ตอนที่ 5

1108 Words

ภูผาผยายามควบคุมน้ำเสียงให้เป็นปกติ หากแต่ลินดาก็รู้ทันคนปากแข็ง โถ… ปากบอกให้หยุด แต่ก็เอ็นลำเอ็นอัดเข้าปากหล่อน “หยุดไม่ได้แล้วค่ะ… ลิลล์คิดถึงคุณ” ริมฝีปากของลินดารูดลึกลงมาตามดุ้นแข็งของเจ้าของบ้านอย่างหิวกระหาย แระเล็มไล้เลียลงมาถึงโคนพวงสวรรค์หดเกร็งเป็นก่อนเหมือนลูกเงาะอยู่ที่ลำโคนอวบหนา “อ่า… พะ… พอได้แล้ว… ” ภูผาพริ้มตา เสียงกระท่อนกระแท่น พยายามสะกดกลั้นอารมณ์อย่างที่สุด ลินดากระตุกยิ้มอีกครั้ง… เหลือบตาขึ้นมองดูใบหน้าของภูผา ดวงตาที่เย็นชาในตอนแรก ถึงตอนนี้ก็หรี่เคลิ้ม ปากห่อรัดเป็นวงเพราะหล่อนมีลีลาเลียดุ้นถึงอกถึงใจ ไม่มีอาการขย้อนเอ็นให้เห็นเลยสักนิด “หยุด… ” คราวนี้เสียงของภูผาเข้มขึ้น สองมือขยุ้มศีรษะลินดาเอาไว้แน่นจนหล่อนตื่นเต้นมีอารมณ์สุดๆ แอบคิดว่าคืนนี้ได้ขย่มตอของเขาแน่ๆ ทว่า จู่ๆ มือที่ขยุ้มหัวก็ผลักหล่อนออกไปอย่างไม่ไยดี ผู้ชายคนนี้ใจแข็งกว่าที่หล่อนคิดเอาไว้ “กลับห้องคุณได้แล้ว” ภูผาแทบกลั้นใจพูด… เขาเองก็ผู้ชายคนหนึ่งที่ยังมีความต้องการทางเพศเต็มเปี่ยม ไม่ใช่พระอิฐพระปูน มือที่กุมศีรษะของลินดาค่อยๆ ผลักให้ริมฝีปากคลายออกมาจากลำเนื้อร้อนผ่าวจนหล่อนต้องยอมคลาย… คืนอิสรภาพให้กับความเป็นชายของเขา “ระหว่างเรา… มันจบไปแล้ว… ” ภูผากล่าวเสียงกระด้าง หลุบตาลงมาน้ำหล่อลื่นสีใสที่เป็นยางเยิ้มอยู่ที่ปลายหัวเอ็น ยืดเป็นเส้นติดออกมาที่ปลายลิ้นของลิ้นดา ราวกับมันคือเส้นใยของสัมพันธ์สวาทที่ขาดจากกันแล้ว ลินดายกหลังมือขึ้นเช็ดริมฝีปากอย่างยอมรับความจริง ทั้งที่อารมณ์ของหล่อนยังพลุ่งพล่าน เ****นมากจนหัวนมแข็งโด่ขึ้นมาเป็นเม็ด แทงตุงออกมาจากชุดนอนบางๆ “กลับห้องได้แล้วไม่ต้องห่วงอะไร จากนี้ไปผมขอสัญญาว่าจะดูแลลูกสาวคุณให้ดีที่สุด” คำพูดนิ่มๆ จากริมฝีปากบางๆ ของภูผา ไม่ไล่ก็เหมือนไล่ มันช่างเชือดเฉือนเหลือเกินในความรู้สึกของคนฟัง ลินดากัดริมฝีปากล่างด้วยความรู้สึกผิดหวังที่ไม่อาจกระตุ้นให้เขาตบะแตก คืนนี้หล่อนอดกิน ‘เมื่อก่อนเขาไม่ใช่แบบนี้… ’ วันนี้ลินดารู้สึกได้ชัดเจน… ถึงหัวใจที่แข็งดั่งหินผาสมชื่อ ‘ภูผา’ แม้ว่าความเป็นชายชาตรีของเขาจะแข็ง… แต่ด้วย ‘หัวใจ’ ที่แข็งยิ่งกว่าความต้องการทางกาย ก็ทำให้อดีตคนเคยรักต้องผละห่างออกไปอย่างไม่ไยดี ราวกับว่าหล่อนเป็นอากาศธาตุหรือกรวดทรายไร้ค่า ถ้าเป็นเมื่อก่อนแล้วละก็ ลองปลุกอารมณ์เขานี้… ลินดาจะโดนผู้ชายเซ็กส์จัดคนนี้อุ้มขึ้นเตียงแล้วจับกระแทกจนแทบแหลกคาลำเอ็นของเขา ภูผาคนนั้นจะต้องกระแทกกระทั้นส่งหล่อนถึงสวรรค์ซ้ำแล้วซ้ำอีกจนต้องร้องขอชีวิตกันเลยทีเดียว ด้วยกลัวว่าความลับจะแตก อัยยารีบกลับเข้ามาในห้อง ขึ้นมานอนทอดร่างบนเตียงด้วยหัวใจเต้นระส่ำ มันรู้สึกเสียววาบตรงง่ามขา ใครจะคิดว่าหนังสดแม้จะฉากสั้นๆ แต่ก็ทำให้สาวน้อยคนหนึ่งใจแตก ต้องนอนบิดไปบิดมา ปลายเท้าถีบถูอยู่กับผ้าปูที่นอนจนยับยู่ แล้วจู่ๆ ก็รู้สึกว่ามีน้ำร้อนลื่น… กะปริบออกมาจากกลีบสาวที่เบ่งบวมขึ้นตามธรรมชาติของแรงกระสันที่เห็นสิ่งปลุกเร้า ทำเอากลีบสาวแฉะชุ่มไปถึงพุ่มขนโอบล้อมยวงกลีบ อึดใจสั้นๆ ต่อมา… อัยยาได้ยินเสียงบานประตูห้องนอนถูกผลักเข้ามาพร้อมกับร่างของมารดา ลินดาทอดร่างลงนอน แว่วเสียงถอนใจแรง ไม่นานหล่อนก็หลับ ทว่าคนที่ไม่อาจข่มตาให้หลับลงได้กลับเป็นอัยยาผู้เป็นลูกสาว… หลังจากได้เห็นฉากสุดเร่าร้อนเมื่อครู่… จำเอาใจกระเจิง นอนไม่หลับ อัยยาพยายามจะไม่นึกถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ หากเรือนกายกำยำไปด้วยมัดกล้ามของผู้ชายมากเสน่ห์อย่างภูผา… ก็ยังตามมารบกวนไม่เลิก อัยยานึกถึงอาวุธประจำกายของภูผาแล้วเผลอเอามือลูบแขนตัวเองด้วยความลืมตัว ‘ใหญ่ขนาดนั้น… ผู้หญิงรับไหวได้ยังไงนะ?’ ด้วยขนาดที่ได้เห็นเมื่อครู่นั้นยาวใหญ่พอๆ กับท่อนแขนของหล่อน ทำเอาสาวน้อยที่ยังไม่เคยมีประสบการณ์ทางเพศ ยังไม่เคยโดนผู้ชายคนไหนสอดใส่เข้ามาก่อน ถึงกับเกิดอาการแก้มร้อนผ่าว นึกแล้วก็รู้สึกวูบวาบไปทั่วเรือนกาย หนาวๆ ร้อนๆ ราวจะเป็นไข้ยังไงไม่รู้ ‘คุณลุงขา… คุณลุงหล่อจัง’ ภาพของภูผาที่แอบเห็น ยังตามมารบกวนจิตใจไม่เลิก อัยยาหนีบหน้าขาแน่น ปลายเท้าถีบถูไปมาจนผ้าปูที่นอนยับย่น อดทนข่มกลั้นความรู้สึกได้อีกชั่วขณะสั้นๆ ไม่นานก็รู้สึกว่ามีน้ำหล่อลื่นอุ่นๆ แตกซ่านออกมาชโลมกลีบสาวอีกระลอก ‘อ๊ะ… คุณลุงขา… ใส่เข้ามาค่ะ… ’ อัยยาหลับตาพริ้ม แอบเรียกชื่อของชายผู้เป็นเจ้าของบ้าน เอามือลูบล้วงเข้ามาสัมผัสกลีบสาวของตัวเองที่ตอนนี้กำลังเบ่งบวมรับลำนิ้วขยับเข้าออก ‘อ๊า… คุณลุงขา… หนูเสียว… หนูอยาก’ สาวน้อยครางครวญอยู่ในใจ สองกลีบบีบรัดจนชุ่มลื่นไปด้วยน้ำแรกเสียว… หลั่งซึมออกมาอาบเลื่อมไปทั้งพูร่อง… ฟ้องให้รู้ว่าหล่อนเป็นสาวแล้ว เมือกคาวของวัยสาวจึงกะปริบไหลออกมาอย่างไม่อาจสะกดกลั้นเอาไว้ได้ เมื่อมีโอกาสได้เห็นภาพของผู้ชายเปลือยเปล่าสุดหล่อเหลามากเสน่ห์อย่างลุงภูผาเจ้าของไร่กาแฟ วันรุ่งขึ้น เสร็จจากขับกระบะขับเคลื่อนสี่ล้อสีน้ำตาลคันใหญ่ พาลินดามาส่งขึ้นเครื่องยังสนามบินในชานเมืองเชียงใหม่เพื่อเดินทางกลับกรุงเทพฯ ภูผาถือโอกาสพาอัยยาแวะซื้อข้าวของเครื่องใช้ที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง ตั้งอยู่ใจกลางเมืองเชียงใหม่ “ได้อะไรบ้างล่ะ… ” ภูผาสอดสายตามองสาวน้อยด้วยแววตาเอ็นดู เขาถามหลังจากเดินมาเจอกันใกล้ช่องจ่ายเงินบริเวณทางออก “ของใช้ผู้หญิงนิดหน่อยค่ะคุณลุง… ” หญิงสาวหมายถึงของที่อยู่ในตะกร้าของหล่อน

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more