เกิดความโกลาหลอยู่พอสมควรหลังจากที่มีนาได้ยินคำพูดหาเรื่องระยะเผาขน หากสุดที่รักจับเอาไว้ไม่ทันเชื่อว่าเพื่อนคนสวยของเธอน่าจะถึงตัวสามคนนั้นไปแล้ว
“มีน ช่างมันเถอะ อย่ามีเรื่องกันในที่ทำงานเลย” สุดที่รักพูดห้ามเสียงเบาขณะที่มือขาวจับแขนคนข้างตัวเอาไว้แน่น ด้านมีนาเองเมื่อได้ฟังคำพูดนั้นก็พลันยั้งฝีเท้าตัวเองเอาไว้
ส่วนหนึ่งเป็นเพราะหญิงสาวนึกขึ้นมาได้ว่าตัวเองเคยมีเรื่องทะเลาะวิวาทในที่ทำงานจนโดนเจ๊นภาคาดโทษกลายๆ ไปแล้ว และไม่ใช่มีกับใครที่ไหน ก็กับรายเดิมที่เพิ่งปากเปราะเอ่ยแซะเพื่อนเธอไปเมื่อครู่นั่นแหละ
ถ้าไม่ได้ความสวยและความที่มีแต่ลูกค้ารวยๆ มาติด ป่านนี้อาจจะโดนเตะจนกระเด็นออกไปถึงไหนต่อไหนแล้วก็ได้
“ปากหมานักอีนี่” แต่ถึงแม้จะคิดอย่างนั้นมีนาก็ยังเอ่ยลอดไรฟัน ดวงตาสวยเบิกกว้างอย่างโมโหจับจ้องนังสามคนนั้นเขม็ง
“มีน ฉันโอเค” สุดที่รักทอดถอนหายใจออกมาเมื่อเห็นว่าผู้หญิงที่ชื่อชมพ
