3
1510 Words
“มีอีก”
“อะไรของแกอีก”
“แกขึ้นคาน”
“ไม่ถึงขนาดนั้นมั้ง” เพลิงพิณทำหน้าไม่เชื่อ
“ปีนี้แกอายุเท่าไหร่แล้ว”
“สามสิบเอง”
“โอ๊ย! สามสิบเองเหรอแก แกน่ะต้องบอกว่าตั้งสามสิบแล้วย่ะ กำลังจะย่างเข้าสู่วัยทอง”
“แกพูดเวอร์ ไม่ใช่เสียหน่อย” เพลงพิณใจคอไม่ดี
“พอแกสามสิบ ต่อไปแกจะสี่สิบไม่รู้ตัว อายุมันจะขึ้นเร็วมากนะแก”
“แกพูดเป็นเล่นไป”
“แล้วแกก็จะนั่งอยู่แต่หน้าคอมจนแกสี่สิบและแกก็จะขึ้นคานสมใจอยาก”
“แกชอบพูดให้ทุกอย่างเลวร้าย” เพลงพิณเสียงแผ่วลงเรื่อยๆ
“ตอนนั้นแกจะโหยหาความรัก โหยหาผู้ชายสักคนมาดูแลแก เห็นคนอื่นมีลูกเต้าก็คิดถึงตัวเอง ตอนแก่แกจะทำยังไง จะมีใครดูแล และแกก็จะเป็นคนแก่ที่มัวแต่นั่งหน้าคอม ร่างกายของแกก็จะทรุดโทรม และที่สำคัญ...”
“ที่สำคัญอะไรแก”
“แกจะไม่รู้รสชาติของการร่วมรัก ได้แต่จินตนาการเหมือนพวกประสบการณ์โชกโชน ฟินเวอร์ล้านแปด แซ่บสยิวกิ้วเหมือนแฟนนิยายแกว่า แต่แกแค่มโน”
“แกพูดมีเหตุผล”
“แกคิดได้แล้วสิว่าจะมองหาผู้ชายบ้าง มีคนสนใจแกแกก็ไม่เคยเปิดใจ”
“เปล่า แค่คิดว่าเรื่องที่แกพูดน่าจะเอาไปเขียนนิยายสักเรื่อง”
“นังเพลง!!!!” เพลงพิณยกมือขึ้นปิดหูแทบไม่ทัน ทำไมต้องมาเสียงดังใส่เธอด้วยนะ ก็แค่แสดงความคิดเห็นเท่านั้นเอง
“แก...” เฌอร์รินหน้าซีดเผือดขณะเปิดประตูเข้ามาในห้องพัก หลังจากนั้นอีกหลายเดือน
“อะไรของแกนังเฌอร์” เพลงพิณเอ่ยถามคนที่มากอดซบอยู่ที่อกอย่างสงสัย
“ฉันตกงานแล้วแก” เฌอร์รินพูดเสียงอ่อน ร่างกายก็เหนื่อยล้าเหลือเกิน เกิดมาไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะตกงานเอาตอนอายุเท่านี้ งานยุ่งหาๆ ยากอยู่ด้วย ยิ่งแก่ๆ งานยิ่งหายากกว่าอะไรทั้งหมดทั้งมวล
“เฮ้ย! หลายเดือนก่อนแกยังดีๆ อยู่เลย”
“เศรษฐกิจไม่ดี เค้าปลดพนักงานแก ปลดกลางอากาศเลยล่ะ”
“อะไรจะเร็วขนาดนั้น” เพลงพิณทำหน้าตกใจ
“เค้ามีปัญหาภายใน ฉ้อโกงอะไรกันไม่รู้ ฉันจะทำยังไงดีอะแก”
“โธ่ๆๆ แกอย่าเครียดเลยนะ ยังไงแกก็ยังมีฉันอยู่”
“จริงดิ๊ ยังไงแกก็ต้องช่วยฉันอยู่แล้วใช่ไหม”
“ก็จริงน่ะสิ ช่วงนี้แกก็พิสูจน์อักษรช่วยฉันไปก่อนนะ”
“อีบ้า!!!”
“อ้าว... แกด่าฉันทำไมนี่” เพลงพิณใบหน้าเหลอหลา
“แกก็รู้ว่าฉันสอบตกภาษาไทย แต่ได้เกรด 4 วิชาศิลปะ”
“แกก็ต้องฝึกหัดพัฒนาสิ ดูฉันสิเมื่อก่อนก็อ่อนภาษาไทย เดี๋ยวนี้บก.ชมว่าภาษาดีมากเชียวนะ”
“แกฝึกมากี่ปีแล้ว แต่ฉันไม่เคยฝึกเลย แกให้ฉันช่วยทำปกนิยายยังดีซะกว่าเลย” เฌอร์รีนทำหน้าขอร้อง
“แกหมายความว่ายังไง”
“แกควรบอกบก.ของแก ให้รับฉันไปวาดปกให้สนพ.แก”
“บก.ไม่รับกราฟฟิกประจำ รับเฉพาะฟรีแลนซ์”
“ฟรีแลนซ์ก็ได้”
“แต่บก.ฉันมีคนทำปกแล้วนะแก”
“แกก็บอกว่าฝีมือฉันยอดเยี่ยมกระเทียมเจียมสิแก ให้ฉันลองออกแบบไปให้ก็ได้ นะๆๆ แก รับรองว่าบก. ต้องชอบฝีมือของฉันแน่ๆ”
“แกเอาตรงๆ ป่ะวะ”
“อ้อมก็ได้ ฉันยังทำใจไม่ค่อยได้”
“อ้อมๆ ก็ได้ ฉันถามแกข้อนึง บก.ของฉันรับแกแล้วมันดียังไง”
“ก็ได้ปกนิยายสวยๆ ไง”
“งั้นแกดูปกนิยายสนพ.ฉันก่อน”
“ดูทำไม”
“แกว่าสวยไหมล่ะ”
“ฝีมือก็งั้นๆ แก เป็นฉันทำสวยกว่านี้อีก”
“หรา...” เพลงพิณลากเสียงหมั่นไส้เพื่อน
“อืม...” เฌอร์รีนพยักหน้าหงึกๆ
“แกรู้ไหมไอ้ฝีมืองั้นๆ ที่แกว่า บก.ทำเองนะแก”
“ห๊ะ ไหนบอกจ้างฟรีแลนซ์”
“ก็จ้างบ้าง แต่บก.มีหัวด้านนี้ เลยทำเอง พอจ้างแล้วทำไม่ถูกใจ”
“บก.แกต้องรวยมากๆ แน่ๆ เลย”
“ทำไมล่ะแก”
“ก็ทำทุกอย่างเองสากกะเบือยันเรือรบ”
“ตอนนี้แกตกงานแล้วใช่ป่ะ”
“แกอย่าย้ำนักได้ไหม”
“ไม่ย้ำก็ได้ แต่แกไปเที่ยวกับฉันได้แล้วใช่ไหม”
“ไปเที่ยวไหน”
“ยายตรีชวนไปเที่ยวไร่ ฉันก็อยากไปหาไอเดียร์ใหม่ๆ ในการเขียนนิยาย ไปเที่ยวพักผ่อน มันคิดนิยายไม่ออกอะแก สมองแป๊กสุดๆ”
“แกเลี้ยงเหรอ”
“โอ๊ย! ยายงก ค่ารถอะไรเดี๋ยวออกให้ ไปอยู่โน้นยายตรีเลี้ยงเอง มันเพิ่งชวนนี่แหละ บอกมีงานเลี้ยงที่ไร่ แกโอเคป่ะล่ะ”
“โอเค”
“แหม... แล้วทีแรกมาทำอิดออด”
“ฉันล้อแกเล่นหรอกนะ ฉันรู้ว่าแกมีความฝันของแก ฉันไม่ผลาญเงินแกหรอก ฉันก็มีเก็บของฉัน”
“ไม่หรอกแก ถ้าแกลำบากฉันก็จะช่วยแก แกก็รู้นี่นา” เพลงพิณกอดเพื่อนแรงๆ อย่างรักใคร่
“ตอนฉันทำงานประจำก็รับฟรีแลนซ์บ้างแหละ เลยมีเงินเก็บ อย่างน้อยก็ผ่อนรถหมดแล้วแก เราขับรถไปกันเองดีกว่าไหมแก จะได้เที่ยวไปด้วย ถือว่ากำไรชีวิต เพราะเราเอาแต่ทำงานไม่ได้เที่ยวมาหลายปีแล้ว”
“ก็ดีนะแก กว่าจะถึงบ้านยายตรีก็ได้เที่ยวไปอีกหลายที่แหละแก”
“ยายตรีนี่น่ารักอะไรแบบนี้ มาตอนที่ฉันกำลังลำบากพอดี แกบอกยายตรีหรือยังว่าจะพวกเราจะไปหา”
“ยังเลย รอแกอยู่นี่แหละ”
“แล้วห้องนี้ล่ะ จะยังไงดี เพราะยายตรีชวนไปเที่ยวไร่ก็อยากให้เราอยู่นานๆ”
“ชวนไปอยู่นานเลยเหรอ แสดงว่าชวนแกคนเดียวสิ ฉันอยู่ได้นานซะเมื่อไหร่ล่ะ ตอนนั้นยังทำงานประจำเลย”
“ประมาณนั้นแหละ แต่มันฝากชวนแกนะ แต่เกรงใจ รู้ว่าแกไม่ว่าง นี่ถ้ารู้ว่าแกจะไปอยู่ด้วยนานๆ คงดีใจแทบกรี๊ด”
“ยายตรีมันยังไม่แต่งงานเลยนะแก”
“แต่งกับอะไรล่ะ ถ้าแต่งมันก็ชวนแล้วสิแก”
“มันก็สามสิบเหมือนพวกเราแล้วนะ ยังหาสามีไม่ได้หรือไง ออกจะแรด”
“แน่ะ ไปว่ามัน แกนั่นแหละแรด ยายเฌอร์”
“โอ๊ย! คิดถึงยายตรีจังเลยแก ไปเที่ยวคราวนี้คงสนุกมากแน่ๆ”
“เฌอร์ ถ้าแกไม่อยากทำงานประจำอีก แกก็ทำฟรีแลนซ์สิ เห็นนักเขียนนิยายในเฟซบุ๊กของฉันบางคนหาคนทำปกนิยายขายอีบุ๊กนะแก แกก็รับจ๊อบไปสิ”
“จริงเหรอแก”
“จริงสิ เดี๋ยวประกาศให้ ทำเสร็จโอนเงิน แกไม่ต้องเปลืองน้ำมันรถ เปลืองค่าชุด แต่งหน้า แต่งตัว ค่าอะไรก็ประหยัดไปเยอะ”
“เอา ก็ได้ ขอบใจนะแก”
“สำหรับแก ฉันยินดีช่วย”
“แล้วนิยายแก คิดออกหรือยังล่ะ”
“ยัง”
“อะไร หลายเดือนแล้ว แกไม่ได้สักครึ่งเรื่องไปแล้วเหรอ”
“โอ๊ย! ถ้าได้ครึ่งเรื่องก็ดีสิแก สามบรรทัดเองแก รอบนี้แป๊กหนัก”
“แล้ววันๆ แกมัวแต่ทำอะไรของแก”
“ก็โปรโมทงาน และทำงานบ้านไง แล้วก็ดูหนัง ฟังเพลง นอน”
“เจริญล่ะแก ถ้าฉันมาเป็นฟรีแลนซ์มิอดตายรึ”
“เงินแกเหลือเพราะแกรับงานฟรีแลนซ์ไม่ใช่รึนังเฌอร์”
“เออจริง เงินเดือนแทบไม่เหลือ”
“มันก็มีช่วงเวลาที่คิดออกนะแก ฉันก็จะปั่นแหลก สมองกำลังแล่น พอคิดไม่ออก คิดให้ตายก็คิดไม่ออก”
“ก็แค่เขียนๆ”
“มันไม่ใช่โว้ยแก มันต้องใส่ใจ ฉันลองจิ้มๆ ดูนะตอนสมองตัน ออกทะเลลบไปสามสิบสี่สิบหน้าว่ะแก”
“ออกทะเลคืออะไรของแก” เฌอร์รีนทำหน้างง
“ก็ออกนอกเรื่องไง บ้าบอคอแตกอะไรไม่รู้ เหมือนมันจะออกทะเลอ่าวไทย ต้องเอาแหเอาอวลไปลากกลับมา”
“เออ... ฟังแล้วงง”
“พอมันคิดออกก็ออกนะแก แต่ตอนที่ฉันคิดออกคือตอนที่ไม่ได้ตั้งใจจะเขียน พอคิดออก บางทีคิดจนจบเรื่อง พอมาเขียนจิ้มได้สามบรรทัด”
“ฮ่าๆๆ อนาถจริงๆ เลยแก”
“อืม... เวลาแกทำกราฟฟิก ถ้าสมองแกไม่แล่น แกคิดออกด้วยเหรอ”
“ก็มีนะ แต่ดูเหมือนแกจะหนักกว่าเยอะเลย หลายเดือนยังไม่ได้งานสักเรื่อง”
“รอบนี้เท่านั้น ฉันเขียนมาเยอะ เริ่มตันว่ะแก”
“ช่วงนี้หนังสือแกยังได้รับความนิยมหรือเปล่าล่ะ”
“เศรษฐกิจไม่ดี แฟนนิยายนิยมแต่ต้องประหยัดน่ะแก แฟนนิยายบางคนมาบอกว่ารอหน่อยนะพี่ เดี๋ยวจะมาสอย”
- Writer
