เจ็บสักกี่ครั้งก็ยังรักเธอ

บทที่ 7 ( ไม่เหมือนเดิม)

บทที่ 7 ( ไม่เหมือนเดิม)

16.00 น.

“ เนยวันนี้แกกลับคนเดียวนะ ฉันจะแวะไปช่วยพี่เชนหน่อย วันนี้นับสต๊อกน่ะแกกลับได้ใช่ไหม"จันทร์วาดบอกกับโชติมนต์ในตอนเลิกงาน จริง ๆ เธอก็อยากจะไปรับหลานด้วยทุกครั้งแต่ที่ร้านของแฟนหนุ่มของเธอทุก ๆ สิ้นเดือนจะยุ่งมากกับการนับสต๊อกซึ่งหญิงสาวจึงจำเป็นที่จะต้องอยู่ช่วยด้วยทุกครั้ง

“ อ๋อได้สิ วันนี้แกนอนกับพี่เชนเลยหรือเปล่า ”โชติมนต์เข้าใจดีเธอรู้ดีว่าราเชนทร์เป็นคนดีเหมาะกับลูกพี่ลูกน้องของเธอที่สุด นี่ถ้าไม่ติดกับเธอและลูก จันทร์วาดก็คงย้ายไปอยู่กับแฟนแบบเต็มตัวแล้วแต่ติดที่ว่าจันทร์วาดเป็นห่วงเธอและรินลดาเป็นอย่างมาก หญิงสาวจึงเทียวไปเทียวมาเช่นนี้

“ไม่รู้สิดูก่อนละกันแต่ฉันว่าจะกลับบ้านนั่นแหละ ฉันห่วงน้องรินเมื่อเช้าก็ดูเพลีย ๆ ” เมื่อนึกถึงสีหน้าของหลานสาวเมื่อตอนเช้าใจคนเป็นน้าก็หน่วงขึ้นมา จันทร์เป็นห่วงและรักรินลดาไม่ต่างจากคนเป็นแม่เลย

“โอ๊ยยัยจอยไม่เป็นไรจริง ๆ แกจะย้ายไปอยู่กับพี่เชนเลยก็ได้ ฉันกับลูกอยู่ได้ ”โชติมนต์ยิ้มพลางส่ายหน้า ทำไมเธอจะไม่รู้ล่ะว่าที่จันทร์ไม่ยอมย้ายไปอยู่คอนโดราเชนทร์เพราะเหตุผลใด เห็นทีเธอคงต้องคุยกับทั้งคู่เสียแล้วถ้าจันทร์วาดไม่ย้ายไป ก็ให้ราเชนทร์ย้ายเข้ามาแทนละกัน

“ไว้ค่อยคุยเถอะ แกรีบไปรับลูกเถอะ เดี๋ยวน้องรินรอนาน” จันทร์วาดตัดบทเพราะคุยกันทีไร โชติมนต์ก็คอยแต่จะไล่ให้เธอไปอยู่บ้านราเชนทร์ทุกที ใครจะมีกะใจย้ายไปล่ะเธอไม่ไปหรอกจะอยู่เลี้ยงหลานไปตลอดนั่นแหละ

“ โอเค ๆ ฉันไปก่อนนะ”โชติมนต์เดินแยกกับจันทร์วาดออกมาที่ลานจอดรถชั้นล่างของบริษัท หญิงสาวมองซ้ายมองขวาเหมือนต้องการที่จะหลีกหนีใครบางคน หญิงสาวหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะไม่มีเรื่องบังเอิญร้าย ๆ ที่ทำให้เขาและเธอมาเจอกันเพราะแค่เมื่อเช้าที่เจอกันเธอก็ไม่รู้จะต้องทำหน้าอย่างไร บอกตรง ๆ กลิ่นอายของความเจ็บปวดมันไม่ได้จางหายไปจากใจของโชติมนต์เลยด้วยซ้ำ

“ เดี๋ยวครับคุณเนย ” เสียงเรียกที่ดังขึ้นจากทางหน้าเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ หญิงสาวค่อย ๆ หันไปมองก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

“ คะ คุณอิทธิ” หญิงสาวหันไปยิ้มให้ชายหนุ่มอย่างเป็นมิตร อาทิตย์เดินยิ้มเข้ามาหาหญิงสาวที่เขามีใจให้

“ จะกลับแล้วเหรอครับ แล้วน้องจอยไปไหนซะล่ะ หรือว่าไปที่ร้านไอ้เชน ” อาทิตย์กับราเชนทร์เป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่สมัยเรียนเพราะราเชนทร์คบหากับจันทร์วาดจึงทำให้อาทิตย์พลอยได้รู้จักกับโชติมนต์ไปด้วย

“ ค่ะ จอยไปช่วยพี่เชนนับสต๊อก คุณอิทธิมาหาจอยเหรอคะ ”โชติมนต์ถามออกไป

“โธ่ คุณเนยก็รู้ว่าผมมาหาใครแล้วนี่ดูสิกับไอ้เชนน่ะเรียกพี่ทีกับผมคุณ ๆ ทุกคำเรียกผมว่าพี่อิทธิบ้างสิครับ”อาทิตย์ทำน้อยอกน้อยใจจนหญิงสาวอดจะยิ้มออกมาไม่ได้

“ ไม่เหมาะมั้งคะ คุณอิทธิเป็นถึงเลขาท่านรอง ”เธอก็เป็นเพียงแค่พนักงานธรรมดาไหนเลยจะกล้าไปทำตัวสนิทสนมกับอาทิตย์ได้

“เฮ้อ..ถ้าผมลาออกคุณเนยจะเรียกผมว่าพี่หรือเปล่าล่ะครับ ” อาทิตย์กอดอกบอกออกไปอย่างจริงจัง ไหนจะแก้มป่อง ๆ อย่างคนงอน ๆ นั้นอีก เรียกเสียงหัวเราะขำเบา ๆ จากหญิงสาวเป็นอย่างดี เธอรู้ว่าชายหนุ่มมีใจให้เธอเพราะเขาชัดเจนมาตั้งแต่ต้น แต่เป็นที่เธอไม่คู่ควรกับคนดี ๆ อย่างอาทิตย์ต่างหาก แม่เลี้ยงเดี่ยวอย่างเธอเท่าที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ก็ดีมากพออยู่แล้ว

“ อุ๊ย อย่าทำถึงขนาดนั้นเลย โอเคค่ะ ถ้าอย่างนั้นเนยเรียกพี่ก็ได้ พอใจยังคะ พี่อิทธิ ” หญิงสาวยอมในที่สุด เพราะอาทิตย์ก็ดีกับเธอและลูกเธอมาก แค่เรียกว่าพี่ก็คงจะไม่น่าเกลียดอะไรหรอกมั้ง

“ แล้วจะไปรับเจ้าหญิงเลยหรือเปล่าครับ พี่ไปด้วยสิ ”อาทิตย์ขอตามหญิงสาวไปด้วย เพราะเขาสนิทกับรินลดาพอสมควร เขาไม่รังเกียจเธอเลยสักนิดที่มีลูกติดเช่นนี้และเขาก็ไม่เคยถามว่าพ่อของเด็กเป็นใครเพราะขนาดจันทร์วาดเองก็ยังไม่รู้ เป็นอันรู้กันว่าหญิงสาวไม่อยากจะรื้อฟื้นอีก เพราะฉะนั้นเขาก็ควรเก็บความอยากรู้ไว้กับตัวเองต่อไป

“ ค่ะ พี่อิทธิอยากไปเหรอคะ ” ถึงแม้จะเดาได้ไม่ยากว่าอาทิตย์อยากไปด้วยแต่เธอก็ถามออกไปอยู่ดี

“ ครับ ติดของเล่นแกเอาไว้หนึ่งชิ้นว่าจะพาแกไปซื้อด้วย ” ครั้งก่อนที่เจอกันทั้งคู่นั่งดูรีวิวของเล่นในยูทูป รินลดาสนใจของเล่นชิ้นหนึ่งมาก ๆ อาทิตย์จึงรับปากจะซื้อให้กับเด็กหญิง

“ อย่าตามใจแกมากสิคะ เนยกลัวแกจะเสียเด็ก..” หญิงสาวกำลังจะเอ่ยห้ามไม่ให้อาทิตย์ตามใจลูกของเธอมากจนเกินไปเพราะว่าจะทำให้เด็กหญิงเคยตัว แต่เธอยังไม่ทันได้พูดจบประโยค ก็มีเสียงของประชาสัมพันธ์สาวดังขึ้นมาขัดเสียก่อน

“ คุณอิทธิคะ ท่านประธานเรียกพบค่ะ”

“ อ้าว เหรอครับ ขอบคุณครับ เอาไงดีเนย เอ๊ยคุณเนยรอพี่ก่อนไหมแต่เดี๋ยวเจ้าหญิงรอนาน เอาอย่างนี้ เดี๋ยวพี่ค่อยไปหาพี่บ้านดีกว่าเนอะ ”

“ ก็ได้ค่ะ พี่อิทธิก็เรียกเนยเฉย ๆ ก็พอค่ะ ไม่ต้องคุณแล้ว ถ้าอย่างนั้นเนยไปก่อนนะคะ”

เป็นอันว่าอาทิตย์ไม่ได้ตามหญิงสาวไปด้วยเพราะท่านประธานเรียกพบด่วนซึ่งเธอก็ไม่ได้ติดใจอะไร เพราะชายหนุ่มก็แวะเวียนไปที่บ้านของเธอประจำอยู่แล้วหญิงสาวเดินออกมาเพื่อจะไปที่รถของตนเอง อยู่ ๆใจของเธอก็เต้นแรงอย่างหวาดหวั่นกับภาพตรงหน้า ร่างสูงใส่สูทดูภูมิฐาน ยืนสูบบุหรี่อยู่ตรงรถของเธออย่างพอดี เธอจำได้ดีแม้จะเห็นแค่เพียงด้านข้าง โชติมนต์สูดลมหายใจเข้าปอดอย่างเรียกกำลังใจ เธอรีบก้มหน้าลงพยายามไม่สนใจเขาก่อนจะเดินเลยผ่านเขาไปเพื่อไขกุญแจรถยนต์คันเก่าของเธอ

“ เนย...” ชายหนุ่มเรียกหญิงสาวเอาไว้ แต่ก็ได้รับเพียงความเงียบและว่างเปล่าตอบกลับมา

“.....” เตชินท์ถอนหายใจออกมาเขาทิ้งบุหรี่ลงไปที่พื้นและใช้เท้าเหยียบมันให้ดับ

“ อย่าเมินเตแบบนี้ได้ไหมเนย ” อีกครั้งที่เขาเรียกเธอ แต่โชติมนต์ก็ไม่ตอบอะไร หญิงสาวไขกุญแจรถอย่างพยายามห้ามมือไม่ให้สั่น

หมับ!!

“ เอ๊ะ!! ปล่อยนะคะ กรุณาปล่อยมือฉันด้วยค่ะ ”โชติมนต์พยายามดึงมือออกจากมือใหญ่ที่จับแขนเล็กของเธอไว้แน่น

“ เนยคุยกับเตก่อนสิ เตมีเรื่องจะคุยกับเนยเยอะแยะไปหมด ” นอกจากไม่ยอมปล่อยเตชินท์ยังพยายามจะดึงหญิงสาวเข้ามาใกล้ ๆ ตนเองอีกด้วย

“ ถ้าไม่ปล่อยฉันจะร้องให้คนช่วยนะ”

“ ร้องไปสิ ใครจะเชื่อว่าเตจะทำอะไรเนยล่ะ เนยหายไปไหนมา เนยรู้ไหมว่าเตตามหาเธอแทบแย่ เตคิดถึงเนยนะครับ ”

เตชินท์บอกไม่ถูกว่าเขารู้สึกดีใจแค่ไหนที่ได้เจอหญิงสาวอีกครั้ง คำถามในใจมากมายว่าเธอหายไปไหน เขาอยากจะรู้จริง ๆ เขาคิดถึงเธอ คิดถึงมากจริง ๆ

“ คุณจะตามหาฉันทำไม หึ!! คุณไม่ได้เลือกฉันตั้งแต่แรก คุณจำไม่ได้เหรอคุณเต ” ไม่ใช่ว่าเขาไม่เลือกเธอแต่เตชินท์เลือกไม่ได้ต่างหาก เพราะเหตุผลบางอย่างที่ทำให้เตชินท์ไม่สามารถทำตามใจตนเองได้เขาแค่เพียงขอเวลาเท่านั้นแต่เขาก็รู้ว่าเวลาที่เขาต้องการมันอาจจะนานถึงขนาดนี้ 5 ปีแบบนี้

“ เตก็บอกแล้วไง ว่าเตไม่ได้จะทิ้งเนย เตแค่ขอเวลาเท่านั้นเตบอกเนยแล้วไงว่าให้ทนหน่อย เนยก็รู้ว่าเตรักเนยมากแค่ไหน ”

“ พอเถอะ มันนานเกินกว่าจะมาพูดเรื่องนี้กันแล้ว ไม่ว่าตอนนั้นจะเป็นอย่างไร ตอนนี้เราสองคนก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกแล้ว ” โชติมนต์พูดจริง เธอไม่อยากจะเกี่ยวข้องอะไรกับเขาอีกแล้วให้มันจบไปเช่นเดิมก็ดีแล้ว

“ เนย ยังไม่กลับอีกเหรอ อ้าวคุณเตมาทำอะไรตรงนี้คะ”ในขณะที่ทั้งสองกำลังฉุดรั้งกันอยู่นั้น อยู่ ๆ ก็มีเสียงของนริศราดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง

“ พี่ริช เนยกำลังจะกลับแล้วค่ะขอตัวนะคะ ” โชติมนต์สะบัดมือของชายหนุ่มออกอย่างแรง ชายหนุ่มก็ไม่ได้ฝืนเอาไว้อีก

“ อ้าวคุณเตล่ะคะ”

“ ผมมาสูบบุหรี่ ขอตัวก่อนนะครับ ”

นริศรายืนเกาหัวอย่างไม่เข้าใจ ทำไมบรรยากาศมันแปลก ๆ เช่นนี้นะ หญิงสาวสะบัดหัวก่อนจะเดินกลับไปขึ้นรถของตนเองต่อไป