เผลอใจรักเธอ

คนที่ไม่ได้อยากเจอกลับเจอคนที่อยากเจอกลับไม่ได้เจอ

ธาดาตื่นแต่เช้า เขากินกาแฟเสร็จแล้ว ออกมาสูบบุหรี่ที่หน้าต่าง คอนโดนี้เป็นของเขาตั้งแต่สมัยที่ยังคบกับโสรญา พอโสรญาแต่งงานเขาก็ย้ายกลับไปนอนบ้านพ่อแม่ วันไหนงานเยอะก็แวะนอนที่นี่ เพราะสะดวกใกล้ร้าน สลับกับธานินทร์ น้องชายเขาทำงานที่ร้านเพชรตลอด ทำมากกว่าเขาด้วยซ้ำ

เมื่อวานเขาประชุมกับทีมงานที่พม่าทั้งวัน เครียด เลิกประชุม ธานินทร์อยากกินก๋วยเตี๋ยวร้านประจำ เลยต้องแวะ ทั้งที่ไม่อยากแวะนัก จริงๆเขาเหนื่อยอยากกลับบ้านไปดื่มของเขาคนเดียวตามลำพังมากกว่า ธาดาใช้ชีวิตแบบนี้มาตลอดตั้งแต่โสรญาทิ้งเขาไปแต่งงาน อยู่กับตัวเองไม่ค่อยมีเพื่อน ทำแต่งาน ธานินทร์คือเป็นทั้งน้องชายและเพื่อนที่รู้ใจเขาที่สุด

“พี่ธาดามองอะไรพี่ เห็นมองตั้งนานแล้ว ข้างล่างมีอะไรหรือเปล่า”

“เปล่าไม่มีอะไร เดี๋ยววันนี้พี่เข้าไปที่ร้านด้วยนะ เย็นๆกินข้าวกันแถวๆหน้าโรงแรมดีไหม หรือจะกินที่โรงแรมแถวนั้นดี พี่เลี้ยงเอง” เขาพูดกับน้องชายแต่สายตาเขายังคงมองไปที่ถนนหน้าคอนโด กระทั่งรถแท็กซี่เคลื่อนตัวออกไป

“ผมอยากกินก๋วยเตี๋ยวร้านเดิม เย็นนี้ผมจะกินเส้นเล็กแห้ง กับเส้นเล็กน้ำ”

“ทำไมชอบจังเลยนะก๋วยเตี๋ยวเนี้ย เวลามีแฟนหาคนที่เขาชอบก๋วยเตี๋ยวด้วยนะ จะได้ไม่มีปัญหา ชอบอะไรคล้ายๆกัน มันจะดี”

“ครับพี่แต่ว่าตอนนี้ยังหาไม่เจอ ไว้เจอแล้วจะบอกนะครับว่าเขาชอบก๋วยเตี๋ยวไหม ผมไปอาบน้ำก่อนนะครับ”

ธาดายังยืนอยู่ที่เดิม เขาคุ้นกับผู้หญิงสองคน ที่ใส่ชุดพนักงานต้อนรับของโรงแรมที่อยู่ใกล้ๆร้านเพชรของเขา ใช่แน่แล้ว ยัยเด็กซุ่มซ่ามคนเมื่อคืนนี้แน่นอน พักอยู่ที่นี่ด้วยเหรอ คอนโดนี้สมัยก่อนราคาค่อนข้างสูง แต่ปัจจุบันก็เหมือนคอนโดธรรมดาทั่วๆไป เขายังจำสายตาของเด็กผู้หญิงคนนั้นได้

สวยแต่ซุ่มซ่ามหน้าตาที่ดูตื่นกลัว จ้องมาที่ลายสักที่แขนของเขา ดูท่าทางตกใจมากด้วย แล้วก็ท่าทางที่ระแวดระวังตัวของเด็กผู้หญิงคนนั้นก็ทำให้เขาหงุดหงิด หล่อนกลัวเขาเหรอ ยังเห็นหน้าเขาไม่ชัดเลยออกอาการกลัวซะแล้ว นี่ท่าเห็นหน้าเขาชัดๆมิวิ่งหนีเลยเหรอ คนที่รู้จักเขามักบอกว่าหน้าตาเขาน่ากลัวยิ่งรูปร่างเขาสูงใหญ่ด้วยแถมมีหนวดยิ่งน่ากลัวไปใหญ่ เด็กเล็กๆนี่เห็นเขาร้องไห้เลย แต่ผู้หญิงคนนั้นก็ไม่เด็กแล้วนะ เป็นสาวแล้วดูจากหน้าตาน่าจะประมาณยี่สิบนิดหน่อย หน้าใสมาก ไม่แต่งหน้าเลยแต่สวย สวยแบบผู้หญิงไทย คิ้วธรรมชาติเสียจนไม่เป็นรูปเท่าไหร่ ถ้าเป็นโสรญาคงถอนหรือไม่ก็ให้ร้านเสริมสวยทำให้จนเนี้ยบ ขนตาเป็นแพเลย จมูกโด่งสวย ริมฝีปากอิ่มได้รูป คอยาวระหง หุ่นดีเป็นบ้า ถึงจะเดินเร็วแต่ก็ยังดูนุ่มนวล เขาชอบผู้หญิงลักษณะหน้าตารูปร่างแบบนี้ คล้ายๆโสรญาแต่สวยกว่า นิ่งและนุ่มนวลกว่ามาก

ธาดารู้สึกตัว "บ้าจริงนี่เขาจะมาคิดถึงเด็กคนนั้นทำไมกัน ไร้สาระจริงๆเลย

เขาลืมโสรญาไปแล้วนี่นา แต่พอมาเห็นผู้หญิงคนนี้ทำให้เขากลับไปคิดถึงหล่อนอีก แฟนเก่าเขาสวยเพราะแต่ง แต่ถ้าโสรญาไม่แต่งก็ดูธรรมดา แต่ผู้หญิงที่เขาเจอที่ร้านก๋วยเตี๋ยวสวยมาก สวยแบบไม่ต้องแต่งเลย ถ้าแต่งจะขนาดไหนธาดาหงุดหงิดตัวเองตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว เขาคิดถึงแต่หน้าผู้หญิงคนนั้น แล้วเช้านี้เขาก็เจออีก ยิ่งรู้ว่าอยู่คอนโดเดียวกันยิ่งหงุดหงิด ตอบตัวเองไม่ได้ว่าหงุดหงิดเรื่องอะไร

สองพี่น้องเข้าไปที่ร้านเพชรเมื่อสายแล้ว ได้เวลาอาหารกลางวัน ธานินทร์มีนัดกับลูกค้าต่างชาติโรงแรม ทำให้ธาดาต้องมาด้วยเหมือนเดิม สองคนตัวติดกัน และเขาก็ได้เจอกับผู้หญิงที่มาวนเวียนอยู่ในหัวเขาตลอดเวลา เด็กผู้หญิงสองคน ทำงานเป็นพนักงานต้อนรับของที่โรงแรมนี้จริงๆด้วย เป็นอย่างที่เขาคิดไว้ไม่มีผิด แค่เห็นชุดก็จำได้

ช่วงที่เขาเข้าไปเด็กผู้หญิงคนนั้นกำลังรับรองลูกค้าต่างชาติ ก็ดีเขาก็ไม่ได้อยากเห็นสายตาของผู้หญิงคนนั้นเวลามองเขาหรอก ทำท่าทางเหมือนว่าเขาเป็นคนร้ายขนาดนั้น จะกลัวอะไรนักหนาคนไม่เคยเห็นกันจะแสดงท่าทางกลัวได้ขนาดนั้นเลยเหรอ หรือว่า หน้าตาเขาไปสะดุดใจอะไรเด็กนั่น ก็อาจเป็นได้ อาจไปเหมือนหน้าแฟนเก่าก็ได้ใครจะไปรู้

“อ้าวธานินทร์ มาทำอะไรที่นี่นัดลูกค้าเหรอ ไม่เจอกันนานเลยนะทั้งที่ร้านอยู่ใกล้ๆนี่เอง”

“สมภพ เป็นไงสบายดีไหมเพื่อน ใช่ลูกค้านัดมาคุยงานที่นี่รออยู่น่าจะอีกสักสามสิบนาที”

สมภพเป็นเพื่อนสนิทของธานินทร์ทั้งสองเรียนมหาวิทยาลัยมาด้วยกัน เขาเป็นผู้จัดการโรงแรมอยู่ที่นี่

“สวัสดีครับพี่ธาดา นานมากแล้วนะครับที่เราไม่ได้เจอกัน ผมไม่ยักกะรู้ว่าพี่ธาดากลับมาเมืองไทยแล้ว เข้าใจว่าอยู่ต่างประเทศมากกว่า”

“พี่กลับมาสักพักแล้ว ไม่มีคนช่วยงานธานินทร์เลยต้องกลับมา”

“ดีครับที่ไหนก็ไม่เหมือนบ้านเรา อาหารการกินสะดวกสบาย ดูผมซิครับอ้วนท้วนสมบูรณ์ ภรรยาทำกับข้าวให้กินทุกวัน”

“อิจฉาคนที่มีภรรยาทำกับข้าวให้กินทุกวันจังเลย”

“นายก็รีบหาซิ ธานินทร์ อายุก็มากแล้วเดี๋ยวมีลูกไม่ทันใช้หรอก”

“ก็กำลังมองหาอยู่ สมภพน้องสองคนนั้นพนักงานใหม่เหรอ ไม่เคยเห็นหน้าเลย”

“สองคนไหน? ถ้าเป็นสองคนที่กำลังคุยกับฝรั่งนั่น ใช่พนักงานใหม่แต่น้องเขามาทำช่วงปิดเทอมนะ ยังเรียนอยู่เลยน่าจะปี 4 เหลืออีกเทอมเดียวก็จบแล้ว ทำแค่สองเดือนเอง นี่เรายังเสียดาย น้องสองคนเก่งขยันมากด้วย น้องคนที่ผิวขาวกว่าหน้าออกหมวย ชื่อทรายหอม คนนี้บ้านมีเงินนะ เรียกว่าคุณหนูเลยล่ะแต่ขยันมากไม่เกี่ยงงาน อีกคนที่หน้าตาสวยคมเข้มสูงกว่านิดหน่อยคนนั้น ชื่อแก้วกานดา ตัวคนเดียวนะ พ่อแม่เสียหมดแล้ว ไม่มีญาติที่ไหน หาเงินเรียนเอง ทำงานส่งตัวเองเรียน ทำงานมาหลายอย่างมาก นิสัยดีทั้งคู่”

“นี่นายรู้เรื่องของพนักงานละเอียดขนาดนี้เลยเหรอสมภพ” ธานินทร์หันกลับมามองหน้าเพื่อนของเขา

“ก็เราเป็นผู้จัดการ เราสัมภาษณ์น้องทั้งสองคนเอง ดูจากประวัติก็รู้แล้ว แต่เราคุ้นๆนามสกุลน้องแก้ว แต่นึกไม่ออกว่าเคยได้ยินที่ไหน น้องทรายน่ะรู้อยู่บ้านเขามีกิจการโรงงานใหญ่โต”

“คนที่ขาวกว่าชื่ออะไรนะ บอกอีกสักครั้งได้ไหม ถือว่าทำบุญ” ธานินทร์ถามเพื่อนอีกครั้งอาการของเขาเหมือนละเมอ

“ชื่อทรายหอม ”

“แม่คุณชื่อสมตัวจังเลย เป็นคุณหนูแต่ไม่เกี่ยงงานเลย ขยันทำงาน ชอบว่ะเสียดายยังเรียนอยู่ ไม่งั้นจะติดต่อให้ไปทำงานที่ร้านเพชร หน่วยก้านดีทั้งสองคนเลย”

“ใช่หน่วยก้านดีทั้งคู่ยิ่งน้องแก้วนะ ทำทุกอย่างพอรู้ประวัติแล้วก็น่าสงสาร ตัวคนเดียวเก่งสู้ชีวิต คงเพราะแบบนี้บางครั้งก็เลยดูเศร้าๆ เดี๋ยวเราขอตัวก่อนนะมีประชุม ตามสบายนะครับพี่ธาดา อยากได้อะไรสั่งได้เลยนะครับ ”

“ไม่ต้องๆธรรมดานี่แหละ พี่ไม่เรื่องมากหรอก ”

“ครับพี่ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ ไปก่อนนะธานินทร์ ”

สมภพไปประชุมแล้วแต่ธานินทร์ยังชะเง้อคอคอยมองตามดูสองสาวทำงาน จริงอย่างที่เพื่อนเขาบอก ผู้หญิงสองคนหน้าตาสวย ลักษณะดีไม่วอกแวกเลย

“ธานินทร์ จะจ้องมองอะไรนักหนาน่าเกลียด มองเขาโจ่งแจ้งเกินไป”

“โธ่..พี่ธาดาก็ดูน้องทรายคนนั้นซิ สเปคผมเลยนะพี่ ขาวสวยหมวย ผมอยากจ่ายค่าเทอม”

“หาเรื่อง รีบๆคุยงานจะได้รีบไปทำอย่างอื่น มีงานรออยู่อีกมากมายจะมานั่งเพ้อหาผู้หญิงที่เพิ่งเห็นหน้าและไม่เคยรู้จักได้ยังไง นิสัยใจคอเป็นยังไงก็ไม่รู้เลย อาจไม่ได้สวยเหมือนหน้าตาก็ได้ ตัวอย่างก็มีให้เห็น”

“พี่ธาดา ผู้หญิงสวยๆก็ไม่ได้นิสัยเหมือนกันทุกคนหรอกนะครับพี่ แต่ผมชอบน้องคนที่ชื่อทรายหอมนั่น ลักษณะเหมาะที่จะมาเป็นคุณนายของผมเลยนะพี่”

“บ้าบอเพ้อไปแล้ว เขาอาจมีแฟนแล้วก็ได้ สวยกันขนาดนั้น”

“เอาน่าผมจะต้องรู้ให้ได้ ผมว่าผมเจอเนื้อคู่แล้วล่ะ นี่ละมั้งเขาเรียกว่าตกหลุมรักเมื่อแรกเจอ ทำไมเราไม่เจอกันให้เร็วกว่านี้นะ ไปอยู่ตรงไหนมานะน้องทราย”

ธาดาส่ายหัวกับอาการของน้องชาย เป็นเอามาก แต่จริงๆเขาก็ไม่เคยเห็นน้องชายมีอาการแบบนี้สักที เพิ่งครั้งนี้เป็นครั้งแรก ดูท่าว่าเขาจะสนใจเด็กผู้หญิงคนนั้นจริงๆ

หลังคุยงานกับลูกค้าเสร็จแล้ว ธานินทร์ยังอ้อยอิ่งไม่อยากกลับ จนพี่ชายต้องเตือน สองหนุ่มออกจากโรงแรม จนแล้วจนรอดธานินทร์ก็ไม่มีโอกาสทักทายทรายหอม เพราะทั้งสองสาวติดดูแลลูกค้า ระหว่างที่นั่งรถกลับไปที่ร้านเพชร ธานินทร์ใจลอยตลอดทาง คิดถึงแต่ทรายหอม

“ธานินทร์เป็นเอามากนะเรา เบาๆหน่อยน้อง เผื่อไว้หน่อยเขาอาจมีแฟนแล้วก็ได้”

“ผมจะต้องรู้ให้ได้เลยว่าเขามีแฟนหรือยัง แต่เขาสวยขนาดนั้นผมว่าไม่เหลือนะครับพี่ธาดา ไม่ใช่ซิเราต้องคิดในทางที่ดีไว้ก่อน ผู้หญิงสวยๆบางคนอาจยังไม่มีแฟนก็ได้ แล้วท่าทางเขาก็ไม่ใช่คนเปรี้ยวอะไร ดูเรียบร้อยด้วยซ้ำ”

“ไร้สาระน่าธานินทร์ รีบทำงานจะได้เสร็จเร็วๆ พี่อยากกลับไปนอนแล้ว วันนี้รู้สึกครั้นเนื้อครั้นตัวเหมือนจะไม่สบายเลย ”

“ครับพี่ ทำงานครับทำงาน” ธานินทร์หันไปสนใจงานที่ทำต่อ แต่เขาทำงานไม่สนุกเลย ใจลอยตลอดเวลา คิดหาหนทางว่าจะเข้าหาทรายหอมได้ยังไง เขาชัดเจนกับหัวใจตัวเอง อยากทำความรู้จัก อยากพูดคุย อยากศึกษานิสัยใจคอ ถ้าทรายหอมมีแฟนแล้ว เขาก็จะไม่ยุ่ง คนอะไรชื่อน่าโอบกอดชะมัด ธานินทร์เผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว

“ธานินทร์เป็นบ้าหรือเปล่าเนี้ยยิ้มอยู่ได้ ยิ้มอะไรนักหนาจะอารมณ์ดีเกินไปแล้วนะ พี่เห็นเป็นแบบนี้มาสักพักแล้ว”

“เอ๋า...ไม่ดีเหรอครับพี่ผมอารมณ์ดี ทุกคนก็สบายใจ"

"งานเสร็จแล้วก็ไปเร็วพี่หิวแล้ว ไปช้าเดี๋ยวคนเยอะไม่มีที่นั่งกันพอดี พี่จะแวะซื้อเบียร์กับบุหรี่สักหน่อย”

สองพี่น้องรอจนพนักงานปิดร้าน ดูความเรียบร้อยกว่าจะได้ออกจากร้านทำโน้นทำนี่ก็เกือบสองทุ่ม ร้านเพชรของเขาอยู่ห่างจากโรงแรมที่สองสาวทำงานอยู่แค่ร้อยเมตร จากโรงแรมไปปากซอยอีกร้อยเมตรก็เจอร้านก๋วยเตี๋ยวเดินต่ออีกห้าสิบเมตรก็ถึงสถานีรถไฟฟ้า ธาดาเป็นคนขับรถ สองพี่น้องนั่งกินก๋วยเตี๋ยวด้วยกัน คุยสัพเพเหระ กว่าจะได้กลับบ้านก็เกือบสามทุ่ม

“พี่ธาดาๆชะลอรถหน่อยพี่ หยุดๆจอดตรงนี้ก่อน”

“อะไรธานินทร์ เบาๆก็ได้เสียงดังตกใจหมดนึกว่ารถชนกัน”

“ยิ่งกว่ารถชนกันพี่ธาดา เห็นข้างหน้านั่นไหม ผู้หญิงสองคนนั้น โธ่....โชคชะตาทำไมเล่นตลกกับผม ตอนที่เรานั่งกินก๋วยเตี๋ยว ทำไมน้องสองคนนี่ไม่เข้าไป พอเราออกมาแล้วถึงมา”

ธาดาจำต้องจอดรถ ดีที่ตรงนี้จอดได้ คนทำงานเริ่มเลิกงานออกเดินทางกลับบ้าน สองสาวเดินสวนกับรถของเขาเข้าไปที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ไม่ได้นั่งคงสั่งไปกินที่ห้อง เกือบสิบนาทีสองสาวก็เดินมุ่งหน้าตรงไปที่สถานีรถไฟฟ้า

ธานินทร์ขอร้องให้พี่ชายค่อยๆขับรถตามสองสาวระหว่างที่เดินไปที่สถานีรถไฟฟ้า น้องชายเขาทำตัวเหมือนหนุ่มน้อยที่ตามจีบสาว ซึ่งเขาคิดว่ามันไร้สาระมากๆ

จากนั้นน้องชายเขาก็นั่งนิ่งเงียบไปตลอดทาง รถติดนานพอสมควรกว่าทั้งสองคนจะเดินทางถึงคอนโดก็เกือบสี่ทุ่มครึ่ง ป่านนี้เด็กสองคนนั่นคงถึงคอนโดแล้ว จากที่ทำงานถึงคอนโด นั่งรถไฟฟ้าต่อเดียว ข้างล่างคอนโดมีร้านสะดวกซื้อ ธาดาให้ธานินทร์ขึ้นห้องไปก่อนเขาแวะซื้อบุหรี่กับเบียร์ เขาก็เป็นแบบนี้ชอบดื่มคนเดียว พ่อกับธานินทร์ไม่ดื่ม และไม่สูบบุหรี่ มีเขาคนเดียวที่ผิดแผก พ่อกับแม่รวมถึงธานินทร์พยายามขอร้องเขาหลายครั้ง ให้เลิกสูบบุหรี่่ แม่เขายิ่งหนัก ขอร้องตลอด แต่เขาก็เลิกไม่ได้ ยิ่งมีเรื่องโสรญาเขายิ่งดื่มและสูบหนัก จนทุกคนเบื่อที่จะพูด เขาก็ดื่มและสูบมาเรื่อยๆไม่ได้คิดว่าจะเลิกเลย

คนที่อยากเจอมักไม่ได้เจอ แต่คนที่ไม่ได้อยากเจอกลับได้เจอ ธาดาเจอสองสาวในร้านสะดวกซื้อ แก้วกานดาไม่เห็นเขา คงเพราะคนเยอะ ทั้งสองสาวกำลังจ่ายเงินมือหิ้วของรุงรัง เขารอจนทั้งสองคนเดินห่างออกไป ถึงได้เดินตามหลังสองสาวมาห่างๆกลัวว่าเด็กนั่นจะตกใจเมื่อเห็นเขา ดีที่สองคนเดินคุยกันเพลินไม่ได้สังเกตคนรอบข้าง ระหว่างนั้นมีคนที่พักอาศัยทยอยกลับจากทำงาน ทำให้คนค่อนข้างเยอะ คอนโดนี้ปลอดภัยมาก คนนอกเข้ายาก คงเพราะแบบนี้สองสาวถึงเดินอย่างสบายๆ

ตลกอีกแล้วเด็กสองคนนั่นอยู่ชั้นเดียวกันกับเขาด้วย ยิ่งกว่านั้นห้องของเขาถึงก่อน ถัดไปอีกสองห้องเป็นห้องของเด็กสองคนนั่น เขาไม่อยากคิดเลยว่าถ้าน้องชายเขารู้ ว่าเด็กสองคนนั้นอยู่คอนโดเดียวกัน อยู่ชั้นเดียวกัน มีห้องกั้นแค่สองห้อง และเกือบเคยเจอกันที่ร้านก๋วยเตี๋ยว น้องชายเขาจะมีอาการยังไง