ครืด ครืด...
เสียงโทรศัพท์มือถือของมีนตราที่วางเอาไว้บนโต๊ะข้างเตียงนอนดังขึ้น เธอขยับตัวให้หลุดจากอ้อมกอดของคนที่นอนซ้อนอยู่ข้างหลังเพื่อจะเอื้อมไปรับโทรศัพท์ แต่เขาก็กอดรั้งเธอให้มาชิดกับแผงอกเหมือนเดิม
“มีน คุณจะไปไหน” เสียงของคนที่ยังไม่ตื่นดีเอ่ยถาม ใบหน้าคมซุกไซ้กับแผ่นหลังเนียนอย่างออดอ้อน
“มีนแค่จะรับโทรศัพท์ค่ะ ไม่ได้ไปไหน” พอได้ยินคำตอบ ขุนเขาก็ยอมคลายอ้อมกอดให้เธอได้หยิบโทรศัพท์ของตัวเองอย่างสะดวก
เมื่อเห็นชื่อปลายสาย มีนตราก็ถอนหายใจออกมายาว ๆ ทำให้ขุนเขาที่ยังหลับตาอยู่เปิดเปลือกตาขึ้นมาทันที
“คุณมัทนาโทรมาเหรอครับ”
“ค่ะ”
“รับสายสิ ไม่ต้องกลัว มีผมอยู่ทั้งคน”
มีนตราพยักหน้าน้อย ๆ แล้วก็กดรับสาย เสียงของผู้เป็นแม่ดังจนทะลุออกมา ขนาดขุนเขาที่นอนอยู่ข้าง ๆ ยังได้ยิน
//วันนี้หกโมงเย็น ที่ร้านอาหารร้านเดิม มาพบคุณราตรีกับลูกชาย ห้ามแกสายเด็ดขาด เข้าใจหรือเปล่า//
“แต่มีนไ
