“อนุบาลยังไงคะ” เธอก็อยากรู้เหมือนกันว่าตัวเองเขียนไม่ดีขนาดไหน
“ก็เขียนเหมือนคนไม่เคยมีเพศสัมพันธ์มาก่อน สงสัยยายป้านี่คงจะขึ้นคานแล้วเพ้อฝันจิ้นว่าต้องเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ อายุน่าจะประมาณห้าสิบหกสิบปี รุ่นนักเขียนแก่ๆ ไม่เชื่อเพลงลองอ่านดูสิ ฉากรักยิ่งกว่าเด็กอนุบาลอีก” เขาพูดแล้วขำ แต่เธอไม่ขำด้วย เพราะเหมือนโดนว่าเป็นป้าแก่ๆ เขียนฉากรักไม่เป็น ได้แต่นั่งมโน
“เอ่อ...” เพลงพิณอ้าปากค้างเมื่อโดนวิจารณ์ตรงๆ เหมือนโดนตีแสกหน้าเสียอย่างนั้น
“จริงๆ นี่ เหมือนพวกอ่อนหัด ถ้าเฮียเขียนแจ่มกว่านี้อีก” เขาโอ้อวด คนฟังถึงกับหมั่นไส้ นเธอเคยเห็นนักอ่านหลายคนที่เคยมีประสบการณ์ก็ใช่ว่าจะเขียนได้ มันอยู่ที่ใจรัก ความชอบและพรสวรรค์ล้วนๆ ดูอยา่งเฌอร์รินสิ เคยมีประสบการณ์มากกว่าเธออีก ก็ไม่เห็นจะเขียนได้สักหน่อย
“จริงเหรอคะ” เพลงพิณถามอย่างสนใจ เวลามีคนวิจารณ์งานของเธอถึงติหรือชม เธอมักจะนำมาปรับปรุงแ
