ใช้เวลาอยู่พักใหญ่ ขุนเขาก็พามีนตรากลับมาถึงคอนโดของเธอ ตามจริงก็อยากจะพากลับไปคอนโดของตัวเอง แต่ติดที่ไม่มีชุดให้เธอเปลี่ยน แล้วในใจก็คิด คราวหน้าคงต้องให้เธอเอาชุดไปทิ้งไว้ที่นู่นสักสามสี่ชุด
คนตัวโตอุ้มคนเมาไว้ในอ้อมกอด ดีหน่อยที่เธอตัวเล็กทำให้ไม่ลำบากเท่าไหร่ แต่มือซุกซนก็ยังไม่วายลูบไล้ไปมาตามแผงอกกว้างตลอดทางที่เดินกลับมายังห้องของเธอ
“มีน อย่าดื้อ รอถึงห้องก่อน” ขุนเขาเอ่ยปรามมีนตราเบา ๆ แต่คนเมาก็คือคนเมา ที่ทำทุกอย่างตามใจตัวเองเสมอ
“อยากจับ อยากกินด้วย” ระหว่างที่พูดก็ช้อนสายตาหวานเยิ้มขึ้นมามองคนที่กำลังอุ้มตัวเองอยู่
“อยากกินอะไรครับ”
“อยากกินขุนน้อย” ระหว่างที่พูด ก็หัวเราะคิกคักอยู่ในลำคอคนเดียว
“จะถึงห้องแล้ว เดี๋ยวค่อยกิน” จะให้ปฏิเสธไปทำไม เธอออกจะน่ารักน่าฟัด เวลาปกติที่ดูว่ามันเขี้ยวแล้ว เวลาเมาแบบนี้ยิ่งน่าหยิกเข้าไปใหญ่ ผู้หญิงอะไร ยิ่งอยู่ด้วยนานเท่าไหร่ ก็ยิ่
