โอ๊ย
“เจ็บชะมัด อยู่ไหนวะเนี่ย อ้อ โรงพยาบาลสินะ เข้าห้องน้ำดีกว่า”
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด ทำไมหน้าตาของฉันเป็นแบบนี้
โอ๊ย จมูกฉัน ตาฉัน แก้มฉัน หน้าฉัน ทำไมมันบวมเขียวหน้ากลัวแบบนี้ล่ะ โอ๊ย เจ็บ เจ็บ ฉันพยายามนึกว่าทำไมตัวเองถึงมีสภาพดูไม่ได้แบบนี้ หึ นึกออกแล้ว ฉันยั่วโมโหยัยลลินนี่เอง มันไม่ได้ทำอะไรฉันหรอก ฉันเสแสร้งเล่นละครเองแหละ แล้วพี่มาร์ทก็เชื่อไง
มันก็โกรธเป็นหมาบ้าพุ่งเข้ามาทำร้ายฉัน ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น แล้วฉันจะเอาหน้าออกไปเจอใครได้เนี่ย โอ๊ยเครียด ตอนนี้หน้าฉันยุ่งไปหมดแล้วล่ะค่ะ ก่อนที่ฉันจะค่อย ๆ ยิ้ม ถือว่าการเจ็บตัวครั้งนี้ก็ไม่ได้เลวร้ายมากมาย เพราะป่านนี้พี่มาร์ทกับนังลินมันคงทะเลาะกันใหญ่ละ พี่มาร์ทคงเกลียดนังลินมากแล้วล่ะ
หึหึ ดีเกลียดกันไปเลย ยิ่งเกลียดกันมากเท่าไหร่พี่มาร์ทก็จะได้เป็นของฉันคนเดียว แต่ร่องรอยที่มันฝากฝังเอาไว้นี่สิ ไม่ไหว ๆ ต้องเอาคืนที่มันบังอาจมา
