My Abductor and I (Filipino)

Chapter 5

Gaya no'ng unang beses na hinalikan ko si Silvestre, may pag-aalinlangan sa mga labi niya. Kinagat-kagat ko ang lower lip niya, umaatras ako tuwing mararamdaman na hahabulin niya iyon pa sumibasib. Sa lalaking ito, hindi sapat na gustuhin niya ko— kailangan niya kong hanap-hanapin.

Naghinang ang mga labi namin na sinabayan ng saliw nang nagsasalo naming mga dila. Ramdam ko ang unti-unti niyang pagtigas dahil napakanipis ng suot kong bikini. Hindi ko pinalagpas ang pagkakataon na iyon para mapanghalina siyang yapusin sa leeg.

"Ohh...Lester." he deliriously moans of my other name.

I was scared for a moment. My heart's beating so fast in fear that I might actually be caught. Namumungay ang mga mata ko nang buksan iyon at tingnan siya saglit. Nahuli ko siyang titig na titig sa'kin, parang nag-aapoy sa lagnat. Lasing siya sa mga paghalik ko at hindi na alam ang nangyayari.

Pinasok ko ang kamay ko sa pantalon niya at doon hinamig ang nagwawala niyang ari. Nang ilabas ko iyon ay para itong aktibong sundalo sa tuwid ng pagkakatayo. Sinakyan ko siya pero hindi iyon ipinasok sa'kin. Hinayaan ko lang si Silvestre na umigtad habang urong sulong kong pinadudulas ang sarili ko sa buong haba niya.

Napuno ang home library ng mabibigat na paghinga at halinghing. I can my feel my wetness coating his hard steel c*ck. Kumikinig ang pagkakalaki niya. It's crazy but I feel like he's getting larger and larger every minute.

Mahigpit siyang napahawak sa puwetan ko at napaigik nang tuluyang sumabog. Sabay kami kaya napagod din ako. For a minute or two, I rested still riding him, letting my thick juice drip all over his swollen gun.

"MY CONDOLENCES on the passing of your first baby, Cassandra." nag-aalinlangan kong inabot ang kamay ko sa kanya para makipagkamay. Hindi ko alam kung gaya ni Laurel ay galit din siya sa'kin.

Nasa malaking funeral homes kami sa Quezon City. Hindi sana ako pupunta pero tinawagan ako ni Mommy at pinilit din ni Tabitha. It's disrespectful daw for me not to attend my own niece's wake specially that Lucille's still nowhere to be found.

Ibinaba ni Cassadra ang kamay ko na siyang nagpasimangot sa'kin. Hindi niya tinanggap ang pakikipag-shakehands ko, sa halip ay hinila niya ko at mahigpit na niyakap.

"Salamat sa pagpunta, Leslie. I appreciate your support and sympathy at this difficult time. I know Laurel's upset with you but please don't take it to heart. Hindi kita sinisisi sa nangyari. My baby...he's just not meant to stay long." she said, sounding so soft and sincere. Hindi na ko nagtataka kung bakit siya ang minahal ni Laurel. She gives off the same vibe as my mom.

Cassandra's kindness also reminds me of someone. Pareho silang dugyot at galing sa hirap. Kaya siguro gano'n sila kababait. Ang mayayaman na kagaya ng pamilya ko ay nakaaangat dahil sarili lang namin ang iniisip namin. We're selfish and that's our way of living.

"He's on the chapel, sa third floor. Puntahan mo na." nakangiti niyang pagbibigay-alam sa'kin, nahulaan na gusto kong makausap ang kapatid ko.

Nagpasalamat ako kay Cassandra at pinuntahan na si Laurel. Nadatnan ko siyang nakaupo sa long bench seat na kagaya sa mga Catholic church. Malamig siyang nakatitig sa krus na nasa gitna ng chapel.

Sa kamay ko ay piraso ng American snack na Twinkie. It's a golden sponge cake with cream filling. Paborito ito ni Laurel. Kapag binibigyan ko siya nito noong mga bata kami, nagkakabati kami agad.

"What are you doing here, Leslie." the way he asked was so cold and lifeless. Hindi pa man ako nakakaupo ay pinansin niya na ko.

"I'm here to send my condolences. Wala rito si Lucille at hindi rin makakapunta sina Mommy at Daddy. I should at least be here."

"You're not helping by being here."

"So, ganyan ka na lang? Magmumukmok dito at hahayaan iyong asawa mong magdalahamhati mag-isa habang nag-aasikaso sa mga bisita?" hindi siya sumagot. "Hindi ko maintindihan dahil puwede naman kayong gumawa uli ng asawa mo. Wala ka pa gaanong attachment sa namatay mong anak dahil bagong labas pa lang siya at—"

"That's exactly what your problem is! You're so insensitive and rash. Hindi mo iniisip iyong sinasabi mo. Wala kang konsiderasyon sa mga tao sa paligid mo!"

"I am selfish, fine! But Laurel, sa pagkamatay ng anak mo parang namatay ka na rin. You still have a wife, kailangan ka niya!"

"Kailan ka pa nagkaroon ng pakialam sa mga tao sa paligid mo? Ano bang kailangan mo?" Paduskol siyang tumayo at namulsa. "Ah, your bank accounts? Your money? Makukuha mo lang iyon kapag nadiskubre mo na kung sino talaga si Silvestre. Until you find anything, don't ever go near me. Naiintindihan mo?"

I THREW the empty bottle of beer to the floor of the 5-star hotel's drinking longue. It created a popping sound upon impact, breaking into tiny pieces of shattered glass.

The longue's atmosphere is basically like that of an Italian restaurant except that they serve alcoholic beverages. The place's lighting is warm toned, the chandelier is made up of lead crystals, and the furnitures are exquisitely fancy and elegant. I missed going to these high-class hangout places. Simula nang mawalan ako ng pera, kulang na lang tumusok na ko ng fishball sa tabing kalsada para lang makakain.

"What are you looking at? Clean that up." I hissed at the dumb looking bartender wearing a vest and a cheap bow tie.

I yawned at the island bar counter where I've been sitting for a very long time now. Inaantok na ko at dumodoble na ang paningin ko sa sobrang pagkahilo sa alak.

Dinukot ko sa shoulder bag ang Twinkie na dala ko kanina para sana sa kapatid ko. Inis ko iyong pinunit at nang mabuksan, walang poise na sinubo iyong spongecake at galit na nginuya-nguya.

That Laurel...if he hates me then I hate him, too! I knew it was a bad idea to go there. Dapat talaga hindi na ko nagpunta. But he speaking about my bank accounts, pa'no ko nga ba sosolusyonan iyon? Talaga bang kailangan kong gawin iyong gusto niya— alamin kung sino talaga si Silvestre? He's controlling me in the palm of his hands yet again!

"I hate my life!" tinungga ko ang natitirang beer sa bote ko. Nang maubos ang laman no'n ay binato ko uli iyon sa sahig at binasag.

Hindi nakatakas sa mata ko iyong bartender kanina. Tumingin siya sa mga katrabaho niya, nanghihingi na ng saklolo.

"Ma'am, lasing ka na. Tama na ho iyan.."

"Hindi mo alam kung shinong kaushap mo! Bigyan mo pa ko ng isang bote kung ayaw mong mawalan ng work...bilishan mo!" lasing kong utos sa kaawa-awang empleyado na hindi na malaman ang gagawin.

Sinunod niya ko at hinatiran pa ng isang bote. Bago pa iyon makarating sa'kin ay may ibang kamay nang umagaw no'n.

"Ano ba? Give it to me akin iyan!" dinakma ko iyong beer at dumulas ako sa kinauupuan kong barstool. Sa sobrang hilo ko ay hindi na ko nakatukod. Mabuti na lang at may malalapad na kamay na sumalo sa baywang ko.

"Careful." it's a deep husky voice of a man. His perfume smells expensively good. "Miss, you've drunk way past your alcohol tolerance. Tama na. You're scaring the other hotel guests, too."

Malakas ko siyang tinulak dahilan para matapon sa'kin ang laman ng inagaw niyang bote ng beer. Hindi na ko nagkaroon ng pagkakataong makatili dahil agad niya kong hinapit sa balakang. Sa puwesto naming halos yumakap ako sa kanya, ngayon ko lang napansin na pinagtitinginan na kami ng mga tao.

"Stay covered. Your brassiere." he whispered, reminding me how thin my dress is and that getting wet exposes my bra underneath. "Follow me."

Maamo akong tumango at sumama sa kanya. He still irritates me but it's not like I have much of a choice. Pakikisamahan ko na lang siya kaysa maglakad ako palabas ng hotel na parang basang sisiw at nangangasim sa amoy ng alak. I'm not a teeny-weeny ashamed of my large breasts and pleasing curves. In fact, I'm proud of it. I can walk naked for all I care.

"You can take a shower and have a change of clothes here." he offered, his voice being a good blend of gentleness and low baritone.

The elevator tinged! revealing the entire floor of a penthouse suite. His head tilted to the sides, inviting me to come over. Mariin ko siyang tiningnan. This man is no normal person. He lives in a penthouse of the luxurious hotel my Dad and his acquaintances own. Just who the hell is he?

He stared back at me with questioning eyes. Doon ko lang napansin na parang ulap na nagbabadyang umulan ang mga mata niya; kulay grey ang mga iyon.

"Hindi ako nagdadala ng mga babae rito kung iyon ang iniisip mo." he stated even without me saying anything yet. "I'm filing a divorced with my soon to be ex wife and we don't have any children. I don't know what you think about older men living in penthouses but that surely ain't me. Pumasok ka na at maligo. Baka sipunin ka."

"Older men?" isip-isip ko. Hindi naman siya gano'n katanda tingnan.

He turned and started walking to his home's own passageway to the front door. Upon entering the suite, there's another hallway leading to the 4 intersecting parts of the vast space of his unit. Moderno at napakalaki ng penthouse niya parang kay Lucille; talagang nakakalula.

Straight ahead you'll see the living room having massive windows with incredible view of Manila's skyline. It's the natural light from the sun that makes everything here lively and warm. At the right side of the living room is a helical staircase or iyong hagdaan na paikot-ikot. Diretso siya sa second floor ng penthouse.

"The architectural design is familiar but wow..." hindi ko mapigilang hindi mamangha nang sumilip sa covered patio sa labas. May infinity pool siya all the way from 20th floor!

"It's Architect Shawn Keller." sulpot niya sa likod ko. Bago ko pa siya magawang harapin ay may humagis nang white towel sa mukha ko, hindi ako makakita! "Kung gusto mo ng penthouse tour, mamaya na. Go hit the shower lalamigin ka niyan at kanina ka pa naligo sa alak."

Inis kong tinanggal ang tuwalya na tumabon sa mukha ko. Sinamaan ko siya ng tingin. "Kaya pala familiar. He's also the architect of our rest house in Batangas."

"Oh?" he sounded like he's almost, nearly impressed.

"Just so you know, this very hotel where your penthouse stands is my father's. Well, he's at least a major shareholder."

His mouth formed an, "Oh" without a sound. Nang-aasar talaga!

Inirapan ko siya bago umalis at mag-shower. I was half way out the living room when I heard him chuckle in a strong husky voice. May penthouse lang napakayabang na. Lumindol sana at gumuho itong bahay niya!

"Hey," he calls out to me, he sounded like he's smiling from ear to ear. "Wag ka na mainis. There's a walk-in closet for guests across the wet bar, Ms. Henderson."

Natigilan ako. How on Earth did he know about my surname? Nilingon ko siya para itanong iyon pero wala na siya sa kinatatayuan niya kanina.

I'M DRIVING through the expressway with my Audi filled with grocery boxes and paperbags. Sa dami ng supplies namin sa rest house na pinadala sak'in ni Laurel bago ako bumalik do'n, pinuno ng mga iyon ang back seat at car trunk ng minamaneho ko.

"I swear, Tabitha. Hindi ko siya kilala. Hindi ko alam kung pa'no niya nalaman ang apelyido ko— no wait, wait hold it right there— I don't make out with older men you know my type!" I adjusted the sound of my earpiece; I needed to lower it down. Dalang-dala na kaming magkaibigan sa pagkukwentuhan kaya sumisigaw na rin siya sa kabilang linya at nabibingi na ko.

"Pero guwapo ba? Matangkad? Sabagay, kapag gano'n kataba ang bulsa kiber na lang, 'no? Ano bang pangalan niya? Hindi ba kayo nag-usap kahapon pagkatapos mong' maligo'?" may bahid ng panunukso sa huling salitang binitiwan niya.

"How many times do I have to tell you, ha? Naligo lang ako. Walang nangyari! Wala kaming ginagawa kung iyon ang gusto mo marinig!"

"Defensive ampota."

"Tabitha your mouth!!" saway ko sa squammy niyang bunganga.

"Hahahahahaha! Pero seryoso, wala talaga? Hindi nagkabayuhan? Walang insert the coin? Travel to Jerusalem? Push the button? Hit me baby one more time?"

Gusto kong maduwal sa doubling meaning ng terminologies na ginagamit niya. Nakapasok na ko ng main road ng syudad at medyo traffic na kaya huminto ako sa pagda-drive.

"After ko maligo wala na siya sa buong penthouse, Tabi! Nawala na lang siyang parang bula. Nag-iwan lang ako ng thank you note sa center table ng living room niya tapos bumalik na rin ako sa condo ko."

"Pa-mysterious type naman iyan masyado feeling Goblin! Balikan mo na lang kaya sa penthouse niya next time? Ask him out for lunch tutal tinulungan ka niya! Tutal type mo rin naman." bumungisngis siya, parang batang tinutukso ang kalaro niya sa crush niya.

"I already told you for the nth time, Tabi. Walang gano'n. You know me and my type. Kapag gusto ko sinusunggaban ko agad. If I like someone even just for a temporary playtime, I'll have it any way I like by any means."

The memory of me riding Silvestre in my bikinis the other night suddenly just came to mind. Men like him are my kind of toys indeed. Sila iyong may tinatago ring init sa katawan na hindi nila kaya pigilan tuwing nakikita ka nila. Kung pa'no nila iyon pipigilan at kung pa'no sila magpapakasasa kapag tuluyan na silang nawala sa sarili— those are the highlights of the game.

Naiiling kong minaniobra ang gear ng knob ng kotse at muling pinatakbo iyon nang lumuwag ang trapiko. Ang dami namang pwede maisip bakit si Silvestre pa?

Makaraan ang isang oras ay nakarating na ko sa rest house. Hindi ko na naman nagawang i-park ang Audi ko nang maayos sa garage dahil naabutan kong nagkakagulo ang mga protection officer namin. Pabalagbag kong sinara ang pinto ng kotse pagkalabas ko ro'n. Hinanap ko si Peter dahil nagkalat silang lahat sa iba't-ibang direksyon. Maski si Geoff ay hindi ko makita.

"What's happening here?!" Hinatak ko ang kung sinong sentinel na hindi ko pa gaanong nakikilala. Mababakas sa kanya na ayaw niyang magsalita pero nakikita niyang wala sa ayos ang lahat kaya umamin na siya.

"Silvestre has escape, Ms. Henderson!"