บทที่ 9 (ขอโอกาส)
“ เนย เดี๋ยวสิคุยกันก่อนได้ไหม ”
โชติมนต์หันไปตามเสียง เมื่อเห็นใบหน้าคนที่เรียกเธอเอาไว้หญิงสาวก็ถอนหายใจออกมาเบา ๆ สีหน้าของเธอก็เคร่งขรึมขึ้นมา เธอไม่กล้าคิดหรอกว่าเตชินท์ผู้ชายหลายใจคนนั้นคนที่เขาเคยจะเก็บเธอเอาไว้เป็นเพียงแค่คนในความลับในตอนนั้น จะมาดักรอเจอกับเธอในตอนนี้ ที่ลานจอดรถเช่นนี้ หรือบางทีเขาอาจจะมาจอดรถพอดีก็เลยบังเอิญเจอกันก็ได้ ถึงแม้ว่าตรงนี้จะไม่ใช่ลานจอดรถของผู้บริหารก็ตาม เธอไม่กล้าคิดเลยจริง ๆ
“ คุณเต มีอะไรหรือเปล่าคะ” หญิงสาวถามออกไปด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ อย่างห่างเหิน จะไม่ให้ห่างเหินได้อย่างไรก็ในเมื่อวันนั้นเธอไม่ใช่คนที่ถูกเขาเลือก แต่เป็นผู้หญิงอีกคนที่มีชาติตระกูลที่เพียบพร้อมเท่ากันกับเขา
“ เนย ทำไมต้องทำตัวเหินห่างกับเตขนาดนี้ด้วยเราจะคุยกันดี ๆ ไม่ได้เลยเหรอ ” ถึงแม้จะรู้ว่าสิ่งที่ตนเองเคยขอในอดีต มันจะเป็นการใจร้ายและเห็นแก่ตัวแค่ไหน แต
