ณ สนามบินสุวรรณภูมิ
เฮ้อ
เมื่อไหร่ยัยลินจะมาเนี่ย ฉันรอนานแล้วนะ คอยดูนะมาแม่จะบ่นให้หูดับเลย เซ็ง ฮั่นแน่ สงสัยล่ะสิว่าฉันคือใคร ไม่บอกหรอก เดี๋ยวรายละเอียดส่วนตัวไปเจอในเรื่องของฉันกันนะทุกคน....
“โอ๊ย คนทำไมเยอะจังวะ แล้วจะมองเห็นไหมเนี่ย”
ตอนนี้ฉันอยู่ที่สนามบินแล้วกำลังมองหายัยนาวอยู่ ไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหนของมัน ฉันยังไม่เจอเลย เริ่มจะอารมณ์เสียแล้วนะ ถ้ามองไม่เห็นจะกลับก่อนจริง ๆ ด้วย
“เฮ้ ลินทางนี้” นั่นไงเสียงมันมาแล้วยัยนาว
“นี่แก ยืนทำไมตรงนั้น รีบมาสิ ฉันเริ่มเบื่อแล้วนะ มองตั้งนานก็ไม่เจอ”
ฉันบ่นทันทีเลยล่ะ
“โหยนี่ยัยลิน น้อย ๆ หน่อยเหอะ ต้องเป็นฉันมากกว่าหรือเปล่าที่ต้องพูดแบบนั้น ฉันรอแกมายี่สิบนาทีแล้วนะแกเพิ่งมาเนี่ย แล้วไปอารมณ์เสียที่ไหนมา ถึงมาพาลลงใส่ฉัน”
“พูดมากยัยนาว ไปขึ้นรถ”
ฉันค้อนใส่มันก่อนจะบอกให้มันไปขึ้นรถ ก็คิดดูสิว่ามันบ่นฉันยิบ ๆ เลย หายใจทา
