“ไง จะหลบอยู่อีกไหม หึ”
ลินพูด แต่ผมก็ยังไม่เห็นหน้าเธอ เพราะผมยังนั่งโต๊ะที่หันหลังให้ลินอยู่ ปึก มีดเล่มสั้น ๆ ปักมาที่โต๊ะข้างหน้าผม นี่เฉียดหัวผมไปนิดเดียวเองนะ จะฆ่ากันเลยรึไง โหดไปแล้วนะ
“ยังจะหลบอยู่อีก จะออกมาไหม ถ้าไม่รับรองว่าเล่มต่อไปจะไม่ใช่โต๊ะ แต่เป็นหัวคน”
เมื่อเธอพูดจบ ผมก็ลุกขึ้นเดินไปนั่งแทนที่ไอ้โทมัสทันที ผมมองเธอยิ้ม ๆ อย่างอ้อน ๆ แต่เธอนอกจากจะไม่ยิ้มให้ผมแล้ว ยังทำหน้านิ่งใส่ผมอีก แววตาของเธอที่มองผม เหมือนผมเป็นคนร้ายอย่างนั้นแหละ สายตาเธอแทบจะฆ่าผมให้ตายซะอย่างนั้น พระเจ้าช่วยลูกด้วย
“มารยาทไม่มีเหรอ ถึงแอบฟังคนอื่นเขาคุยกัน”
เธอถามผม ผมยิ้มอย่างมีเลศนัยแล้วมองเธอด้วยสายตาที่เป็นประกายวาววับ แต่เธอก็ยังมองผมนิ่งอยู่ดี ให้ตายเถอะเป็นหุ่นหรือไงวะ นิ่งอยู่ได้
“ไม่ใช่คนอื่นสักหน่อย นี่เมียทั้งคนเลยนะ เมียที่ทั้งรักทั้งหลง หลงจนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว หึงจนแทบจะบ้าต
