สุดที่รักของเสี่ยแฝด

ชีวิตคนเรามันจะแค่ไหนกัน

แกร็ก!

“มีเรื่องอะไรกันเฮีย!!”

ทว่าในยามที่คิดว่ากำลังจะเพลี่ยงพล้ำจู่ๆ ประตูก็ถูกไขจากด้านนอกก่อนที่บานประตูจะเด้งผึงเปิดออกโดยฝีมือของเจ้เขียวผู้เป็นเจ้าของร้าน

สุดที่รักรีบสะบัดตัวออกจากการเกาะกุมก่อนจะวิ่งหนีมาหลบที่ด้านหลังคนมาใหม่ ด้านเฮียขวดนั้นพอเห็นว่าเมียของตัวเองมาก็พลันลุกขึ้นปัดเนื้อปัดตัวเหมือนไม่มีอะไรทั้งที่เพิ่งทำเรื่องอุกอาจมา

“เจ้ช่วยหนูด้วย” และแม้ว่าจะไม่ได้ชอบขี้หน้ากันทั้งฝั่งเธอและเจ้เขียว แต่สุดที่รักก็ยังคิดว่ามาเห็นคาตาขนาดนี้อีกฝ่ายจะยังมีเมตตากันบ้าง ต่อให้เธอจะไม่ได้อยู่ที่นี่ต่อแต่ได้ค่าแรงในวันนี้ไม่ต้องทำงานฟรีๆ ก็พอ

เพี๊ยะ!!

“มึงชอบมันมากนักใช่ไหมเฮีย!” แต่ดูเหมือนว่าเธอจะคิดผิดไป เพราะแทนที่จะเอาเรื่องกับผัวของตัวเองที่เพิ่งจับได้คาหนังคาเขา เจ๊เขียวกลับหันมาฟาดมือตบเด็กสาวที่ยืนอยู่ข้างตัวเองจนหน้าหันก่อนจะหันไปด่าเฮียขวดเสียงดังลั่น

มือเล็กของคนที่กำลังช็อคยกขึ้นกุมแก้มของตัวเองที่เพิ่งโดนตบ ก่อนจะมองเมียเจ้าของร้านอย่างอึ้งๆ ครู่หนึ่งอีกฝ่ายก็หันกลับมาอีกรอบ มือข้างเดิมที่เพิ่งฟาดหน้าเธอไปยกข้างง้างอีกครั้ง

“มึงก็เหมือนกันอีเด็กร่าน มึงอ่อยผัวกู!”

หมับ!

ทว่ามันกลับถูกจับเอาไว้ด้วยมือของเด็กสาวอายุยี่สิบเอ็ด ก่อนที่จะปะทะกับใบหน้า คำพูดเมื่อครู่ทำให้สุดที่รักเหมือนจะได้ยินเสียงขาดผึงในหัว มือที่จับข้อมือของเจ๊เขียวเอาไว้สะบัดจนหญิงวัยเกือบสี่สิบเสียหลังล้มลงไปกองกับพื้น

“โอ๊ย!! อีเด็กเหี้X”

“อ่อยบ้าอะไรเจ๊ ไม่มีตามองหรือไงว่าผัวมึงจะข่มขืนกูอยู่แล้วยังจะกล้ามาด่ากูอีก มึงเป็นบ้าเหรอ!” เด็กสาวแผดเสียงด่าอย่างสุดกลั้นที่คำพูดทุเรศแบบนั้นออกมาจากปากผู้หญิงด้วยกัน

เดิมเธอรู้อยู่ว่าเจ๊เขียวไม่ชอบและหึงผัวมากๆ เพราะเฮียขวดนั้นแสดงความชอบเธอออกมาแบบไม่เก็บอาการ เรื่องนั้นมันก็เข้าใจได้เพราะสุดที่รักถือว่าผัวใครใครก็หึง เป็นเรื่องปกติ

แต่ถ้าเห็นคาตาว่ามันชั่วขนาดนี้แล้วยังโทษเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ได้ก็ถือว่าศีลเสมอกันแล้ว

“ไอ้เฮีย” ความโมโหทำให้ความกลัวนั้นหายไปหมดสิ้น เด็กสาวเคว้าเอาเครื่องคิดเลขอันใหญ่ไว้ในมือก่อนจะเดินถลกแขนเสื้อเข้าไปหาเฮียขวด “เอาเงินค่าแรงหนูมา ไม่งั้นที่เมียเฮียตบหน้าหนูเมื่อกี้หนูไปแจ้งความแน่”

“เอ่อ…อ่ะ”

“อย่าให้มันนะเฮีย มันผลักกูมึงเห็นไหม มันไม่กล้าไปแจ้งความหรอก อูย”

“ถ้าไม่ให้อย่าหาว่าไม่เตือน และถ้าคิดว่าตัวเองมีเงินแล้วจะยัดเงินตำรวจก็เตรียมตัวเลยกูกัดไม่ปล่อยแน่” เสียงหวานพลันเปลี่ยนเป็นเสียงเหี้ยมยามที่ได้ยินเสียงของเจ้เขียวซึ่งยังลุกไม่ขึ้นตะโกนมาจากด้านหลัง

“มึงไม่รู้ซะแล้วอีเจ๊ว่ากูโตมาจากไหน สลัมบ้านกูมีขี้ยาเป็นร้อยคน กูให้พวกมันมาจัดการมึงแน่”

ดวงตากลมโตประดับไปด้วยแพขนตาที่เปียกชื้นจากน้ำตาแห่งความกลัวปนโมโห ความเดือดดาลในใจและความคิดที่ว่าเธอจะต้องเดินออกไปจากที่นี่มือเปล่า การไม่มีข้าวสารกรอกหม้อมันเลวร้ายกว่านี้มาก

“อีเด็กเลวมึงขู่กูเหรอ” ฝ่ายนั้นเมื่อเห็นสีหน้าน่ากลัวของเธอก็พลันถดกายถอยกรูดแต่ก็ยังด่าไม่หยุดปาก หันมาทางเฮียขวดเองก็ยืนหน้าซีดทั้งที่เมื่อครู่ยังคึกคักปานโคถึกหัวหงอก

“หนูพูดจริง เอาสิเฮีย เลือกเอาว่าจะจ่ายเงินแค่ไม่กี่ร้อยกับจะจ่ายค่าทำศพ จะเลือกอะไร”

“อ่ะ เออ เฮียให้ๆ อะ…เอาไป” ธนบัตรสีเทาถูกควักออกมาจากกระเป๋ากางเกงที่มันสวมอยู่ ก่อนจะยื่นให้สุดที่รักซึ่งกำลังยืนหน้าถมึงทึงโดยไม่ได้ดูเลยด้วยซ้ำว่าเงินที่ยื่นให้มานั้นมีมูลค่าเท่าไหร่

“ไม่ทอนนะ ค่าที่เมียเฮียตบหนู กับค่าที่มึงลวนลามกูเมื่อกี้กูจะไม่แจ้งความ ถ้าไม่เลิกยุ่งกับกูมึงได้กินตีนขี้ยาแน่”

สิ้นประโยคสุดท้ายอันเหี้ยมโหดเด็กสาวก็ออกมาจากห้อง จังหวะที่เดินมาถึงประตูก็หันไปฟาดเครื่องคิดเลขในมือลงกับพื้นจนแตกกระจาย ก่อนจะเดินจ้ำอ้าวออกจากร้านโดยไม่ลืมหยิบกระเป๋าของตัวเองมาด้วย

เธอออกมาจากที่นั่นอย่างรวดเร็วด้วยความโมโหจนหูอื้อตาลายโดยไม่ได้ลาใครสักคน ไม่ว่าคนที่ดีกับเธอหรือคนที่ร้ายด้วยก็ไม่ได้บอกทั้งนั้นว่าพรุ่งนี้เธอคงไม่ได้มาทำงานแล้ว

เพราะอย่างนั้นจึงไม่มีใครได้รู้เลยว่าหลังจากที่เดินสับเท้าหน้าบึ้งออกมาแล้ว พอมั่นใจว่าออกมาไกลจากร้านนั้นพอสมควรร่างขาวก็เดินหลบเข้าไปที่ซอกหนึ่งของมุมถนน

หยาดน้ำตาที่ร่วงหล่นมาสักพักแล้วยิ่งร่วงหนักยามที่เด็กสาวทุดตัวลงนั่งยองๆ แขนทั้งสองข้างโอบกอดตัวเองเอาไว้ขณะที่มือหนึ่งยกขึ้นปิดปากที่กำลังปล่อยโฮอย่างสุดกลั้น

“ฮึก ฮือออ”

มือเล็กกำธนบัตรใบละพันในมือจนยับยู่ยี่ ก้อนเนื้อในอกดีดกระทุ้งรุนแรงเสียจนเหมือนหัวใจจะหยุดเต้นเสียให้ได้ ความกลัวที่กดเอาไว้ตลอดระยะเวลาที่ยืนอยู่ในห้องนั้นถูกปลดปล่อยออกมาทั้งหมดในตอนที่ไม่มีใครเห็น

ที่พูดไปกับสองผัวเมียคู่นั้นเมื่อคู่ไม่มีความจริงเลยแม้แต่น้อย เธอโตมาจากชุมนแออัดกับป้าที่อุ้มชูมาตั้งแต่เจ็ดขวบก็จริง แต่ไม่ได้สนิทกับพวกขี้ยาถึงขั้นจะให้พวกมันมาทำอะไรได้หรอก

ยิ่งตอนนี้ที่ย้ายมาอยู่หอแล้วก็ยิ่งห่างไกลออกมา จะได้กลับไปก็เพียงแค่กลับไปหาป้าเป็นครั้งเป็นคราวเท่านั้น ไม่มีวันทำอะไรอย่างที่ขู่พวกมันไปได้ แถมถึงจะเป็นคนไม่ยอมคนแต่ก็ใช่ว่าเธอจะเก่งไปเสียหมดตลอดเวลา

แต่เพราะความจนไม่มีจะกินจึงต้องสวมบทโหดทั้งที่จริงกลัวจนแทบกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ไหว เธอก็แค่เด็กผู้หญิงตัวเล็กคนหนึ่งเท่านั้น ทำไมต้องมาเจอเรื่องบ้าบอทั้งหมดนี่ด้วย

“ฮือออ แม่ง ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยวะ ฮึก!”

ชีวิตคนเรามันจะแย่ได้มากแค่ไหนกัน