ตอนที่3 ไอ้ผีเบื่อหนังเหนียว
808 Words
ตอนที่3 ไอ้ผีเบื่อหนังเหนียว
งานประจำปีวัดเขาหินย้อย
เสียงเพลงหน้าเวทีดังด้วยจังหวะเร้าใจ กลุ่มวัยรุ่นเจ้าถิ่นกับกลุ่มวัยรุ่นต่างบ้านเขม่นกันไปพลางเต้นยั่วเรียกตีนอีกฝ่ายไปพร้อมกัน จวนเจียนเกือบจะวางมวยกันหลายหน ทว่าเหมือนกำลังดูเชิงกันอยู่ยังไม่ได้ลงไม้ลงมือ สาเหตุก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร เหตุก็มาจากไอ้ผีเบื่อหลานยายพิณบ้านเหนือคิดการใหญ่หมายปองดอกฟ้า ริอ่านไปจีบสาวดอกฝ้ายลูกสาวคนเล็กของผู้ใหญ่เสือ ที่ร่ำลือกันว่าแกเป็นเสือเก่า อาชีพเดิมเคยเป็นโจรออกปล้นชิงเขากินมาก่อนจะกลับตัวกลับใจเมื่อเข้าวัยชรา
ดอกฝ้ายนั้นมีพี่ชายอยู่หนึ่งคนชื่อว่าไอ้เก้าซึ่งตั้งตัวเป็นหัวโจกกลุ่มวัยรุ่นบ้านใต้ เป็นอันรู้กันของชาวบ้านทั่วไปดีว่าเมื่อไหร่ที่กลุ่มวัยรุ่นบ้านเหนือและบ้านใต้โคจรมาพบกันเมื่อไหร่ความบรรลัยต้องเกิดขึ้นที่นั่น ดอกฝ้ายกำลังแตกเนื้อสาวหน้าตาสะสวยเป็นที่หมายปองของหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ แต่หนุ่มๆ พวกนั้นก็ยังเกรงบารมีของผู้ใหญ่กับกลัวสหบาทาของไอ้พวกไอ้เก้า
เว้นก็แต่ไอ้ผีเบื่อนี่แหละที่ไม่เคยเกรงหน้าอินทร์หน้าพรหมที่ไหน แถมดอกฝ้ายสาวเจ้าก็เหมือนจะมีใจให้มันอีกตะหากเนื่องจากไอ้ผีเบื่อมันรูปหล่อคารมดี เสียก็แต่บ้านมันจนเท่านั้นเลยไม่ค่อยปลื้มสำหรับผู้หลักผู้ใหญ่เท่าไรนัก
“มึงจะเลิกยุ่งกับดอกฝ้ายน้องสาวกูไหมไอ้ผีเบื่อ ไม่งั้นคืนนี้มึงได้จมตีนกูคาหน้าเวทีแน่”
ไอ้เก้าเต้นเข้ามาประชิดไอ้ผีเบื่อพร้อมกับประกาศศักดานักเลงโตดีกรีลูกผู้ใหญ่บ้าน แต่แทนที่อีกฝ่ายจะเกรงบารมีไอ้ผีเบื่อมันกลับหัวเราะออกมา
“ตีนมึงกับตีนกูมันก็มีสองตีนเท่ากัน ทำไมกูต้องกลัวด้วยวะไอ้เก้า ถ้ามึงนักเลงจริงกล้าเดี่ยวกับกูต่อตัวไหมล่ะ”
ไอ้ผีเบื่อพยักหน้าท้าทาย
“ทำไมกูต้องเอาตัวไปแลกกับคนอย่างมึงด้วยวะไอ้กระจอก จริงไหมวะ”
ไอ้เก้าหันไปขอความเห็นจากลูกสมุน
“ใช่พี่เก้า ไอ้ผีเบื่อคนอย่างมึงมันจนแล้วยังไม่เจียม คิดอยากจะตกถังข้าวสารอยากจะมาเกาะครอบครัวของพี่เก้ากินคิดว่าพวกกูรู้ไม่ทันเหรอไงวะ”
ลูกน้องคนหนึ่งของไอ้เก้าเอ่ยขึ้น
“กูพูดกับไอ้เก้า พวกลูกหมาอย่างมึงไม่ต้องมาเสือก”
“ปากดีนักใช่ไหมมึง”
พลั่ก!
หมัดเท้าเข่าศอกของไอ้ผีเบื่อก็ไวทายาท เรื่องต่อยตีไม่เคยเป็นลองใครทั่วทุ้งทั่วแคว้นยอมก้มหัวให้ก็แต่ยายพิณ พี่สาว และอาจารย์ของมันเท่านั้น ลูกสมุนหน้าใหม่ที่ยังไม่เคยรู้รสบาทาของไอ้ผีเบื่อแล้วยังเสือกอยากโชว์ต่อหน้าลูกพี่เลยเงื้อหมัดปรี่เข้าไปหามัน ทว่ายังไม่มันถึงตัวก็เจอไอ้ผีเบื่อหวดด้วยหน้าแข็งเข้าก้านคอลงไปนอนสลบอยู่หน้าเวที
“เฮ้ย รุมมัน”
สิ้นเสียงไอ้เก้าร้องสั่งกลุ่มวัยรุ่นทั้งสองบ้านก็เข้าตะลุมบอนชกต่อยกันนัว ฝุ่นตลบฟุ้งไปหมด บรรดาคนเฒ่าคนแก่ เด็ก ผู้หญิงต่างร้องวี้ดว้ายถอยฉากออกไปดูเหตุการณ์อยู่ห่างๆ ไอ้เก้าที่ไม่ค่อยจะเป็นมวยโดนไอ้ผีเบื่อชกเข้าเบ้าตาจนเขียวปูด ความแค้นบวกเสียหน้ามันเลยชักปืนออกมาวาดปลายกระบอกปืนไปยังไอ้ผีเบื่อแล้วลั่นไกดังเปรี้ยง
“ว้าย มีคนถูกยิง”
ร่างของไอ้ผีเบื่อทรุดลงไปกองกับพื้น
“ถอยก่อนโว้ย”
ไอ้เก้าสั่งถอยพร้อมกับวิ่งกรูดกับไปขึ้นรถมอเตอร์ไซด์ขี่หนีไปอย่างรวดเร็ว
“ไอ้ผีเบื่อถูกยิง”
เสียงคนที่เห็นเหตุการณ์ร้องบอกกันเป็นทอดๆ แต่ยังไม่ทันไรไอ้ผีเบื่อมันก็ลุกขึ้นมาปัดเนื้อปัดตัวเอาฝุ่นออกจากเสื้อผ้า ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ร่องรอยกระสุนปืนทำเสื้อที่มันใส่ขาดแหว่งเป็นรู ทว่าคมกระสุนไม่ได้ระคายผิวของมันแม้นแต่น้อย
“ไอ้นี่หนังมันดีนี่หว่า”
“มึงมีของดีอะไรวะไอ้ผีเบื่อกู นึกว่ามึงจะตายห่าซะแล้ว”
เสียงเพื่อนคนหนึ่งร้องถามสีหน้ายังไม่หายตกใจ
“ทั้งเนื้อทั้งตัวกูมีแต่รอยสักหนุมานแปดกรของอาจารย์พรหมเมศบ้านโนนศิลาเท่านั้น”
“พ่อหมอพรหมเมศบ้านโนนศิลานั่นเหรอวะ”
“เออ… นั่นแหละอาจารย์กู”
- Writer
