ตอนที่ 5
1047 Words
คำนิ่มๆ เอ่ยออกไป ไม่ได้เจือไปด้วยอารมณ์กราดเกรี้ยว แต่แค่นั้นก็ทำให้ดวงตาที่เจือไปด้วยความรักเปลี่ยนเป็นเบิกกว้างมองเขาอย่างตื่นตะลึง
แต่ยังหรอกนี่มันยังไม่ใช่ที่สุด
“อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ เรื่องคืนนั้น มันเป็นแผนของเธอกับพี่เธอ นี่อยากได้ฉันเป็นผัวจนตัวสั่น! ถึงขนาดกล้าวางยาปลุกเซ็กซ์ฉันเลยเหรอ”
“พี่... พี่เหนือพูดบ้าอะไร ขวัญไม่ได้ทำอะไรแบบนั้นเลย”
“ก็ถ้าเธอไม่ได้ทำ งั้นก็ไอ้ตะวันทำเรอะ เธอจะบอกว่า พี่เธอมันชาติชั่ว! ถึงขนาดกล้าวางยา ให้ฉันเอาเธองั้นสิ”
“จะบ้าเหรอ! พี่ตะวันไม่ได้ทำอะไรแบบนั้น”
“แล้วใครทำ ตอบมาสิ! ว่าใครทำ! ถ้าไอ้ตะวันมันไม่ได้ทำ แล้วใครทำฮะ! พ่อเธอเหรอ!”
“โอ๊ย! ขวัญเจ็บนะ”
ปลายนิ้วบีบคางมนให้แหงนหน้าขึ้นมองเขา เพราะขวัญตะวันสะบัดหน้าออก
“เจ็บสิดี เธอจะได้รู้ไง ว่านรกบนดินมันเป็นยังไง ถ้าเธอคิดว่าแค่วางยาฉัน แล้วได้แต่งงานเป็นผัวเมีย จากนั้นอะไรๆ ก็จะราบรื่น เธอคิดผิดแล้ว ต่อจากนี้เธอจะได้รู้ว่า ‘นรก!’ ของจริงมันเป็นยังไง เตรียมตัวรับความเร่าร้อนปานอยู่ในกระทะทองแดงได้เลย”
เสียงเหี้ยมเอ่ยออกไปอย่างข่มขวัญเต็มที่ ก่อนจะสะบัดร่างกะทัดรัดไปบนเตียง หวังว่าจะได้เห็นขวัญตะวันกรีดร้องตีอกชกตัวตนเอง จากนั้นก็เปลี่ยนมาเป็นอ้อนวอนร้องขอให้เขารักหล่อน เพราะหล่อนเป็นเมียของเขาแล้ว แต่เขาก็จะทำให้ขวัญตะวันเจ็บช้ำ จนทั้งพ่อและพี่ชายของหล่อนต้องกระอักเลือดตายไปพร้อมๆ กัน แต่ที่เห็นตรงหน้านี้มันไม่ใช่เลย
ผู้หญิงที่ชันกายลุกขึ้นนั่งอย่างเนิบหน้า เชิดหน้ามองเขา ดวงตากลมโตแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางอย่างประณีตนั้นไม่มีแววตื่นกลัวหรือหวาดหวั่นเจืออยู่สักนิด
“แล้วไงคะ นรกของจริงมันเป็นยังไงเหรอ มันจะอยู่ในบ้านหลังนี้ด้วยหรือเปล่าคะ ถ้าอยู่ก็แปลว่า พี่เหนือ... ก็จะได้ตกนรกไปพร้อมๆ กับขวัญค่ะ แฮปปี้ดี ขวัญชอบ อย่างน้อยก็ไม่ได้ตกนรกอย่างเดียวดาย เพราะมีพี่เหนือเป็นเพื่อน”
“นี่เธอ!”
ท่าทีของขวัญตะวันทำให้เขาถึงกับผละออก แน่ใจแล้วว่าครอบครัวนี้เจ้าแผนการจริงๆ
“นี่แปลว่า ทั้งเธอ พ่อเธอ พี่ชายเธอ มีแผนการที่จะจับฉันอยู่แล้วใช่ไหม”
เจ้าสาวที่เชิดหน้ามองเขา เปลี่ยนเป็นลุกขึ้นยืน ยักไหล่ ก่อนจะกลอกตามองบน และพ่นลมออกจากปากเบาๆ กิริยาแบบนั้นคือเบื่อเขาใช่ไหม
“ขวัญตะวัน...”
“อย่าทำเสียงดุสิคะ ขวัญกลั๊วกลัว... เอาเป็นว่าวันนี้ขวัญง่วงมากเลย ขอขวัญไปอาบน้ำนอนก่อนแล้วกันนะคะ เดี๋ยววันไหนว่างๆ พี่เหนือค่อยมาสัมภาษณ์ใหม่ก็แล้วกัน ไม่ต้องรีบร้อนค่ะ แต่งงานจดทะเบียนสมรสกันแล้ว เป็นผัวเมียกันถูกต้องตามกฎหมายทุกอย่าง ยังไงขวัญก็ต้องยอมให้พี่ซักฟอกอยู่ดีแหละ แค่พี่... กล้าๆ หน่อยก็เท่านั้น”
“ขวัญตะวัน…”
“เรียกขวัญเฉยๆ ก็ได้ค่ะ ไม่ต้องเรียกขวัญตะวันเต็มยศแบบนั้นหรอก เป็นผัวเป็นเมียกันเรียกชื่อเต็มไม่พิลึกเหรอคะ ใช่ไหมคะพี่เหนือ ขวัญไปอาบน้ำก่อนนะคะ”
พูดจบเจ้าของเรือนร่างที่เหมือนเจ้าหญิงน้อยๆ ก็เดินตรงไปยังทิศทางของห้องน้ำ ไม่สนใจเขาที่ยืนกำหมัดแน่นตัวสั่นอยู่ตรงนี้ แต่แล้วหล่อนก็หยุดและหันมา
“อีกอย่างค่ะพี่เหนือ บอกไว้ก่อนนะคะ” ใบหน้าน้อยๆ เอี้ยวตัวมองแผ่นหลังขาวเนียน “เผื่อรูดซิปไม่ได้ คงต้องรบกวนคุณสามี”
“ขวัญตะวัน…”
เหนือสมุทรได้แต่ยืนกำมือแน่น ไม่ได้เตรียมใจว่าจะเจอการตอกกลับแบบนี้ เขาดูขวัญตะวันผิดไปจริงๆ คิดว่าหล่อนจะหัวอ่อนเหมือนหน้าตา ไม่ได้มีส่วนร่วมในแผนการ แต่หล่อนแค่ทำตามที่พ่อกับพี่ชายวางแผนไว้ แต่กลายเป็นว่าขวัญตะวันร้ายกาจ
หรือความจริงแล้ว คนเจ้าแผนการทั้งหมดก็คือหล่อน เพราะดวงตาไม่หลอกแน่
หล่อนรักเขา เขาเห็นความรักในดวงตาคู่นั้น
“ความรัก” พึมพำกับตัวเอง ก่อนจะแค่นยิ้ม เพราะเขาจะไม่มีวันให้สิ่งนั้นกับขวัญตะวันเด็ดขาด
ดวงตาคมเข้มกร้าวขึ้นเมื่อนึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อ 10 ปีก่อน
ในเวลานั้นเขายังเป็นแค่เด็กนักเรียนมัธยมศึกษาตอนปลาย ไม่ได้เข้าใจเรื่องของผู้ใหญ่มากนัก รู้แต่ว่าคนงานมักจะจับกลุ่มนินทาในยามที่พ่อแม่ของเขาและพ่อของหล่อนพบปะกันอยู่เสมอ
เนื้อหาเรื่องการนินทาก็คือ พ่อเลี้ยงชัยสิทธิ์เคยเป็นคนรักเก่าของแม่มาก่อน และเมื่อพ่อเลี้ยงชัยสิทธิ์ตกพุ่มม่ายเพราะเมียตายจาก ก็มักจะมาเทียวไล้เทียวขื่อแม่ของเขาอยู่เสมอ
ยิ่งเวลาที่พ่อของเขาออกไปดูที่ดินซึ่งถือเป็นธุรกิจรองของครอบครัว เพราะพ่อกับแม่ชอบกว้านซื้อที่ดินเก็บไว้เก็งกำไร ทำให้บางครั้งต้องไปต่างจังหวัดต่างอำเภอหลายวัน พ่อเลี้ยงชัยสิทธิ์ก็มักจะเข้ามาหาแม่เสมอ
ในเวลานั้นเขาเริ่มเป็นหนุ่ม พอจะเข้าใจเรื่องอย่างว่าบ้างแล้ว ทำให้เขาไม่ชอบหน้าพ่อเลี้ยงชัยสิทธิ์เท่าไรและพานทำให้ไม่ชอบหน้าภาพตะวันกับขวัญตะวันไปด้วย
ภาพตะวันนั้นเป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียนตอนอยู่ชั้นประถม ก่อนที่ภาพตะวันจะไปเรียนต่อต่างประเทศตั้งแต่อยู่ระดับไฮสคูลทำให้พบปะกันน้อยครั้ง คนที่พบเห็นบ่อยก็คือขวัญตะวัน
เด็กหญิงตัวเล็ก รูปร่างผอมบางเหมือนคนเป็นโรค ใส่แว่นตาหนาเตอะ ถักผมเปีย 2 ข้าง ไม่ได้โดดเด่นสะดุดตาใดๆ เวลาเดินไปไหนก็ไม่มีใครสังเกตเห็น แต่เขาก็ดันเห็นทุกครั้ง อาจเพราะยิ่งเกลียดก็เลยยิ่งเจอ
- Writer
