แอ๊บแมนมาปิ๊งรัก

Ep.2 กางเกงในสีชมพู

“ใครจ้างไอ้ขี้ก้างนี่มา ทำอะไรก็ไม่เป็น” คนเป็นนายน้อยของบ้านบ่นอุบ เมื่อคนที่จ้างมานั้น ทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง ให้ยกแบกของอะไรก็ไม่มีแรง

“นายน้อยไง จะใครเล่า” ไทม์ตอบคนเป็นเจ้านาย

“เฮ้ออออออ มันดูหนังมากไปมั้ง ผม ชุด หลุดออกมาจากทัดดาว บุษยาเหรอ ก็ดี เหมือนจ้างลิงเอาไว้ดูเล่น จะไล่ออกต้องมาจ่ายค่าแรงตามกรมแรงงานสิบเดือนอีก แกบอกมันไปตัดต้นไม้” คนที่เป็นเจ้านายของบ้าน มองคนที่ทำอะไรไม่เป็นเลยอย่างไม่สบอารมณ์ มันไม่คุ้มกับค่าแรงที่เขาต้องเสีย

“ครับ แต่มันจะไหวเหรอ แค่ยกขวานจะรอดรึเปล่า” ไทม์ถามขึ้นมาเพราะแขนเล็ก ๆ ของชายหนุ่มพนักงานใหม่ มันช่างบอบบางเหลือเกิน แต่คนเป็นเจ้านายกลับพยักหน้ามองไทม์ด้วยสายตาเย็นเฉียบ เพื่อบอกให้เขาเอาขวานไปให้พนักงานใหม่ได้แล้ว

ไทม์ถือขวานไปให้เอ็ม ชายหนุ่มที่จะจ้างมาใหม่ได้ใช้ตัดไม้ แต่เพียงแค่รับขวาน มันก็หนักอึ้งเกินกว่าแขนเล็ก ๆ จะเหวี่ยง ตัดต้นไม้ได้ หรือแม้จะเหวี่ยงได้ ก็ดูแสนจะทุลักทุเลเหลือเกิน

“นายน้อยออกมาจากห้องแล้วเหรอพี่ คนไหนอ่า” เอ็มมองหาคนเป็นเจ้านาย ที่ตอนนี้มาอยู่ที่นี่ 1 อาทิตย์เต็ม ๆ เธอก็ยังไม่ได้พบหน้าของคนที่ถูกเรียกว่านายน้อย เธอไม่รู้ชื่อของเขาด้วยซ้ำ แม้แต่หน้าก็ไม่เคยเห็นสักครั้ง

“ตัดต้นไม้ไป อย่าอู้นะ นายน้อยมองมึงลงมาจากหน้าต่าง ถ้าอู้ โดนแน่” เสียงขู่กรรโชกทำให้เอวาในร่างหนุ่มน้อยถึงกับต้องสะดุ้งหดคอด้วยความกลัว แล้วยกขวานอันหนักอึ้งจามเข้าที่ต้นปีป ที่เป็นแง่งออกมาเพียงแค่เล็กน้อย ให้มันเรียบเสมอกัน

การอยู่ที่นี่ไม่ได้สวยงามอย่างที่เธอคิด ไม่มีการทำงานใด ๆ นอกจากตัดต้นปีปกับกวาดใบไม้ ไม่มีภาพความสวยงาม มีแต่!!!! ต้นปีปมากมายกับบ้านเรือนไทยผีสิง ที่คนในบ้านเล่าว่า มีอยู่ตั้งแต่รัชกาลที่ 7 ห้องน้ำพนักงานก็แสนจะน่ากลัว จนเธอแทบไม่กล้าที่จะอาบน้ำ

“ไอ้หนู ตัดแบบนั้นไม่ได้หรอก มันต้องแบบนี้ อยู่มาเป็นอาทิตย์แล้ว ทำอะไรเป็นบ้างเนี่ย” ส้มป้าแม่บ้านที่ดูแลบ้าน เดินเข้ามาสอนเอวาใช้ขวาน

“ผมไม่เคยทำอ่าครับ บ้านผมมีคนสวนทำให้”

“ลูกคุณหนูสิท่า แบบนี้โดนแกล้งจนกว่าจะลาออกแน่ ๆ รู้ไหม นายน้อยเปลี่ยนผู้ช่วยมาเยอะมาก ไม่เคยไล่ออก เพราะเสียเงินเยอะ ต้องจ่ายล่วงหน้า แต่จะแกล้งบีบให้ลาออกเอง แบบนี้จะอยู่นานไหมเนี่ย” ส้มพูดกับเอวา พลางส่ายหัวน้อย ๆ

“ผมจะไม่ออก ป้าคอยดูได้เลย”

“เอาเถอะ อย่าไปขัดใจนายน้อยก็พอ ทำไป ทำให้เสร็จ แล้วไปกินข้าวล่ะ ผู้ชายอะไรตัวหอมอย่างกับผู้หญิง” ส้มเดินจากไปพร้อมกับระเบิดลูกใหญ่ ที่ทำให้เอวาคิดว่า ตัวหอมก็ผิดอย่างงั้นหรือ

กลางดึกคืนนั้นเอง

เอวา Say ::

วันนี้ฉันโดนสั่งให้ตัดไม้ทั้งวัน ฉันจะต้องอาบน้ำ แต่ฉันจะไม่อาบไอ้ห้องน้ำผีสิงนั่นแน่ ๆ ถ้านายน้อยจะไม่ออกจากห้องเลย ฉันใช้ห้องน้ำของเขาก็ไม่มีใครรู้หรอก ฉันจะต้องลบเมคอัพหน้าเข้ม ๆ นี้ออกก่อน ต้องมาวาดไรหนวด ลงรองพื้นให้หนา ๆ ให้หน้าเข้ม ๆ มันจะทำให้อุดตันรูขุมขนนะเนี่ย ฉันมองนาฬิกา ที่บอกเวลาตีหนึ่ง ทุกคนคงจะนอนหมดแล้ว เวลานี้แหละ เวลาของฉัน ฉันหยิบผ้าขนหนู กับเซตอาบน้ำของตัวเอง ไปยังทางเดินด้านขวา ที่ถูกสั่งห้ามในกฎ

“กฎมีคนเห็นก็ผิด ถ้าไม่มีคนเห็นก็ไม่เป็นไร” ฉันเดินไปล็อกห้องน้ำอย่างดี ก่อนจะถอดเสื้อผ้าที่เต็มไปด้วยคราบเหงื่อไคล ห้องน้ำโคตรสวยเลย อย่างกับโรงแรม ผิดกับของพนักงานลิบลับ

เฮ้อออออ สดชื่นจัง ฉันมองไปเห็นอ่างอาบน้ำทรงกระบอกที่ทำจากไม้ ทำให้ฉันมีความคิดที่อยากจะไปแช่ แต่คงไม่ใช่ครั้งนี้ เอาไว้ถ้ามั่นใจก่อนจะไม่มีใครมาเจอ ค่อยหาเวลามาแช่ เอวา แกต้องไปคุยกับคุณเพชรน้ำหนึ่งสักครั้งนะ ไม่งั้นแกจะต้องกลับไปทำงานที่แสนน่าเบื่อที่บ้าน

“อ๊ะ!!! ครีมนวดผมหมด” แอบใช้ของเจ้านายก็คงไม่รู้หรอกมั้ง ฉันหยิบครีมนวดผมของนายน้อยมาใช้ กลิ่นหอมมากเลย ชอบจัง

แกร๊กกกก ปึ้งงง~* เสียงดีดของลูกบิดประตูห้องน้ำมันทำให้ฉันตกใจมาก รีบรวบทุกอย่างเอาไว้กับตัว แล้วกระโดดเข้าถึงอ่างไม้ที่ว่างเปล่า เพื่อซ่อนตัว

“ซี้ดดดดดด นายน้อย เบา ๆ หน่อยค่ะ” เสียงผู้หญิงนี่!!!

“บอกความรู้สึกที ฉันอยากเข้าใจมัน อ๊ะ!! ไม่จูบ”

“ขอโทษ ตอนนี้ก็รู้สึกดีค่ะ อ๊าาาา โอ้ววว นายน้อย เสร็จครั้งหนึ่งจากบนเตียงจะต่อเลยเหรอคะ”

“เธอเสร็จ ฉันไม่ได้เสร็จ ยกขาหน่อย”

อี๋!!!!! คนพวกนี้ทำอะไรกัน ฉันไม่กล้าขยับเลย แอบอยู่ในถังไม้นิ่ง ๆ เสื้อผ้าก็ยังไม่ได้ใส่ โอ้ยยยยย ถ้ามาเจอตอนนี้จะทำยังไง ดีนะ ห้องน้ำที่นี่ใหญ่เบ้อเร่อ ไม่งั้นตายแน่เอวา

กึก ๆ กึก ๆ เสียงของที่สั่นมันทำให้ฉัน ต้องเอามือปิดปากของตัวเองเอาไว้

“อ๊าาาาาา เสียวจังเลยค่ะ ซี้ดดดดด โอ้ยยย เบาหน่อยค่ะ มันเจ็บ”

“เจ็บอะไรฉันต้องแรงเพราะรู้สึกว่ามันไม่แน่น ไม่เสร็จเลย ร้องดีอยู่ แต่เวอร์ไป มันยิ่งไม่ได้อารมณ์รู้ไหม ฉันอยากเข้าใจความรู้สึกของตัวละคร พอเถอะ ไม่เสร็จหรอก จะให้ไทม์ไปส่ง”

เอ๊ะ!!! อะไรของพ่อคุณ วิจารณ์แล้วไล่กลับ แต่เขาแค่อยากรับรู้ความรู้สึกตัวละครนี่เนอะ ในเมื่อไม่ได้รับ ก็ไม่ทำต่อสินะ

“อะไรคะ จะหยุดแค่นี้เหรอคะ นายน้อยได้รับความรู้สึกนั้นแล้วเหรอคะ” หญิงสาวเหมือนจะเสียดาย แต่ก็ต้องเงียบ

รีบ ๆ ออกไปเถอะแม่ ฉันกลัวถูกเจอจะแย่แล้ว พากันออกไปได้แล้ว ว่าแต่นายน้อย เขากำลังอยากรู้ความรู้สึกอะไรกันแน่ ทำไมถึงฟังดูน้ำเสียงหงุดหงิดเหมือนไม่ได้ดั่งใจ ฉันอยากจะเห็นหน้าเขาสักครั้ง อยากบอกว่าเรื่องเรือนลวงรักของเขาฉันชอบมาก แต่สภาพนี้...คงไม่ได้

ฉันรอจนเสียงเปิดประตูและปิดประตูดังขึ้น แล้วรีบห่อผ้าขนหนู เตรียมออกจากห้องน้ำ แต่ต้องตกใจเพราะมีเสียงเดินมาทางห้องน้ำอีกแล้ว ฉันเลยต้องรีบกลับไปแอบในถังเหมือนเดิม โอ้ยยยยยยยยย

“มีใครมาอาบน้ำในห้องนี้ พื้นเปียก แล้วนี่อะไร กางเกงในเหรอ สีชมพูเนี่ยนะ หึ”

เวรแล้ววววววว จะออกไปเมื่อกี้ ทำร่วงเอาไว้แน่ ๆ ได้โปรดได้โปรดดดดดด อย่าจับได้เลยนะ เสียวไส้ไปหมด เหงื่อแตกซิก ๆ แล้วววว!!!!

ซู่ ซู่ ไม่นานเสียงน้ำจากฝักบัวก็ดังขึ้น อดทนไว้ รอให้นายน้อยอาบน้ำเสร็จ จะได้รีบออกไปจากที่นี่ ฉันพยายามจะนอนลงไปกับอ่าง เพื่อไม่ให้คนที่อยู่สูงกว่ามองเข้ามาเห็น คนบ้าอะไรอาบน้ำตอนตี 1 วะ จะตี 2 แล้วด้วยมั้ง ฉันต้องรอจนเสียงเปิดปิดประตูดังขึ้นอีกครั้ง ครั้งนี้ฉันไม่รีบร้อน รอจนนายน้อยเข้าห้อง ถึงได้รีบวิ่งจู๊ดเข้าห้องของตัวเองทันที

รอดตายแล้วฉันนนนนนน เขาจะจับได้หรือเปล่านะ แล้วกางเกงในของฉันล่ะ งื้อออออ

เช้าวันต่อมา

“พี่ไทม์ ผมจะได้เจอนายน้อยเมื่อไหร่เนี่ย ผู้ช่วยไม่เจอนักเขียน จะเป็นผู้ช่วยได้ยังไง” ฉันโวยวายเพราะนี่มันอาทิตย์กว่าแล้ว ที่ยังไม่ได้เจอนักเขียนที่ฉันแอบปลื้มเลย

“อยากเจอฉันทำไม” เสียงที่ดังมาจากข้างหลัง ทำให้ฉันต้องหันไปมอง ผู้ชายตาเฉี่ยว ตัวสูงปี๊ด ใบหน้าเต็มไปด้วยความเรียบเฉย นี่มันหลุดออกมาจากพระเอกนิยายของเขาชัด ๆ อยากจะกรี๊ดตอนนี้ได้ไหม เก็บอาการไว้เวลาเอวา

“ผมแค่อยากจะช่วยคุณ…..”

“ไอ้ไทม์ ไปตามหามาเมื่อคืนมีคนแอบเข้ามาอาบน้ำในห้องของฉัน ทิ้งหลักฐานเอาไว้ด้วย นี่หลักฐาน ไปตามหามาว่าของใคร” กางเกงสีชมพูตัวจิ๋ว ถูกส่งให้พี่ไทม์ แต่ฉันต้องรีบคว้าเอาไว้ทันที แต่นายน้อยกลับจับเอาไว้ไม่ยอมให้ฉันได้ไปถึงมัน จับไว้ทำไมเล่า ไม่มีใครอยากให้คนอื่นเห็นกางเกงในของตัวเองแน่ ๆ

“ผมเอง ผมอยากทำตัวมีประโยชน์ ผมจะสืบให้ ผมจะเอาไปถามทุกคนเลย” ถามบ้าบออะไรของฉัน ฉันมองดวงตาที่เรียบเฉยตรงหน้า เงียบทำไมอะ หนูพูดอะไรผิดเหรอ ทำไมการเจอกันครั้งแรกของเรามันเป็นแบบนี้ล่ะ

“ตามฉันขึ้นไปที่ห้องหนังสือ ฉันจะให้หน้าที่แก กางเกงในนี้แกอยากเอาไปหาเจ้าของใช่ไหม กางเกงในเป็นของกลางเอาไว้กับฉัน แกแค่ไปหามา ว่าใครใช้ห้องน้ำของฉัน” บ้าไม่ได้ นายน้อยจะเก็บเกงในของฉันเอาไว้ทำไม ดีนะไม่ม้วนเป็นเลขแปดตอนเจอ ดีมันไม่ใช่ตัวที่ใส่แล้ว

“ไม่มีของกลาง ผมจะหายังไง”

“จากกลิ่นของผมไง คนร้ายใช้ครีมนวดผมของฉัน ใครมีกลิ่นเดียวกับฉันก็คนนั้น มานี่สิ” คนเป็นเจ้านายเดินนำฉันไปที่ห้องหนังสือ มือก็เก็บกางเกงในของฉันใส่กระเป๋ากางเกงไปด้วย บ้าาาาาา!!!!! หมดสิทธิ์จะได้คืนใช่ไหมเนี่ย

“จะให้ฉันเรียกแกว่าอะไร”

“เอ็มครับ ผมชื่อเอ็ม” ก็ยืมชื่อพี่ชายมาใช้อะ ก็ต้องชื่อนี้แหละ

O.O แล้วฉันก็ต้องตกใจจนตาโต เพราะมือใหญ่ รวบมือของฉันไปจับที่เป้ากางเกงของเขา ทำอะไรอ่า!!! ฉันอยากจะกรี๊ดออกมา แต่ทำได้แค่กรี๊ดดดดดในใจ แล้วรีบสะบัดมือออกทันที

“รู้สึกยังไง” คำถามแบบนี้คืออะไร!!!!!

“มะ..ไม่รู้อะไรทั้งนั้นครับ ผมเป็นผู้ชายนะ” ฉันตอบออกไปด้วยใจที่สั่นระรัว บ้าบอออออออออ ถามอะไรแบบนี้

“โอเค ก็ดีที่ไม่ใช่เกย์ ฉันอยากรู้แค่นี้แหละ งานของแกไม่มีอะไรเลย แค่ทำให้ชีวิตฉันมันสะดวกขึ้น รับโทรศัพท์ ดูแลฉันตั้งแต่ ตื่นยันเข้านอน ไอ้ไทม์จะกลับเชียงใหม่ แกต้องทำงานแทนมัน” พ่อจะพิสูจน์แบบนี้ไม่ได้ ผู้หญิงหัวใจจะวายยยยย คนเป็นเจ้านายมองหน้าฉันก่อนจะเลื่อนเก้าอี้ให้ฉันนั่ง

“แค่นี้สบายมากเลยครับ ผมทำได้ แต่คุณช่วยนิยามคำว่าทำให้ชีวิตของคุณมันง่ายขึ้นหน่อยได้ไหมครับ”

“กาแฟดำตอนเช้า ที่ห้องนี้ ฉันบอกให้เอากับใครก็เอา เพราะฉันจะดู ผู้ชายเรื่องแบบนี้สวรรค์เลยสินะ เอาฟรีไม่หักเงินเดือน ถ้าฉันจะออกไปไหน ขับรถให้ฉัน มีใบขับขี่ใช่ไหม” คำถามจากนายน้อยทำให้ฉันต้องคิดก่อนตอบ ฉันมีใบขับขี่ในชื่อเอวา ไม่ใช่เอ็มแน่ แล้วฉันขับรถไม่เป็น ใบขับขี่ซื้อมา เอาไว้อวดเพื่อนเท่านั้น

“ไม่มีครับ แล้วผมก็ขับรถไม่เป็นด้วย” ก็ปกติมีคนขับรถตลอดอะ ทำไมฉันต้องขับรถเอง

“ไล่ออก เอามาทำไม คนที่จะมาเป็นภาระฉัน”

“เดี๋ยวสิครับ ผมก็ทำอย่างอื่นได้ ผมเก่งภาษามาก ผมเคยทำงานทัวร์มาก่อน รับรองเลยครับ แปลเอกสารผมเก่งมาก ภาษาของผมดีเลิศ” ฉันโม้สิ่งที่ตัวเองทำได้ดี

“เล่าเรื่องชีวิตที่ผ่านมาของแกให้ฉันฟังที ฉันพยายามจะเขียนนิยายแต่ไม่ว่าเขียนกี่ทีมันก็ไม่พอใจฉันสักที ไหน ลองเล่าชีวิตแกให้ฉันฟังหน่อย มีพี่น้องไหม ที่บ้านเป็นยังไง” คนที่ถามหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอัดเสียงของฉันเอาไว้ เพื่อใช้ในการเขียนนิยาย

“ผมมีพี่น้องสองคนครับ อยู่กับพ่อ แม่ของผมเสียไปตั้งแต่เด็ก ผมเป็นลูกคนเล็ก เอ้ย ไม่สิพี่คนโต ผมมีน้องสาวที่สวยมาก ตัวเล็ก ๆ น่ารัก ตาโต ๆ ถ้านายน้อยอยากจีบผมแนะนำให้ก็ได้นะครับ บ้านผม ทำบริษัททัวร์เล็ก ๆ เป็นธุรกิจในครอบครัวครับ แต่ผมมีความฝันอยากจะเป็นนักเขียน ชีวิตของผมมันจำกัดมาก ๆ การที่ผมได้เขียนนิยายมันทำให้ผมออกมานอกโลกของตัวเองที่แสนน่าเบื่อ แล้วนายน้อยก็เป็นไอดอลของผมเลย ผมดีใจมากที่ได้เจอนายน้อย” ฉันหลบสายตาที่จ้องมองฉันไม่หยุด จู่ ๆ อารมณ์สาวน้อยก็เข้าสิงแบบไม่รู้ตัวเลย

“ไม่ต้องเขินมาก ฉันขนลุก”

“ผมชอบมากเลย เรื่องเรือนลวงรัก น่ากลัวมาก ผมคิดว่าบ้านที่คุณเล่า มันคล้ายกับบ้านหลังนี้มาก” ฉันมองไปรอบ ๆ บ้าน ไหนจะต้นปีป ไหนจะต้นไม้ใหญ่ท้ายบ้าน ทุกอย่างที่บรรยายในนิยาย มันเหมือนมากเลย

“ก็บ้านหลังนี้นะสิ มันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริงในบ้านหลังนี้ ตัวละครจริง เรื่องจริง” คำตอบของเขามันทำให้ฉันช็อก แบบนี้บ้านหลังนี้ก็มี!!! ผี!!! นะสิ

“หลอกผมแน่ ๆ โลกนี้ไม่มีผีสักหน่อย”

“ไม่ใช่ผี เขาเรียกว่าเจ้ากรรมนายเวร ที่จะรอเราเวียนว่ายตายเกิดมาชดใช้ แกเคยมีแฟนไหม” คำถามของชายหนุ่มตรงหน้าทำเอาฉันเผลอบิด เขาถามถึงแฟนด้วยแหละ พ่อไม่ให้มีอะ

“พ่อดุมากครับไม่เคยมีเลย” ตั้งแต่เรียนพ่อไม่เคยให้มีเพื่อนผู้ชายเลย ถ้ามีพ่อก็ไปขู่เขาจนเลิกหมด

“น่าสนุกดีนะ ชีวิตแกเนี่ย ได้ฟังแล้วมีพร็อตใหม่ขึ้นมาในหัวเลย ไปตามหาเจ้าของกางเกงในมาด้วย วันนี้ฉันได้พร็อตเรื่องตามที่ต้องการแล้ว แล้วก็เลิกยิ้มให้ฉันได้แล้ว ไม่งั้นจะคิดว่าแกอ่อย” ประโยคที่ดังขึ้นมา มันทำให้ฉันต้องหุบยิ้มทันที

“ผมจะขอ…” ฉันจะขอกางเกงในคืนจากเขาอีกครั้ง

“ไปได้แล้ว!!!” เสียงไล่ดัง ๆ ทำให้ฉันต้องรีบวิ่งออกจากห้องหนังสือทันทีเลย อะไรเล่า แล้วจะเก็บกางเกงในฉันไว้ทำไมเล่า

อีกด้าน

“คนอะไรโคตรซื่อบื้อเลย เอมิกา อักษรศิลป์ อายุ 22 ปี เป็นลูกคนเล็กของนายธนิล เจ้าของบริษัททัวร์เล็ก ๆ จริง ๆ ด้วย แค่ทำทัวร์ในประเทศและนอกประเทศ มีพี่ชายชื่ออรรถพล เคยเป็นอดีตดาวมหาลัยซะด้วย จะเป็นผู้ชายยังไง ใส่วิก วิกยังลอยเลย เล่าประวัติตัวเองออกมาหมดเลยแฮะ น่าจะถูกเลี้ยงแบบไข่ในหิน เมื่อคืนเป็นเธอสินะที่มาอาบน้ำในห้องน้ำฉัน” ชายหนุ่มมองภาพหญิงสาวเจ้าของกางเกงในสีชมพู ที่ขึ้นในเว็ปมหาวิทยาลัยชื่อดัง

Rrrrrrrr Rrrrrrrr Rrrrrrrrr [ Mom Called……”

สายสนทนา

“ครับแม่”

[ ได้ผู้ช่วยใหม่รึยัง กลับมาบ้านเรามีคนช่วยเยอะแยะนะเพทาย ]

“ได้แล้วแม่ เป็นคนแปลก ๆ ตลกดี ผมอาจจะยังไม่กลับเร็ว ๆ นี้นะครับ ไอ้ไทม์อาจจะกลับไปก่อน ถ้าผมจัดการเรื่องนิยายจบเมื่อไหร่ ผมจะกลับไป”

[ จบเลยเหรอ นานแน่เลย แม่คิดถึงพายนะ ไม่เห็นหน้าลูกชาย มา 2 เดือนแล้ว กลับมาแป๊บเดียวก็ไปอีก เอาเถ๊อะ แม่เข้าใจ ขอให้เขียนสำเร็จเร็ว ๆ น้า แม่คิดถึง ]

[ บอกมันพาแฟนกลับมาด้วยนะแม่ ] เสียงคนเป็นพี่สาวที่ตะโกนผ่านสาย ทำให้คิ้วของชายหนุ่มขมวดเข้าหากันทันที

“บอกตัวเองหาผัวให้ได้ก่อน จะ 30 แล้ว จะตายคารีสอร์ตแล้วม้างพี่เพชร วางละนะ”

[ เอ้ย ไอ้พาย ไอ้นี่ปาก…. ]

จบสายสนทนา

ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูของคนที่เปิดประตูเข้ามาเลย ไม่รอให้เจ้าของห้องถามว่าใคร ทำให้เพทายต้องเงยหน้าขึ้นมามอง ไทม์ที่เข้ามาพร้อมกับลูกบิดประตูอันใหม่

“นายน้อยจะให้ ซ่อมกลอนประตูห้องน้ำชั้นบนที่เสียไหมครับ”

“ไม่ต้องซ่อมแล้ว ไว้อยากให้ซ่อมแล้วจะบอก”

“แต่นายน้อยสั่งให้ซ่อมให้เร็วที่สุดยังไงล่ะครับ” ไทม์ถามถึงคำสั่งที่ตอนนี้ถูกยกเลิกกลางอากาศ ทั้งที่เขารีบไปซื้อลูกบิดมา

“ก็ตอนนี้ไม่ต้องแล้วไง ฉันคิดพร็อตเรื่องใหม่ออกแล้วไอ้ไทม์ พรุ่งนี้แกกลับเชียงใหม่ ไปได้เลย” รอยยิ้มที่ฉีกขึ้นของคนเป็นนายทำให้ไทม์ถึงกลับขนลุกขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ