ตอนที่ 3
979 Words
“กรี๊ดดดดด...”
เสียงกรีดร้องของผู้หญิงที่ดังอยู่ข้างหูทำให้ ‘เหนือสมุทร’ ทะลึ่งตัวตื่นในทันที ก่อนเสียงดัง ‘พลั่ก!’ จะตามมา พร้อมกับความรู้สึกเหมือนมีอะไรหนักๆ พุ่งมาปะทะปากอย่างแรง จนต้องหงายหลังลงไปนอนอีกครั้ง จากนั้นความเจ็บปนปวดตามจังหวะชีพจรเต้นตุบตับก็ทำให้รู้ว่าปากแตก
ดวงตาคมเข้มเปิดขึ้นอย่างกราดเกรี้ยว พยุงตัวเองให้ลุกขึ้นทันทีหวังจะตอบโต้ไอ้คนที่มันบังอาจต่อยเขา แต่ภาพที่เห็นตรงหน้ากลับทำให้ทุกความคิดชะงัก
“เธอ... เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง!”
เจ้าของร่างเล็กในสภาพหัวฟูนั่งอยู่ไม่ห่าง และดวงตากลมโตตื่นตะลึงนั้นก็ฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำตา แค่ตวัดสายตามองก็รู้ว่าภายใต้ผ้าห่มที่หล่อนกระชับไว้ตรงหน้าอก ด้านในนั้นไม่น่าจะมีเสื้อผ้าติดอยู่ เพราะสภาพที่เห็นคือยับเยิน
“ฉันถามว่าเธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ฮะ!”
ใช่ หล่อนมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ไม่มีทางที่เขากับ ‘ขวัญตะวัน’ จะทำอะไรกันแบบนี้ได้ ไม่มีทางเลย
“กูสิต้องถามมึงไอ้เหนือ! ว่ามึงทำอะไรน้องกู มึงพาน้องกูมาทำอะไรแบบนี้ได้ยังไง มึงมันไอ้เลว ไอ้ชาติชั่ว!”
เหนือสมุทรยังไม่ทันจะหันมอง แต่ก็รู้ว่าไอ้คนที่กระโจนขึ้นมาขึ้นคร่อมเขาและประเคนหมัดลงบนใบหน้าเขาอีก 2 หมัดก็คือ ‘ภาพตะวัน’
เขาไม่ได้สนใจว่าใบหน้าจะถูกหมัด ไม่ได้สนใจว่าความเจ็บปวดจะวิ่งริ้วจากปากไปที่แก้มหรือโหนกคิ้ว ที่เขาสนใจก็คือขวัญตะวันที่กำลังปิดปากกันเสียงสะอื้นของหล่อนจะเล็ดลอดออกมา
นี่เขาทำอะไรลงไป
เหนือสมุทรจ้องเขม็งไปที่เจ้าของร่างกะทัดรัดที่นั่งสงบเสงี่ยมอยู่บนเตียง
ค่ำคืนนี้ขวัญตะวันดูสวยงามและบอบบางที่สุด หล่อนอยู่ในชุดสีขาวฟูฟ่องไม่ต่างจากเจ้าหญิงตัวน้อยๆ ที่เจ้าชายอย่างเขาต้องปกป้องคุ้มครองภัย แต่นั่นมันสำหรับคนที่รักและตั้งใจแต่งงานกันจริงๆ แต่สำหรับเขากับหล่อน มันเรียกว่าอะไรล่ะ
One night stand.
บังคับข่มขืนจิตใจ
ตกกระไดพลอยโจน
หรือ คลุมถุงชน
ณ ผับหรูกลางเมือง สถานที่สังสรรค์ที่รู้กันเฉพาะกลุ่มหนุ่มโสดสาวโสด ที่มักมาหาความสำราญทางกายอย่างปลอดโรค แต่นานๆ ที เขาถึงจะจับเหยื่อ ปกติก็แค่มาเหล่หญิงเรียกความกระชุ่มกระชวยให้เลือดหนุ่มในกายฉีดพล่าน จะได้รู้ว่ายังใช้งานได้อยู่
หากอยู่ต่างประเทศ การหาความสุขทางร่างกายไม่ใช่เรื่องยาก เพราะนั่นคือความพอใจ ที่ทั้งสองฝ่ายต่างแลกเปลี่ยนกันได้ แค่จบก็แยกย้าย แต่ที่เมืองไทย การหาความสำราญโดยไม่เลือกให้ดี อาจสร้างความยุ่งยากตามมา
เช่นเจ้าของร่างกะทัดรัดตรงหน้า
เหนือสมุทรหวนคิดถึงเช้าที่เขาตกใจตื่นจากเสียงกรีดร้องของขวัญตะวัน ก่อนจะตื่นเต็มตาเมื่อเจอหมัดของภาพตะวันกระแทกเข้าปาก
สิ่งที่เห็น สิ่งที่ร่างกายบ่งบอก รวมทั้งเศษซากอารยธรรมเกลื่อนพื้นห้อง ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าค่ำคืนที่ผ่านมา เขากับหล่อนเพียงแค่นอนจับมือ
ช่วงจังหวะนั้นหัวสมองเขาเหมือนจะหมุนคว้าง จำได้คลับคล้ายคลับคลาว่าความสุขและความมันสุดยอดนั้นมันเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ผู้ชายสายเที่ยวอย่างเขารู้ว่ามันผิดปกติ เขาถูก ‘วางยา’
ยาที่ทำให้หลอดเลือดขยายที่ส่วนนั้น ทำให้มันแข็งจนต้องระบายออกครั้งแล้วครั้งเล่า แต่เขาก็ไม่เคยใช้ยานั้นกับใคร แล้วก็ไม่เคยมีใครใช้ยานั้นกับเขาด้วย แล้วทำไมมันถึงมาอยู่ในร่างกายเขาได้ รวมทั้งจำไม่ได้เลยว่ามานอนร่วมห้องกับขวัญตะวันได้อย่างไร ทั้งที่เขาก็ไม่เคยเห็นหล่อนในผับนี้มาก่อน แล้วถ้าพี่น้องมาพร้อมหน้ากันแบบนี้ ก็มีคนเดียวที่ทำได้
ทันทีที่ตั้งสติได้ เขาพาร่างสะบักสะบอมเพราะถูกต่อยให้ลุกขึ้นนั่ง
‘มึงวางยากูใช่ไหม ไอ้ตะวัน! ใช่ไหม!’
ตะเบ็งถามไอ้คนที่ยืนหอบเพราะต่อยเขาหลายหมัด ทั้งที่เจ็บปากชะมัด แต่เขาจะไม่ยอมถูกป้ายสีแน่
‘วางยาเหี้ยอะไร มึงดูสิ! มึงทำเหี้ยอะไรกับน้องกู แล้วมึงยังจะมาพูดแบบนี้อีกเหรอ’
‘กูไม่ได้ทำ’
‘ไม่ได้ทำเหี้ยอะไร เห็นอยู่ตำตา’
‘กูทำอะไรกูรู้ตัวเองดี แต่นี่กูไม่ได้ทำ มีคนจัดฉาก’
‘จัดฉากให้มึงทำร้ายน้องกูอะนะ งั้นมึงบอกกูสิ ว่าไอ้คนที่มันจัดฉากมันเป็นใคร กูจะไปลากตัวมันมาเอง ไอ้เหี้ยตัวไหนที่มันทำร้ายน้องกู กูไม่เอามันไว้แน่ มึงบอกกูสิไอ้เหนือ บอกมา!’
‘กูไม่รู้ รู้แต่ว่ากูไม่ได้ทำ’
‘ไม่ได้ทำ... ไม่ได้ทำเหี้ยอะไรของมึง! ไอ้เหนือ กูไม่รู้หรอกนะว่าใครทำมึง แต่ที่แน่ๆ มึงทำน้องกู แล้วมึงยังกล้าบอกว่ามึงไม่ได้ทำอีกเหรอ’
‘กู...’
ใช่ ใบหน้านองน้ำตาและสภาพของขวัญตะวันที่เห็นจะปฏิเสธได้ยังไง แต่หัวคิ้วเรียวที่ขมวดเข้าหากันมุ่น เหมือนหล่อนก็กำลังคิด
‘ขวัญ! เธอจำได้ใช่ไหม ว่าทำไมเธอถึงมานอนกับฉันที่นี่ จำได้ใช่ไหม!’
‘ขะ... ขวัญ... เอ่อ...’
น้ำเสียงตะกุกตะกักกับดวงตาหวาดหวั่นที่มองเขาทีมองภาพตะวันที เหมือนหล่อนคิดออก แต่แล้วก็หลับตาส่ายหน้าเหมือนไม่แน่ใจ
- Writer
