ความทรงจำสีจาง

บทที่6

"ราชา ปล่อยแขนออกจากร่างของนางมะลิเดี๋ยวนี้เลยนะ"คุณหญิงแสงมณีกลัวว่าครอบครัวของอีกฝ่ายจะเข้าอะไรผิด ตนจึงรีบเอ่ยปรามพร้อมกับเข้าไปดึงร่างของลูกชายออก

"ปล่อยแขนของลูกออกจากร่างสกปรกของนางมะลิเดี๋ยวนี้นะราชา"

"ไม่ครับคุณแม่ ผมไม่ปล่อย"ราชาโอบกอดร่างของมะลิเอาไว้แน่น การกระทำนั้นสร้างความโมโหให้กับคุณหญิงแสงมณีเป็นอย่างมาก เธอจึงใช้เล็บแหลมคมจิกครูดไปตามเนื้อตัวของมะลิจนเกิดรอยแผลถลอก

"โอ๊ย คุณหญิงมะลิเจ็บ"

"คุณแม่ครับอย่าทำมะลิ"ยิ่งราชากางปีกปกป้องแฟนสาวมาก็เท่าไหร่คุณหญิงแสงมณียิ่งใส่แรงจิกลงไปมากเท่านั้น ภายในห้องรับประทานอาหารเกิดเหตุชุลมุนจนดอกฟ้าทนไม่ไหวรีบวิ่งอ้อมโต๊ะไปห้ามปรามโดยที่เธอไม่ฟังคำทักท้วงของบิดามารดา

"คุณป้าคะ อย่าทำแบบนี้เลยนะคะ"

"ปล่อยป้าหนูดอกฟ้า ป้าจะเอาเลือดไร้ยางอายของนางมะลิมันออก"ร่างของคุณหญิงแสงมณีถูกดอกฟ้าฉุดดึงเอาไว้ไม่ให้พุ่งเข้าไปหาร่างของมะลิ แววตาดุร้ายราวกับราชสีห์ตัวเมียมันยิ่งทำให้มะลิกลัวจนตัวสั่นใบหน้าสวยเต็มไปด้วยรอบแผลก้มหลบสายตาดุร้ายคู่นั้น

"คุณป้าใจเย็น ๆ นะคะ มีอะไรก็ค่อย ๆ คุยกัน ดูสิเธอคนนี้เจ็บไปทั้งตัวแล้ว"

"หนูดอกฟ้าไม่ต้องไปพูดดีกับผู้หญิงชั้นต่ำอย่างนางมะลิหรอกนะลูก หนูเป็นถึงดอกฟ้าไม่ควรโน้มตัวลงมายุ่งเกี่ยวกับดอกมะลิชั้นต่ำ"แววตาคมจิกมองไปยังร่างบางของแม่บ้านสาวซึ่งกำลังอยู่ในอ้อมกอดของลูกชายตัวเอง

"ทำไมคุณแม่ต้องทำแบบนี้กับมะลิเธอด้วย มะลิเธอเป็นคนรักของผมนะครับ"สองสามีภรรยาอย่างคุณแสนชัยคุณศจีรวมไปถึงดอกฟ้าต่างพากันตกใจเมื่อรู้ว่าแม่บ้านคนนี้เป็นแฟนสาวของราชา ทุกคนต่างกันไปมองหน้าสองสามีภรรยาอย่างคุณธำรงกับคุณหญิงแสงมณีอย่างต้องการฟังคำตอบอย่างแน่ชัด

"นี่มันอะไรกันธำรง ลูกชายมึงมีคนรักอยู่แล้วอย่างนั้นเหรอ"คุณแสนชัยเอ่ยถามเพื่อนสนิทด้วยความงุนงง ในเมื่อลูกชายของเพื่อนสนิทมีคนรักอยู่แล้วทำไมถึงยังอยากจะให้ลูกชายแต่งงานกับลูกสาวของเขาอยู่อีกล่ะ

"ลูกชายของกูไม่เคยมีคนรัก ผู้หญิงคนนี้ก็เป็นได้แค่ของเล่นชั่วคราวของราชาแค่เพียงเท่านั้น"

"ไม่ใช่ ผมรักมะลิด้วยหัวใจคุณพ่อจะมาพูดแบบนี้ไม่ได้"

"นี่มันอะไรกับไทยรงค์กูงงไปหมดแล้ว"

"เดี๋ยวกูจะอธิบายให้มึงฟังทีหลัง"คุณธำรงเอี้ยวหน้าหันไปบอกเพื่อนสนิท ก่อนจะหันกลับมาจ้องหน้าลูกชายด้วยสายตาเขม็ง

"แกจะรักใครก็ช่างพ่อไม่สน แต่เรื่องที่พ่อสนคือแกจะต้องแต่งงานกับหนูดอกฟ้าเท่านั้นราชา"

"ทำไมคุณพ่อกับคุณแม่ถึงได้พากันรังเกียจและกีดกันมะลิให้ออกจากชีวิตของผมกันนักล่ะครับ เพราะอะไร"

"เพราะว่ามะลิไม่มีความเหมาะสมที่จะมาเป็นลูกสะใภ้ของตระกูลเรา ก็ตามอย่างที่แม่ของแกบอก ดอกฟ้ากับดอกมะลิซึ่งเป็นเพียงดอกไม้ธรรมดา ไม่ได้มีคุณค่าคู่ควรอะไรกับคนอย่างพวกเรา"แม้จะเป็นคำพูดถูกพ่นออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่มันช่างกับเหมือนใบมีดคมกริบหลายสิบเล่มกรีดลงบนหัวใจของคนฟังอย่างมะลิ ทุกคำพูดจากปากของคุณธำรงมันล้วนตรงกับทุกสิ่งในชีวิตของเธอ ดอกไม้ธรรมดาไม่สามารถไปสู่อะไรกับดอกฟ้าได้เลยแม้แต่นิดเดียว

น้ำตาแห่งความเสียใจไหลหยดลงบนท่อนแขนแกร่งโดยไร้เสียงสะอื้น ความขมขื่นวิ่งเล่นมาจุกตรงลำคอจนไม่สามารถเอื้อนเอ่ยอะไรออกไปได้ ทุกคนต่างมองมาที่ราชาเป็นสายตาเดียว

"คุณพ่อกับคุณแม่ยังจะบังคับให้ผมแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นอยู่อีกไหมครับ ถ้าหากได้รู้ว่ามะลิตกเป็นเมียของผมแล้ว"นี่คือไม้ตายสุดท้าย ราชากวาดสายตาเย็นยะเยือกมองสีหน้าตกตะลึงของทุกคน เขาไม่ได้อยากประกาศเรื่องนี้ออกมาเพราะว่าไม่อยากให้ใครมองแฟนสาวว่าเป็นผู้หญิงใจง่าย แต่ในเมื่อทุกคนกำลังบีบบังคับให้เขาไม่มีทางเลือก เรื่องนี้ก็ต้องถูกหยิบยกออกมาเป็นเรื่องต่อรองเพื่อให้ผู้เป็นบิดายุติเรื่องการแต่งงาน

"ถ้าผู้หญิงคนนี้เป็นเมียของแกแล้วจริง ๆ ชีวิตของมะลิก็ดูน่าสงสารนะราชา เพราะชีวิตของมะลิคงเป็นได้แค่เพียงเมียบำเรอของแก"

"เพราะฉันจะไม่มีวันยกย่องผู้หญิงไม่มีหัวนอนปลายเท้าอย่างมะลิมาเป็นลูกสะใภ้ ต่อให้ผู้หญิงคนนี้จะตั้งท้องวางไข่ลูกของแกอยู่ก็ตาม"คำพูดของคุณธำรงทำให้ราชารวมไปถึงตัวของมะลิรู้ได้เลยว่า ความรักของเขาและเธอไม่มีทางสุขสมหวังอย่างแน่นอน

"แกต้องทำตามคำสั่งของพ่อราชา เพราะผู้หญิงที่พ่อจะรับมาเป็นลูกสะใภ้คือหนูดอกฟ้าแค่เพียงคนเท่านั้น"สายตาแน่วแน่จริงจังไร้การล้อเล่น ปลายทางแห่งความรักพร้อมกับแสงสว่างค่อย ๆ จางลง เมื่อทั้งครอบครัวต่างไม่มีใครยอมรับในตัวของแฟนสาว แถมยังบังคับให้เขาแต่งงานกับผู้หญิงที่ไม่ได้รัก

ทุกคนต่างพากันเดินออกไป ราชาได้แต่ยืนกอดร่างของมะลิเอาไว้ น้ำตาของเธอหยดแล้วหยดเล่าไหลลงหยดบนท่อนแขนของเขาจนเปียกชุ่ม ตำพูดเด็ดขาดของผู้เป็นพ่อยังคงดังก้องอยู่ในหู

"คุณราชา ฮึก"

"ไม่ต้องร้องนะมะลิ ฉันจะไม่มีวันทอดทิ้งเธอ ฉันสัญญา"ต้องให้เขาจะต้องแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น แต่เขาก็ขอสัญญาว่าหัวใจดวงนี้จะยกมอบให้กับผู้หญิงที่ชื่อมะลิเพียงคนเดียว