หนึ่งเดือนผ่านมา
“เจอกันนะรัก”
“ขับรถกลับดีๆ นะมีน”
“โอเค อย่าลืมที่นัดกันล่ะ แกไปขอคุณพ่อแฝดของแกให้เรียบร้อย”
“โอเค”
สิ้นคำพูดนั้นมือขาวก็ยกขึ้นบอกลาเพื่อนสาวที่เดินแยกออกไปยังลานจอดรถที่อยู่ด้านหน้าคณะ ส่วนตัวเธอในชุดเสื้อนักศึกษาและกระโปงทรงเอยาวแหวกข้างนั้นเดินตรงมายังรถคันหนูที่จอดรออยู่ที่ถนนหน้าคณะอยู่แล้ว
สุดที่รักยกมือไหว้ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสีดำสนิทที่ยืนอยู่ด้านหน้าประตูรถเป็นการขอโทษที่มาสายกว่าเวลาเพราะมันแต่คุยกับอาจารย์เกี่ยวกับงานกลุ่มชิ้นใหญ่ที่ต้องทำร่วมกับเพื่อนคนอื่น
“ขอโทษที่ให้รอนะคะ พอดีรักคุยงานกับอาจารย์เพิ่งเสร็จ แบตก็มาหมดอีกเลยไม่ได้ดูเวลา”
“ไม่เป็นไรครับคุณรัก ขึ้นรถเถอะครับ คณสิงห์รอคุณรักอยู่” การ์ดคนนั้นส่งยิ้มน้อยๆ มาให้ ทว่าสายตาที่มองเธอนั้นแลดูเหมือนสงสารอย่างไรชอบกล พาให้เด็กสาวรู้สึกตงิดใจขึ้นมาก
ถึงอย่างนั้นสุดที่รักก็ยังไม่ได้เอ่ยถาม
