เอ๊ะ นั่นมันตาคินนี่นา” วันศรีเห็นเวคินทร์ลูกชายกับพลอยรักและภิลพนั่งอยู่ในร้านอาหารที่เธอกำลังจะไปกิน

“อะไรหรือจ๊ะวันศรี เอ๊ะลูกชายเธอนี่ ไปทักทายหลานๆหน่อยไหม” นุชนาถชวน

“อย่าดีกว่า ปล่อยเด็กๆเถอะเราไปกินร้านอื่นดีกว่า” วันศรีปฏิเสธเพราะต้องการแอบดูพฤติกรรมบางอย่างอยู่ห่างๆ ถึงแม้ปากจะบอกว่าไปร้านอื่นแต่เธอก็ชะเง้อมองดูตลอดเวลา

เธอสังเกตเห็นว่าคนที่ดูแลเทคแคร์พลอยรักมักจะเป็นภิลพเสียมากกว่าซึ่งผิดวิสัยที่สามีจะปล่อยให้เพื่อนผู้ชายมาดูแลภรรยาของตนเอง ซึ่งลูกชายของตนที่มีท่าทีเรียบเฉยไม่ค่อยสนใจอะไรพลอยรักปล่อยให้เพื่อนเติมน้ำ ตักกับข้าวให้พลอยรักไปตามประสา

"มันต้องมีอะไรแน่ๆตาคิน" วันศรีพึมพำเบาๆ

"เธอว่าอะไรนะวันศรี" นุชนาถหันมาถามเพราะได้ยินไม่ถนัด

"เปล่าจ้ะเปล่า ฉันกำลังหาว่าร้านที่จะไปมันอยู่ตรงมุมไหนน๊า ไปเราไปกันเถอะ" วันศรีรีบเปลี่ยนเรื่องทันที

........................................................................................

ที่โต๊ะอาหาร เวคินทร์ พลอยรัก และภิลพ

"คุณพลอยทานข้าวเสร็จแล้ว ไปทานของหวานต่อไหมครับ มีร้านขนมอร่อยๆหลายร้านเลยนะครับในห้างนี้" ภิลพยากใช้เวลาอยู่กับพลอยรักนานๆ

"ฉันว่านี่จะบ่ายโมงแล้ว รีบเข้าออฟฟิศกันดีกว่า ฉันอยากไปตรวจรายการสินค้าที่โกดังหน่อย ฉันเริ่มอ่านยอดกับงบการเงินย้อนหลัง 1 ปีแล้วดูแปลกๆ

"จริงด้วยค่ะคุณลพ พลอยก็ต้องไปช่วยคิน" พลอยรักเสริม

"นี่ผมเพิ่งสังเกตุนะครับว่าคุณพลอยเรียกไอ้คินว่าคินเฉยๆแล้วแกไอ้คินก็เรียกคุณพลอยว่าพลอยเฉยๆดูสนิทกันดีนะครับ" ภิลพตั้งข้อสังเกตุ

"เพื่อความแนบเนียบค่ะคุณลพ เดี๋ยวนายแม่จะสงสัย" พลอยรักรีบบอกพร้อมหัวเราะเล็กน้อย

"งั้นพลอยเรียกลพว่าลพเฉยๆไม่ต้องมีคุณได้ไหมครับ ผมก็อยากสนิทกับพลอยเหมือนกัน" ภิลพเริ่มรุกคืบ

"ได้สิ ได้เลย" พลอยรักยิ้มหวานใส่

"แฮ่ม ไปกันเถอะ" เวคินทร์กระแอมเตือนคล้ายๆหมั่นไส้เล็กน้อยในความเฟรนลี่ที่พลอยรักแสดงออกกับภิลพ แต่เจ้าตัวหารู้ไม่เพราะไม่ได้คิดอะไร

...................................

เมื่อกลับมาที่ออฟฟิต ทั้ง 3 คนได้ไปตรวจงานที่โกดังสินค้าด้วยกัน

ระหว่างที่กำลังเดินไปตามซอกทางเดินระหว่างชั้นเรียงของภายในโกดังนั้นพลอยรักไม่ทันระวังเดินสะดุดลังใส่ของขนาดย่อมแล้วเซถลาจวนเจียนจะหน้าขมำ

"พลอย ระวัง!" เวคินทร์ตะโกนออกไปพร้อมกับก้าวเข้าไปคว้าเอวของพลอยรักเอาไว้โดยอัตโนมัติ

พลอยรักตกใจที่ตัวเองเกือบล้มแต่ก็หันมาพบว่าตัวเองถูกเหนี่ยวรั้งที่เอวไว้โดยมือของเวคินทร์

"เป็นอะไรหรือเปล่า" เวคินทร์ถาม

"พลอย เป็นอะไรไหม ระวังหน่อยสิ" เวคินทร์ถามย้ำรอบสองหลังจากพลอยรักไม่ตอบในครั้งแรก

"ใครนะไม่เก็บของให้เรียบร้อย ผู้จัดการโรงงานไปไหนไม่เดินตรวจโรงงาน" ภิลพรีบเดินมาแล้วบ่นพนักงาน แต่ระหว่างนั้นเขาเองก็แอบเห็นช่วงเวลาที่พลอยรักกับเวคินทร์กำลังมองหน้าตะลึงค้างกันถึงแม้จะเป็นเพียงเสี้ยววินาทีแต่ก็สามารถสังเกตุได้ แต่ภิลพไม่พูดอะไร

"ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณค่ะ" พลอยรักได้สติเมื่อได้ยินเสียงของภิลพอีกคน เธอประหม่าเล็กน้อยเมื่อเผลอไปสบตากับเวคินทร์เข้าแต่ในขณะเดียวกันก็กลัวว่าภิลพจะเข้าใจผิดและหึงเธอกับเวคินทร์

"ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ไปดูงานต่อกันเถอะ"

ทั้งสามคนเดินตรวจงานภายในโกดังเสร็จแล้วจึงได้กลับออกไป และเย็นวันนั้นภิลพได้แวะมาที่ห้องของเวคินทร์เพื่อเจอพลอยรักอีกครั้ง

"เจอกันใหม่พรุ่งนี้นะครับพลอย บ๊ายบาย" ภิลพแวะมาทักทายก่อนกลับบ้าน

"บ๊ายบายค่ะ" พลอยรักตอบรับไมตรีแล้วหันกลับมาคุยกับเวคินทร์

"คินไม่ไปต่อที่ไหนกับลพหรือคะ"

"ไปต่อไหน หมายความว่าไง" เวคินทร์ไม่เข้าใจคำถามเธอ

"ก็ไปเที่ยว ไปทานข้าวหลังเลิกงานแบบที่แฟนเขาทำกัน"

"ฮึ!"เวคินทร์สะอึกในคำถามซื่อๆของพลอยรัก

"ไม่ล่ะ บ้านใครบ้านมัน" เวคินทร์ตอบเสียงเรียบตามสไตล์

"แปลก ฉันเห็นคู่รักชายรักชายเขาก็ออกจะสวีทหวานกันหลายคู่แต่ทำไมคุณสองคนไม่มีเลย อ่อ ลืมไปคุณสองคนต้องเก็บเป็นความลับ" เป็นอีกครั้งที่พลอยรักพูดเองเออเองอีกแล้วถึงแม้ว่าเวคินทร์อยากที่จะปฏิเสธแต่เวคินทร์ก็ไม่คิดที่จะอธิบายอะไรให้มากความได้แต่แอบถอนหายใจเบาๆคนเดียว

"แต่ถ้าคุณสองคนอยากอยู่ด้วยกันให้พลอยไปเป็นไม้กันหมาได้นะ" เธอพูดเองเออเองอีกครั้ง

"เอาไว้ผมจะเล่าให้ฟังทีหลังแล้วกันนะ" เวคินทร์ส่ายหน้าและขับรถกลับบ้านต่อ