ความทรงจำสีจาง

10

รถซูเปอร์คาร์คันหรูวิ่งเล่นเข้ามาจอดตรงบริเวณหน้าบ้าน ราชาเปิดประตูเดินลงมาด้วยสีหน้าไร้อารมณ์โดยไม่คิดจะร่องดอกฟ้าที่เปิดประตูรถเดินลงมาเลยสักนิด

"มากันแล้วเหรอราชา หนูดอกฟ้า"

"สวัสดีค่ะคุณป้า"น้ำเสียงร่าเริงของคุณหญิงแสงมณีดังมาแต่ไกล ดอกฟ้ารีบยกมือไหว้โดยทันที ต่างจากราชายืนชักสีหน้าเรียบนิ่งราวกับว่าเขาไม่มีความรู้สึกอะไรเลยในตอนนี้

"สวัสดีจ้ะ หนูดอกฟ้าคนสวยของป้า"

"ผมขอตัวก่อนนะครับคุณแม่"ราชาเอ่ยขึ้นระหว่างที่ทั้งสองกำลังยืนคุย แต่ก่อนขาของเขาจะได้ก้าวเดินออกไป ก็มีเสียงของผู้เป็นแม่ดังขึ้นมาเสียก่อน

"แกไม่ต้องคิดจะไปหานางมะลิหรอกนะ เพราะมันออกไปมหาลัยตั้งแต่เช้าแล้ว"

"คุณแม่ว่าอะไรนะครับ มะลิออกไปมหาลัยตั้งแต่เช้าแล้วอย่างนั้นเหรอครับ"

"ใช่ และมันก็ยังฝากให้แม่บอกลูกด้วยนะ ว่าให้ลูกคอยไปรับไปส่งหนูดอกฟ้าที่มหาลัยด้วย"ราชาหรี่ตาจับผิดสีหน้าและคำพูดของผู้เป็นแม่ แต่น่าแปลกเมื่อในครั้งนี้เขาไม่เป็นความผิดปกติในสายตาคู่นั้นของมารดา

"คุณแม่ไม่ได้โกหกผมใช่ไหมครับ"

"แม่จะไปโกหกลูกให้ได้อะไรขึ้นมาราชา ถ้าลูกไม่เชื่อก็ไปถามคุณพ่อเสียสิ เพราะตอนที่มะลิมาพูดกับแม่คุณพ่อก็อยู่ในเหตุการณ์ด้วย"ถ้าเป็นนักแสดง คุณหญิงแสงมณีก็คงได้รางวัลนักแสดงหลอกลวงยอดเยี่ยม ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าแววตาจริงจังจนทำเอาทั้งราชาและดอกฟ้าเชื่อสนิทใจและไม่คิดจะสงสัยอะไร

"ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวขึ้นไปอาบน้ำก่อนนะครับ ผมจะรีบไปมหาลัย"

"จะรีบไปไหนล่ะราชา วันนี้ลูกมีเรียนตอนเที่ยงไม่ใช่หรืออย่างไร ไป พาหนูดอกฟ้าไปทานอาหารเช้ากันดีกว่า"คุณหญิงแสงมณีไม่รีรอให้เสียเวลาคว้าทั้งแขนของราชาและแขนของดอกฟ้าให้เดินตามเธอเข้าไปในห้องรับประทานอาหาร

ตลอดเวลาระหว่างมื้ออาหารเช้าจิตใจของเขาได้ลอยตามแฟนสาวไปถึงมหาลัย แม้ว่ากายของเขาจะคงยังนั่งอยู่ข้างกายของดอกฟ้าอย่างไม่สามารถขยับลุกขึ้นไปไหนได้ก็ตาม ส่วนดอกฟ้าเองที่นั่งอยู่ด้านข้างก็สัมผัสได้ถึงอารมณ์ของคนข้างกาย ราชานั่งกระสับกระส่ายอย่างต้องการลุกออกไปจากที่ตรงนี้เต็มทน วันนี้เขาทานอาหารได้เร็วจนผิดปกติ คงเป็นเพราะอยากจะออกไปหามะลิแฟนสาวใช่ไหม แล้วคนอย่างเธอจะผิดไหมถ้าหากคิดไม่ดีอยากจะถ่วงเวลาให้เขาได้อยู่กับตัวของเธอให้ได้นานมากขึ้น

"พี่ราชาคะ เดี๋ยวช่วยพาดอกฟ้าแวะซื้อขนมที่ห้างหน่อยได้ไหมคะ ดอกฟ้าจะซื้อขนมไปฝากเพื่อน ๆ ที่มหาลัย"

"คงไม่ได้ เพราะฉันรีบ"ราชาตอบขึ้นทันทีโดยไม่ต้องคิด แต่แล้วผู้เป็นพ่อก็เอ่ยคัดค้านขึ้นเมื่อได้เห็นสีหน้าของว่าที่ลูกสะใภ้เศร้าลงถนัดตา

"แกจะรีบไปไหนนักหนาฮะเจ้าราชา เรื่องอื่นมันสำคัญมากสำหรับแกนักหรือไง เพียงแค่พาหนูดอกฟ้าไปซื้อขนมฝากให้เพื่อน ๆ มันคงไม่ทำให้แกเสียเวลาเท่าไหร่หรอกมั่ง"

"จริงด้วยราชา ลูกจะรีบไปไหนกัน พาหนูดอกฟ้าแวะซื้อขนมหน่อยนะลูก ห้างก็เป็นทางผ่านไปมหาลัยคงไม่เสียเวลาเท่าไหร่หรอก"ราชาถึงกับพ่นลมหายใจหนัก ๆ ออกมาเมื่อทั้งผู้เป็นบิดาและมารดาต่างพากันเข้าข้างเอาอกเอาใจหญิงสาวข้างกายจนออกนอกหน้าอย่างไม่คิดถึงเขาที่เป็นลูกชายแท้ ๆ ของท่านทั้งสองเลยสักนิด

หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จราชาก็รีบปลีกตัวขึ้นมาบนห้องนอน มือหนาคว้าโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงต่อสายหาแฟนสาว แต่ไม่ว่าเขาจะต่อสายหาเธอเท่าไหร่ก็ไม่มีทีท่าว่าแฟนสาวจะกดรับสาย

"เธอหายไปไหนกันนะมะลิ"หัวใจของเขาเต้นสั่นด้วยความวิตกการหายตัวไปไหนโดยไม่คิดจะกล่าวบอกมันไม่ใช่นิสัยของหญิงสาวเลยสักนิด และตอนนี้ยิ่งมาติดต่อเธอไม่ได้อีกมันยิ่งทำให้หัวใจของเขาร้อนรน

"จะซื้ออะไร ก็รีบ ๆ ฉันมีธุระต่อ"

"พี่ราชาลงไปช่วยดอกฟ้าเลือกขนมให้กับเพื่อน ๆ หน่อยได้ไหมคะ"สายตาของดอกฟ้าเปล่งประกายยามเมื่อได้อยู่กับราชาสองต่อสอง

ราชาในคราบชุดนักศึกษาเป็นระเบียบชวนดูแปลกตาในความคิดของดอกฟ้า แต่ไม่ว่าชายหนุ่มจะอยู่ในชุดไหนก็ไม่ได้ทำให้ความหล่อหรือความดูดีของเขาลดน้อยลงเลยสักนิด

"ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของฉัน เธอลงไปได้แล้ว เร็ว ๆ ด้วยล่ะ ฉันจะไปหามะลิต่อ"แม้ว่าจะอยู่กับเธอเพียงกันแค่สองคนแต่หัวใจของราชาก็เอาแต่เรียกร้องหาแต่มะลิอยู่เหมือนเดิม สายตาของเขายามเมื่อมองเธอมันชั่งว่างเปล่าไร้ความรู้สึก ไม่เหมือนแววตาของเขายามเมื่อมองแฟนสาวอย่างมะลิ

"ดูเหมือนว่ามะลิมีความสำคัญต่อชีวิตของพี่ราชามากจังเลยนะคะ"

"อย่ามาใช้น้ำเสียงกระแทกใส่ฉันนะดอกฟ้า เธอไม่มีสิทธิ์"ราชาพูดด้วยน้ำเสียงกดต่ำ สายตาหันไปมองจ้องเขม็งใบหน้าของดอกฟ้าด้วยความไม่พอใจ

"ทั้งที่เราสองคนต้องแต่งงานกัน เพราะดอกฟ้าไม่ใช่คนรักของพี่อย่างมะลิใช่ไหมคะ ดอกฟ้าถึงไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวของพี่เลย"ทั้งน้ำเสียงและแววตาของเธอมันกำลังแสดงถึงความเศร้าและเสียใจ ทำไมกัน เธอมีดีกว่ามะลิทุกอย่างเพราะอะไรราชาถึงไม่หันมามองที่เธอบ้าง

"คนที่มีสิทธิ์ในตัวของฉัน ก็คือผู้หญิงที่ฉันรักอย่างมะลิ ซึ่งนั่นมันไม่ใช่เธอ ดอกฟ้า"ราวกับมีมีดนับร้อยเล่มกรีดลงกลางหัวใจของเธอจนเกิดเป็นแผล เพียงแค่คำพูดของเขาก็ยังทำเอาเธอเจ็บจนพูดไม่ออก ผู้ชายคนนี้มีอิทธิพลต่อเธอเป็นอย่างมากแม้ว่าเขาและเธอจะพึ่งได้พบเจอกันได้เพียงแค่ครั้งเดียว

'ตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็น'นี่คือนิยามของเธอตั้งแต่ได้พบเจอกับราชา

"ถ้าไม่ซื้ออะไรแล้วใช่ไหม ฉันจะได้ไปเสียที"

"ซื้อค่ะ แต่พี่ราชาต้องลงไปกับดอกฟ้าด้วย ถ้าพี่ราชาไม่ลงไป ดอกฟ้าจะโทรศัพท์ไปฟ้องคุณป้าว่าพี่ราชาไม่สนใจดอกฟ้า"เธอไม่ได้เอ่ยขู่ ฝ่ามือบางล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋าถือใบหรูขึ้นมาโชว์ ราชาแสดงสีหน้าบึ้งตึงอย่างไม่พอใจ ก่อนจะเปิดประตูเดินไปอย่างไม่คิดจะรอคอยหญิงสาวเลยสักนิด

"ขอโทษนะคะพี่ราชา ดอกฟ้าแค่อยากจะมีเวลาอยู่กับพี่แบบสองต่อสองบ้างก็เท่านั้น"แม้ว่าจะไม่ได้หัวใจจากเขาในตอนนี้ก็ตาม ขอเพียงได้แต่ร่างกายของเขาเอาไว้ข้างกายของเธอเท่านี้มันก็ดีพอแล้ว