บทที่ 1 ( จุดเริ่มต้น )
1065 Words
บทที่ 1 ( จุดเริ่มต้น )
ปล.ตัวหนังสือเอียงคือพาร์ทที่เล่าถึงอดีตนะคะ
“...เต เมย์ขอโทษ เรากลับมาคบกันเหมือนเดิมได้ไหม เมย์จะไม่ทิ้ง เตไปไหน เมย์รู้แล้วว่าเมย์รักเตมากแค่ไหนยกโทษให้เมย์นะคะเต”
“อืม ”
โชติมนต์ยืนหลบมุมอยู่ที่เสาต้นใหญ่ หญิงสาวกำมือแน่นอย่างทำอะไรไม่ถูก เธอเอามือลูบแท่งสี่เหลี่ยมสีขาวที่อยู่ในกระเป๋าอย่างคิดไม่ตกเตชินท์ชายคนรักที่เธอคบหามาได้สักพักกับหญิงสาวอีกคนที่เป็นคนรักเก่าเมนิลากลับมาหาเตชินท์อีกครั้ง ตัวสำรองอย่างโชติมนต์จะต้องทำอย่างไร หญิงสาวก้มหน้ายิ้มให้ตัวเองอย่างขื่นขม จนกระทั่งทั้งคู่เดินตรงมาที่เธอจะหลบก็หลบไม่พ้นเสียแล้ว โชติมนต์จึงจำเป็นต้องส่งยิ้มไปให้ทั้งคู่อย่างเลี่ยงไม่ได้ ทั้งคู่ไม่แม้แต่จะหยุดทักทายเธอเลยสักนิด ไม่มีแม้แต่รอยยิ้มจากทั้งคู่มีเพียงสายตาที่วูบไหวของเตชินท์เท่านั้น หญิงสาวยืนมองทั้งคู่อยู่อย่างนั้น เธอควรจะบอกเขาหรือไม่ควรจะบอกเขาดี เธอรู้ดีว่าเธอคงจะเป็นได้แค่เพียงแค่ตัวแทนของใครบางคนในหัวใจเขาเท่านั้น แต่กลับกันเขาไม่เคยเป็นแค่นั้นสำหรับเธอ เขาเป็นคนที่เธอรักอย่างหมดหัวใจ...
“น้องรินตื่นได้แล้วค่ะเดี๋ยวคุณแม่จะสายนะคะ” เสียงปลุกของคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวที่ยังสาวและสวยเรียกปลุกลูกสาวคนเดียวให้ตื่นจากนิทราอันยาวนานเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมา
“ อือ..จุนแม่ขาน้อนรินขอนอนต่อนะคะ”รินลดาเด็กหญิงตัวน้อยลืมตาขึ้นมามองหน้ามารดาตนเองอย่างงัวเงีย เด็กหญิงหาวเสียงดังอย่างคนง่วงนอน
“ไม่ได้ค่ะ คุณแม่ต้องไปทำงานนะคะ เดี๋ยวคุณแม่จะสายเอานะคะน้องรินตื่นมาได้แล้วค่ะคนเก่ง ”โชติมนต์บีบจมูกเล็กเบา ๆ อย่างมันเขี้ยว เด็กหญิงหัวเราะคิกคักด้วยความชอบใจ
“ ก่าได้ค่ะแต่น้อนรินง่วนนอนจังเยย ” ถึงแม้จะง่วงแค่ไหนเด็กหญิงก็จำเป็นต้องตื่นเพราะกลัวว่ามารดาจะไปทำงานสายเพราะตนเอง
โชติมนต์จัดการอาบน้ำแต่งตัวให้ลูกสาวคนเดียวของเธอเสร็จแล้วจึงพากันลงมาทานข้าวเช้าที่เธอตื่นมาทำไว้ให้ตั้งแต่ตอนที่เด็กหญิงยังไม่ตื่น
“ ว้าวว ข้าวผัดไฉ่จุนกาต่ายด้วย น้อนรินชอบมาก ” เด็กหญิงรินลดาร้องออกมาอย่างดีใจที่เห็นจานข้าวผัดของตนเองมีแครอทที่คุณแม่เนรมิตให้เป็นรูปสัตว์ต่าง ๆ และมีสีสันที่น่าทานเป็นอย่างมาก สองแม่ลูกใช้เวลาไม่นานเท่าไรก็จัดการอาหารเช้าเสร็จสิ้น เสร็จแล้วโชติมนต์จึงพาลูกสาวไปส่งที่โรงเรียน
“น้องรินสวัสดีคุณแม่ก่อนค่ะ”เสียงครูประจำชั้นของโรงเรียนเตรียมอนุบาลที่เด็กหญิงเรียนอยู่ ร้องบอกในตอนที่เด็กหญิงกำลังจะวิ่งเข้าไปด้านใน
“ อุ๊ย!! ซาหวัดดีค้าจุนแม่ น้อนรินไปเย่นจ่อนนะคะ จุนแม่ตั้งใจทำงานนะคะ” เด็กหญิงหันมายิ้มเก้อ ๆ ให้กับมารดาตนเองเด็กหญิงรินลดาไม่เคยงอแงเลยสักครั้งที่ต้องมาโรงเรียนเธอชอบที่โรงเรียนเป็นที่สุด
“ฝากด้วยนะคะคุณครูช่วงนี้เป็นอย่างไรบ้างคะน้องรินดื้อบ้างหรือเปล่า ”
“น้องรินไม่ดื้อเลยค่ะคุณแม่เป็นเด็กที่น่ารักมากพูดง่ายด้วยนะคะแต่จะมีงอแงหน่อยช่วงเย็น ๆ ที่เพื่อน ๆ กลับกันหมดแล้ว ”
“ แล้วน้องนินล่ะคะไม่ได้อยู่กับน้องรินแล้วเหรอคะ ”
“ไม่แล้วค่ะ น้องนินคุณแม่ย้ายกลับไปอยู่ต่างจังหวัด แต่ยังมีเด็ก ๆ อีก 4-5 คนที่อยู่เย็นเหมือนน้องรินนะคะ คุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วง ครูบัวดูแลให้เองค่ะ ”
“ ขอบคุณครูบัวมาก ๆ เลยค่ะ เนยฝากด้วยนะคะ”
“ ยินดีค่ะคุณแม่ไม่ต้องเกรงใจนะค ” ครูสาวยิ้มให้มารดาของเด็ก
“ ค่ะ ถ้าอย่างนั้นเนยขอตัวก่อนนะคะ”เมื่อพูดคุยกันเสร็จโชติมนต์จึงขอตัวเพื่อเดินทางไปทำงานต่อ
โชติมนต์เดินมาขึ้นรถยนต์คันเก่าที่เธอซื้อมือสองมาใช้เพื่อความสะดวกสบายของลูกสาวเธอ โรงเรียนแห่งนี้จะเป็นกึ่งเนิร์สเซอรี ปกติแล้วคุณแม่ยังสาวจะมารับลูกช่วง 6 โมงเย็นทุกวัน เมื่อก่อนลูกสาวเธอจะมีเพื่อนที่ชื่อหนูนินอยู่ด้วยทุกครั้งเพราะคุณแม่ของหนูนินก็เลิกงานช้าเหมือนเธอแต่ตอนนี้คงเหลือแค่ลูกเธอคนเดียวเท่านั้นที่เลิกช้ากว่าเพื่อน ๆ ถึงใจจะอยากไปรับลูกเร็วแค่ไหนแต่ด้วยภาระหน้าที่ ที่ต้องทำงานก็ต้องฝืนใจปล่อยลูกสาวเอาไว้กับครูพี่เลี้ยง
“...เนยเป็นอะไรสำหรับเตกันแน่ เตก็รู้ว่าเนยรักเตที่เนยยอมก็เพราะเนยหวังว่าเตจะมองเนยบ้าง ”
“ เตไม่ได้จะทิ้งเนยนะ เนยก็อยู่ส่วนของเนย เมย์ก็อยู่ในส่วนของเมย์ ขอแค่เนยอย่ามาสร้างปัญหาเมย์ได้ไหมและเมย์เองก็จะไม่มีวันรู้เรื่องของเราสองคนอย่างแน่นอน เนยไม่ต้องกลัวนะเชื่อเตนะเตมีเหตุผล ขอแค่เนยอดทนรอเท่านี้ได้ไหม ...”
โชติมนต์หลับตาลงช้า ๆ เมื่อนึกถึงถึงอดีต วันนั้นเธอตั้งใจจะบอกเขาคนที่เป็นพ่อของลูก แต่เมื่อเจอคำพูดตัดขาดอย่างไร้เยื่อใยเธอยังจำคำพูดของเขาได้ดี
“ ขอแค่เนยอย่ามาสร้างปัญหาให้ เตกับเมย์ได้ไหม”
เพียงแค่คำคำนั้น โชติมนต์จึงต้องกลืนคำพูดของตนเองลงไปในส่วนที่ลึกที่สุดที่เรียกว่าความลับตลอดกาล หญิงสาวตัดสินใจที่จะดรอปเรียนในปีสุดท้าย เพราะถ้าขืนเธอยังเรียนต่อไปเขาคนนั้นจะต้องรู้อย่างแน่นอนและเธอก็จะสร้างปัญหาให้เขาอย่างเลี่ยงไม่ได้ ในเมื่อเธอไม่เป็นที่ต้องการเขาก็ไม่จำเป็นที่จะต้องมารับรู้อะไรอีก ลาก่อนความรักครั้งแรกและหัวใจที่แตกสลาย
- Writer
