สุดที่รักของเสี่ยแฝด

ไม่มีทางเลือกเลย

กว่าจะตั้งสติได้เวลาก็ผ่านไปพักใหญ่ ดวงตาสวยเหลือบมองแบ็งค์พันในมือที่บัดนี้มีสภาพยับยู่ยี่ไม่น่าดู แต่เงินก็คือเงิน หากยังไม่ขาดรุ่งริ่งอย่างไรมันก็มีค่าเสมอ

โชคยังดีที่แม้ต้องออกจากงานกระทันหันแต่เธอก็ยังมีเงินพันนี้เอาไว้ตั้งตัวกินใช้ประหยัดๆไปได้อีกหลายวัน ต่อให้วันนี้จะเจเรื่องแย่ๆแต่ก็ถือว่าไม่ได้แย่ไปเสียทีเดียว เพราะอย่างนั้นร่างขาวจึงได้ลุกขึ้นจากที่ซึ่งนั่งร้องไห้มานานหายนาที

สองขาพาตัวเองไปยังป้ายรถเมย์ที่อยู่ใกล้ๆ เพื่อเดินทางไปมหาวิทยาลัย และเรียกได้ว่านอกจากเรื่องนั้นชีวิตของเธอก็ราบรื่นไปหมด พอเดินออกไปถึงป้ายรถเมย์ก็มาเกยถึงที่ บนรถเองก็ไม่ได้แน่นขนัดอย่างที่เคยเป็น

การเดินทางมาจนถึงมหาวิทยาลัยจึงไม่ได้ลำบากยากเย็นมากนัก สุดท้ายเธอก็มาเรียนได้ทันเวลา

“ฉันนึกว่าแกจะไม่มาเสียแล้วรัก” ทันทีที่วางกระเป๋าลงเด็กสาวหน้าตาสะสวยที่นั่งอยู่ก่อนก็ทักขึ้น มือขาวเนียนจากการดูแลอย่างดียื่นมาจับแขนของสุดที่รักที่ยังชื้นเหงื่ออยู่นิดหน่อย

“มีเรื่องนิดหน่อยอ่ะมีน” มือบางพัดที่ใบหน้าซึ่งขึ้นสีระเรื่อน้อยๆของตัวเองคลายความร้อนจากการวิ่งเข้ามาในมหาวิทยาลัย ไหนจะต้องวิ่งเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนักศึกษาในห้องน้ำ

เหงื่อตกชนิดที่ว่าหากไม่ได้แอร์ในห้องเรียนเธอคงเป็นลมไปแล้ว โชคดีที่อาจารย์ยังไม่มาจึงยังนั่งเอกเขนกคลายร้อนได้อย่างสบายอารมณ์

“เรื่องอะไรวะ แล้วนั่นทำไมตาบวมจัง มีอะไรหรือเปล่าแก” มีนา หรือ มีน เพื่อนพ่วงด้วยรูมเมทของสุดที่รักเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง ด้านคนโดนถามแม้จะทำใบนรถเมย์มาบ้างแล้วแต่พอโดนสะกิดทุกอย่างจึงพรั่งพรู

เธอเล่าเรื่องตั้งแต่ตอนที่โดนเฮียขวดลวนลาม ยันตอนที่เจ้เขียวเข้ามาให้องแต่แทนที่จะช่วยก็กลับมาหาว่าเธออ่อยผัวของตัวเองเสียอีก เล่ายันตอนที่เธอขู่พวกมันแล้ววิ่งออกมาจากร้านนั้นแบบไม่ได้ลาใครเลยสักคน

ยิ่งได้ฟังใบหน้าของมีนาก็ยิ่งเคร่งเครียด ทั้งเครียดทั้งช็อคพูดไม่ออกเพราะไม่คิดว่าเรื่องอะไรแบบนี้มันจะเกิดขึ้นกับชีวิตของคนใกล้ตัว

ก็แม่งเหมือนละครหลังข่าวขนาดนั้น มีอย่างที่ไหนเปิดหนังโป๊รอเด็กเดินเข้าไปในห้องแล้วล็อคประตูจะข่มขืนทั้งที่คนอยู่เต็มร้านขนาดนั้น แถมเมียยังเป็นบ้าหึงไม่ลืมหูไม่ลืมตา ลืมอย่างเดียวคือศีลธรรมอีก

“โห เลวทั้งผัวทั้งเมีย ดีแล้วแหละที่แกหลุดพ้นมาได้อย่างปลอดภัย” มือเล็กประดับไปด้วยเล็บเจลสีชมพูสวยตบไหล่เพื่อนเบาๆ อย่างปลอบใจ

ถือว่ายังโชคดีที่สุดที่รักมีสติขู่เอาเงินมันมาได้ตั้งหนึ่งพันบาท ไม่อย่างนั้นคือน่าสงสารมาก เจอเรื่องร้ายจนกลับไปทำงานไม่ได้ แถมเงินที่ทำงานมายังไม่ได้อีก

“อืม แต่ก็เครียดตรงต้องหางานใหม่นั่นแหละมีน เงินพันนึงมันจะอยู่ไปสักกี่วันกัน” เด็กสาวเอ่ยขึ้นก่อนจะหันไปมองผมทรงใหม่และเมคอัพที่แตกต่างออกไป เธอมัวแต่สนใจเรื่องตัวเองไม่ได้สังเกตเลยว่าวันนี้มีนาสวยเป็นพิเศษ

“มีอะไร”

“วันนี้แกสวยจังมีน ฉันเพิ่งสังเกต” เสียงหวานเอ่ยชมก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ดวงตาสวยกระพริบปริบๆมองความเรียบเนียนแบบขั้นสุดนั้นอย่างทึ่งๆ

“เดี๋ยวเรียนเสร็จคุณพ่อเขามารับน่ะ แปลงกายเป็นฟ้าหนึ่งวัน” มีนาพูดติดตลกพลางเกี่ยวเส้นผมดัดลอนคลายมาทัดใบหู ดวงตาที่แต่งแต้มจนสวยพริ้งมองใบหน้าของสุดที่รักในระยะใกล้

“โห กลาซสกินสุดๆเลยจ้ะพี่สาว ฉันส่องหน้าแกแทนกระจกได้เลยอ่ะ”

“เพิ่งไปจิ้มมาจ้ะ หมดไปตั้งเยอะมันก็ควรเนียนอ่ะ” มีนาขำกับคำชมพิศดารกับท่าทีของยัยเพื่อนคนสวยที่เหมือนไม่ค่อยรู้ตัวเท่าไหร่ว่าตัวเองสวยมาก

มองไปก็ได้แต่สงสารกับชะตากรรมของเพื่อนสาวคนสนิทที่ความสวยเป็นภัยทุกครั้งทุกคราวเวลาไปทำงานที่ไหน ไม่โดนเหมือนครั้งนี้ก็โดนอิจฉากลั่นแกล้ง และทุกครั้งสาเหตุมันก็ชัดเจนว่าเป็นเพราะเพื่อนของเธอมันจนแต่ดันเกิดมาขาวสวย แถมยังนมใหญ่

แม่งโคตรไม่ยุติธรรม ไหนบอกโลกจะใจดีกับคนสวยไง

หรือมันเป็นเพราะเพื่อนเธอมันไม่รู้จักจะใช้ความสวยให้เป็นประโยชน์กันนะ

“แกเต้นเก่งนะเว้ยรักแค่โพลแดนซ์มันจิ๊บๆสำหรับแกมาก ทำไมไม่ลองดูสักทีล่ะวะ อย่าหาว่าฉันจะดึงเพื่อให้มาเหมือนตัวเองเลยนะ แต่มันได้เงินเยอะจริงนะเว้ย สวยๆอย่างแกเจ๊เขารับอยู่แล้ว”

และเพราะสภาพของสุดที่รักตอนนี้มันสะท้อนเข้าไปในใจ สุดท้ายแม้รู้ว่าไม่ควรแต่มีนาก็ยังพูดมันออกมา

ต่อให้จะโดนเพื่อนด่าว่าอยากดึงลงต่ำแต่เธอก็ยอมแลก เพราะไม่อยากเห็นสุดที่รักต้องมานั่งลำบากอดมื้อกินมื้อมีชีวิตอย่างเหน็ดเหนื่อยอยู่แบบนี้ แบบเดียวกับตัวเธอเองที่เป็นมาตลอดชีวิตกระทั่งช่วงปีก่อน

“ฉันเข้าใจว่าแกหวังดีนะมีน แล้วฉันก็ไม่อยากให้แกคิดว่าที่ฉันปฏิเสธเพราะรังเกียจหรืออะไร แต่ฉันขอผ่านก่อนว่ะ” เสียงหวานเอ่ยตอบใบหน้าจริงจัง มือที่ค่อนข้างหยาบเล็กน้อยเพราะลำบากมาตั้งแต่เด็กเอื้อมไปจับมือนิ่มของเพื่อน

สุดที่รักกังวลอยู่ไม่น้อยว่าจะทำให้มีนาคิดว่าเธอไปดูถูก แต่เธอต้องปฏิเสธจริงๆเพราะรู้ดีว่างานนักเต้นที่มีนาหมายถึงมันคือการเต้นโพลแดนซ์ในคลับวีไอพี

เรียกว่าเป็นสตริปเปอร์ก็ได้แต่เป็นสตริปเปอร์ที่เต้นให้แขกวีไอพีดูแบบส่วนตัว เนื้องานมีตั้งแต่เต้นและสุดท้ายก็จะไปจบที่เรื่องบนเตียง เธอไม่ได้รังเกียจอาชีพของเพื่อนรวมถึงเนื้องานนั้นด้วย แต่เธอยังไม่พร้อม

สุดที่รักยังไม่คิดว่าตัวเองต้องไปถึงจุดนั้น

“ตอนนี้มันลำบากก็จริงแต่ฉันก็ยังทนไหวอยู่ว่ะ รู้สึกว่ามันพอยังมีทางอื่น ฉันเองก็รับผิดชอบแค่ชีวิตของตัวเอง กับป้าเย็นฉันก็ให้บ้างแต่แกก็ไม่ได้ขออะไร ทางเลือกนั้นฉันอยากให้เป็นทางเลือกสุดท้ายจริงๆ”

“เออๆ ไม่ต้องอธิบายหรอก ฉันรู้ว่าแกไม่มานั่งดูถูกฉันแน่นอน แกไม่ใช่คนแบบนั้นนะรักเป็นเพื่อนกันมาหลายปีเรื่องแค่นี้ทำไมฉันจะไม่รู้” มีนากระชับมือกลับ รู้สึกใจหายที่มือของอีกฝ่ายนั้นด้านทั้งหยาบ

หน้าตาสวยๆผิวดีๆที่ได้มาตั้งแต่เกิดพาลเสียหายเพราะความยากจนไม่มีเงินจะซื้อของดีๆมาบำรุง

แต่เรื่องแบบนี้เอาจริงๆเธอก็รู้อยู่ว่ามันก็ต้องให้เจ้าตัวตัดสินใจเอง เป็นเพื่อนต่อให้หวังดีแต่ก็ต้องยอมรับว่าทางนี้มันไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ และไม่ได้ตัดสินใจเดินเข้ามากันได้ง่ายๆ

โดยเฉพาะผู้หญิงที่ไม่เคยนอนกับผู้ชายเลยอย่างสุดที่รัก

“แกจะตัดสินใจยังไงมันก็ต้องแล้วแต่แกคิดว่าตัวเองไหวแค่ไหนนั่นแหละ ฉันแค่…เห็นว่าแกสวยมีความสามารถและกำลังลำบาก มันทำให้ฉันนึกถึงวันที่ตัวเองลำบากแบบนี้”

“...”

“มองหน้าแกแล้วมันนึกถึงตัวเองในตอนนั้นน่ะ ยังไงถ้ามีอะไรให้ช่วยแกก็บอกฉันนะรัก”

"...ขอบใจนะมีน"

ครืด ครืด

ทว่าในระหว่างที่นั่งคุยกับมีนาอยู่นั้น จู่ๆโทรศัพท์ของสุดที่รักก็สั่นครืด เธอก้มมองหน้าจอเล็กน้อยเป็นจังหวะเดียวกันกับที่อาจารย์เดินเข้ามาในห้อง

ปกติถ้าเริ่มเรียนแล้วเธอจะไม่รับสายถ้าไม่สำคัญจริงๆ แต่เมื่อเห็นว่าเป็นชื่อของลูกพี่ลูกน้องซึ่งเป็นลูกสาวของป้าที่เลี้ยงเธอมา บวกกับอาหารใจหายแปลกๆจึงทำให้มือเล็กเอื้อมไปกดรับสายก่อนจะแอบยกโทรศัพท์แนบหู

"ฮัลโหล" เสียงไพเราะกรอกผ่านสายไปก่อนที่มือขาวข้างเดียวกันจะเริ่มสั่น เด็กสาวหน้าซีดเผือดลดมือลงหลังจากที่ฟังลูกพี่ลูกน้องพูดจบ ดวงตากลมโตสีน้ำตาลเข้มเหลือบมองหน้าเพื่อนที่ยังมองมาด้วยความสงสัย

พลางคิดในใจซ้ำประโยคที่เคยถามตัวเอง ว่าชีวิตคนเรามันจะแย่ได้มากแค่ไหนกันนะ

"มีน ป้าเย็นโดนรถชน" เฉลยคือมันแย่ได้มากกว่าที่คิดเลยทีเดียว