"กูว่าแล้วว่าต้องเป็นมึง ไอ้น้องเวร"
ท่ามกลางความตกใจจนทำให้คนที่กำลังเมากรึ่มๆ เริ่มสร่าง ถ้อยคำนั้นของสิงหราชพาให้ลมหายใจของพยัคฆ์ถูกทอดถอนออกมาจนแทบหมดปอด ชายหนุ่มวางร่างแน่งน้อยในอ้อมกอดลงอย่างนุ่มนวลก่อนหันกลับไปมองหน้าพี่ชายที่เพิ่งเดินเข้ามา
"ไหนมึงบอกไปดูงานที่เชียงใหม่"
"เปลี่ยนแผนกะทันหัน แต่ถ้าไม่กลับมาคงไม่รู้ว่ามึงพาสุดที่รักมากกแบบนี้" สิงหราชว่าพลางสาวเท้าเข้ามาหาแม่คนสวยที่ยังยืนเงียบ ทว่ามองเขาสลับกับน้องชายอย่างกล้าๆ กลัวๆ แว่วเสียงถอนหายใจอย่างเสียอารมณ์ดังมาจากพยัคฆ์
"กูบอกมึงแล้วว่าจะไปหาเขา"
"มึงบอกแค่ไปแชงกรีล่า"
"จุกจิกจู้จี้ เป็นแม่กูหรือไง"
"ไอ้เด็กเวรนี่..." สิงหราชจิ๊ปากก่อนจะด่าเสียงเบาแต่กลับทำเอาสุดที่รักทำหน้าไม่ถูก ได้แค่มองสองพี่น้องนี่เถียงกันไปมาตาปริบๆ ถึงอย่างนั้นก็สังเกตเห็นว่าไม่มีใครดูโกรธจริงจัง ออกจะดูเหมือนรำคาญกันเสียมากกว่า
สงสัยคงด่ากั
