THE ASSASSIN'S LOVER

CHAPTER ONE

Chiang Mai, Thailand

"Go home in Philippines, James! Take our son with you. Leave now! Never think of coming back again in this country!" sigaw ni Phaelyn.

"No Honey, I'll never leave this country unless you will come with me!" Umiiyak na siya, James. Ayaw niyang iwanan ang asawa. Gusto nitong isalba siya samantalang siya ang lalaki.

"But they will kill you if you don't want! Please, James listen to me, for the last time I'll tell you go home in the Philippines. Take our son with you. I, know you will never forsaken him. He will live with you there peacefully, just leave before they will know that you're still here," Phaelyn pleaded.

"I'd rather to die with you Honey than to leave---"

"I know, Honey, I know how you love me as I love you and our son but please go home in your country where your own family resides. When they know that you are still here they will manage to know where you from. They will kill you Honey so please just go home in Philippines. Take all your travel documents, all your important papers is in the bag where you always put. Don't worry about me I can take care of myself. Please, Honey," muli ay pakiusap ni Phaelyn.

Ayaw man sana niya itong iwan dahil ito ang kauna-unahang babaing bumihag sa puso niya. Pero wala na rin siyang nagawa kundi ang sundin ito. Binalingan niya ang isang taong gulang niyang anak na mahimbing na natutulog sa kuna, kinarga niya ang batang walang kamuwang-muwang sa mga kaguluhang nangyayari sa paligid. Iniayos niya ito sa carrier saka ikinabit sa katawan niya.

"Just go, Honey. Everything gonna be alright," sabi ng asawa niya dahil natigilan siya sa akmang pagdampot sa bag pack na naglalaman ng ilang mahahalagang dukumento kasama na doon ang travel documents nilang mag-ama.

Mabigat man sa kalooban niya'y kinuha niya ang dalawang bag. Isang bag na naglalaman ng gamit ng anak niya at ang isa ay gamit niya together with their travel documents. Hindi pa siya nakailang hakbang ng makarinig ng kumusyon sa harapang bahagi ng bahay nila.

"Your swords, Honey. Take it with you. Go at the back door, I'll be the one to face them just go and never look until you will reach the highway." Halos hilain niya ang asawa patungo sa back door. Ayaw niyang mapahamak ang mag-ama niya kaya't halos hilain na niya ito.

In his mind (James Deen) ilalayo muna niya ang kanilang anak pero babalik siya sa takdang panahon. Mahirap malayo sa taong pinakamamahal pero kakayanin niya para sa bunga ng kanilang pagmamahalan. Uuwi siya sa piling ng mga magulang niya, ang mga magulang niyang walang kaalam-alam sa tunay niyang buhay sa Thailand. Ang alam ng mga ito'y naka-kontrta siya sa taekwondo school which is totoo naman pero hindi nalaman ng mga ito ang pagpapakasal nila ni Phaelyn.

Hindi na nga siya lumingon sa tahanang naging bahagi ng buhay niya ng halos dalawang taon, pero sa isipan niya'y babalikan niya ang lugar na iyun kapag huhupa na init ng panahon.

"Mga hayop kayo! Babalikan ko kayong lahat!" Napakuyom ang mga palad niya dahil sa galit na lumulukob sa kaniya.

Masuwerte pa rin silang mag-ama dahil hindi nagtagal ay may dumaan na cab.

"Please take me to the airport," pakiusap niya sa driver in Thai language.

"Okey get inside," tugon naman nito.

Hindi na nagsayang ng oras si James, matapos niyang ilagay sa katabing upuan ang dalawang bag ay naupo na rin siya dito.

"Hmmm that's a swords, my friend. You're the swords master right?" tanong nito.

Naiinis man siya sa pagtatanong nito pero ayaw niyang maging bastos kaya't sumagot pa rin siya.

"Not really, my friend, I'm just a performer." Ipinikit niya ang mga mata dahil ayaw niyang pahabain ang diskusyon. Hindi man siguro kabastusan ang huwag makipagdaldalan.

Marahil ay nahalata nitong wala sa mode makipag-kuwentuhan ang pasahero kaya't hindi na ito muling nagsalita iyun nga lang panaka-nakang tumitingin sa kanya.

Inaantok man siya dahil sa pagod, hindi niya hinayaang hilain siya ng antok dahil iba ang pakiramdam niya driver. Hindi niya ipinahalata na nararamdaman niyang iba ang tingin nito sa kanilang mag-ama dahil ayaw din niyang madamay ang walang kamuwang-muwang na anak. Nakahinga na lamang siya ng maluwag ng matanawan niya Chiang Mai International Airport.

"Here thake this, my friend. Thank you and keep the change." Iniabot niya dito ang limandaang Baht kahit pa alam niyang kalahati lamang noon ang pamasahe niya. Iba din ang pakiramdam niya sa driver, huwag lang itong gagawa ng labag sa kalooban niya dahil kahit hawak niya ang kanyang anak ay kayang-kaya niya itong labanan.

Hindi na siya nagsayang ng oras, agad siyang lumapit sa guwardiya ng paliparan upang i-check silang mag-ama.

"Finally, I met the swords master. What can I do for you master?" Salubong nito sa kanya imbes na papasukin siya.

Bagay na ikinainis niya pero pinigilan niya ang kanyang sarili lalo at ramdam niya ang mga matang nakasunod sa kanya.

"Where can I find the ticketing booth here, my friend?" tanong niya, ramdam niya ang pagod ng katawan niya dagdag pa ang iniwan niyang asawa na hindi alam kung ano na nag kalagayan nito kaya't wala siyang mode upang makipagbiruan.

"In the other side, master. Let me come with you and I'll help you to find it." Inilahad ng guwardiya ang palad sa daan patungo sa ticketing booth n

Pero bago sila makahakbang ay may isang kabayan na nagsalita.

"Hindi ko na babanggitin ang pangalan mo kabayan dahil pamilyar ka sa mundo. Hindi sa pakikialam pero kung may pambalot ka sa espada mo'y balutin mo. Sorry kabayan pero pinagtitinginan ka ng mga Thai landers." Tumingin ito bahagya sa swords niya.

Doon niya napagtanto na ang nasa likuran niyang swords ay kumikinang. Dali-dali niyang kinuha ang lampin ng anak sa bag saka ito ibinalot. Nilingon niya ang kabayan as he mouthed "thank you" na tinugon naman nito ng tango.

Hindi naman siya nahirapang kumuha ng flight niya dahil saktong ang papaalis na eroplano ang nakuha niyang ticket. Ilang sandali pa'y loob na siya ng immigration.

"Sir, you know the policy of travelling, you can't take with you your swords." Hinarangan siya ng isang Thai officer dahil sa espada niya. Nais niyang mainis dito dahil kung kailan malapit na silang makaupo ay saka pa may humarang.

"How come, Sir? Everytime I'm travelling, this swords is with me, how come now?" nawawalan ng pasensiya na sagot ng binata lalo at naglilikot na ang anak niya.

Sasagot pa sana ito pero siya namang paglapit ng isa pang tauhan ng immigration.

"That swords belongs to the famous swords master in the whole world, Sir. So, if I were you, just let him go and assist him to have his seat in the plane, can't you see he has a baby?"anito na tumingin ng makahulugan sa kasama.

Nais man sigurong tumutol ng naunang nagsagawa screening sa kaniya na patuluyin siya dahil sa swords niya pero wala na itong nagawa kundi sumunod lalo at halata namang mas nakakataas ang pangalawang nagsalita. Tiningnan niya ito as he mouthed thank you na sinagot nito ng tango.

Hindi na rin siya nahirapang pumasok sa Qatar Airways na eroplano lalo at mga kabayan din ang nandoon. Laking pasasalamat niya na kahit may kamahalan ang nakuhang ticket ay nasa VIP section siya at maluwag ang upuan nilang mag-ama. Ilang sandali pa ang lumipas ay payapa ba rin silang dalawa ng anak niya na nakaupo sa kanilang upuan na hindi na namalayang nasa himpapawid na pala sila. Kung hindi pa siya tinapik ng stewardess para sa pagkain ay hindi pa sila naalimpungatan.

Sa lugar kung saan niya iniwan ang asawa niya.

"Where is that Filipino man, Phaelyn?" malamig pa sa bangkay na tanong ng lalaking alipores yata ni satanas dahil sa hitsura.

"He's not just a Filipino man, Virute! He's my husband!" Napakuyom ang kamao niya (Phaelyn) dahil sa paraan ng pananalita nito tungkol sa asawa niya.

"Your husband? Okey! Where is your husband?!" ganti nitong sigaw.

"It's out of your business where's my husband right now! Go away and never come back here!" Tinalikuran niya ito dahil sa galit na lumulukob sa kaniya. Wala silang karapatang bastusin ang asawa niya. Kaso ang hindi niya napaghandaan ay hinablot nito ang damit niya saka itinutok ang espada sa kaniyang leeg.

"Dahil sa lalaking iyun inabanduna mo ang lahi natin, Phaelyn! Ipinagpalit mo kapayapaan ng buong angkan dahil sa lalaking iyon! Ngayon may gana ka pang sigaw-sigawan ako? Kung hindi ka lang anak ng pinuno natin ay pinatulan na kita!" sigaw na rin ni Virute sa salitang Thai.

Sa ibang salita nakatutok ang swords nito kay Phaelyn na halos magtalsikan ang laway sa mismong mukha nito.

Anak siya ng pinuno! Anong silbi kung hahayaan lamang niya itong gano'n ang trato sa kanya. Without a warning, she attacked him! Sinipa niya ito at may pagmamadaling dinampot ang swords sa kaniyang tabi.

"Never understimate my husband, me or anyone, Virute! I live my life here with him but you're fuckin' jerk that you always chase us! Go away before I'll be the one to kill you!" Itinutok din niya ang hawak na espada sa lalaking wala ng ginawa kundi ang lapastangin sila ng asawa niya samatalang wala naman silang ginagawang masama.

Naging matapang siya sa harap nito. Hindi naman natatakot siya dito pero lalaki ito at kahit gaano man siya kabilis sa kilos at galaw niya'y iba pa rin ang lakas at kilos ng lalaki.

"Sige kung iyan nag gusto mo, Phaelyn. Pero huwag kang magpakasigurado dahil ang ama mo rin ang magiging kalaban mo dahil sa pag-aabanduna mo sa angkan natin!" Umigting ang panga ni Virute sa bawat salitang binibitawan.

"Let's go!" Binalingan nito ang mga kasama.

Samantalang pabagsak na humiga si Phaelyn sa sahig ng nakaalis na ang grupong mahigpit na kalaban nilang mag-asawa lalo na ang asawa niya. Malaki ang inggit ng mga ito sa asawa niya, rason nila na inabanduna niya ang lahi nila dahil mas pinili niya ang nagpasakal sa ibang lahi kaysa sa sariling lahi.

"God, please protect them. Let them travel safely." Napatingala siya sa pag-usal niya ng panalangin.

Ilang sandali rin ang lumipas bago siya kumilos upang ihanda ang sarili sa anumang kababalaghang binabalak ng mga ito laban sa kaniya lalo na at wala ang asawa niyang kasa-kasama niya sa anumang laban.

Bontoc Mt Province, Philippines

"Honey, naman ano bang problema mo? Para kang si miming na hindi mapakali? May problema ka ba?" may pagkairitang tanong ni Magdalene sa asawa.

"Hon, naman si miming na naman naalala mo. Baka naman hindi mo siya pinakain kaya't hindi mapakali?" Inakbayan niya ang asawa dahil ayaw niyang tuluyan iton magalit. Hindi niya maunawaan ang nararamdaman niya ng oras na iyon. Parang may mga kabayong naghahabulan sa kanyang dibdib.

Pero hindi niya napagtagumpayan ang bagay na iyun. Ilang dekada na silang mag-asawa, may tatlo na rin silang anak. May kanya-kanya na ring trabaho, na ang bunso nilang anak na si James Deen ay nasa ibang bansa dahil sa naka-kontrata ito sa sikat na taekwondo company sa Thailand. Ang panganay nilang anak na parang idinikit na saging sa panganay na anak ng Ate Angela niya idagdag pa ang pinsan nito sa bayaw nitong si Xander, ang pangalawa nilang anak na kasalukuyang namamahala sa sarili niyang gymnasium pero mas gusto pa yata ang magluto na hindi sila tinantanan hanggat hindi nakapagpatayo ng sariling restaurant sa mismong tabi ng gymnasium. At ang pag-asa sana niyang susunod sa yapak niya'y nasa ibang bansa naman.

"Hep! Hep kinakausap kita, Mr Gregory James Santana Arellano. Hindi ko sinabing mag-dat dream ka diyan." Pinitik pa talaga ang ilong niya kaya naman napangiwi siya dahil binanggit pa nito ang buong pangalan niya.

"Ano ba iyon, Honey? May sinabi ka ba? Wala naman eh." Napangiwi siya sabay haplos sa ilong na pinitik nito.

"Honey, wala kang maitatago sa akin. Alam kong may bumabagabag sa iyo. Kung ano man iyon ay sabihin mo na para magawan natin ng solusyon," sagot nito.

Kaya naman nagpakawala siya ng malalim na paghinga. Sa totoo lang naman kasi ay hindi niya maunawaan ang sarili. Parang may kung anong dumadagundong sa kaibutuwiran ng kanyang puso iyun nga lang ay hindi niya maarok kung ano ito.

"Sorry Honey, kung napag-alala kita. Pero sa totoo lang ay wala akong problema, iyon nga lang ay hindi ko maunawaan ang sarili ko. Baka nasobrahan ko ang pag-iinum ng kape kaya't naging nerbiyoso na rin ako kagaya ni miming," aniya.

Kaso iyon naman ang malaking pagkakamali niya dahil piningot naman siya.

"Honey, naman malapit na tayong magkaroon ng mga apo eh bakit namimingot ka." Nakangiwi niyang reklamo dahil sa ginawa ng asawa.

"Paano'y pinagloloko mo ako. Okey na sana pero paano ka nakarami ng kape eh hindi pa nga kita tinitimplahan ng kape? Abah! Abah, sabihin mo lang Greg, kung may iba ng taga-templa ng kape mo ng maisumbong na kita kay Mommy diyan sa baba." Nakapamaywang pa ito habang tinatalakan siya.

Kailan man ay hindi sumagi sa isipan niya ang lukuhin ito. Nagkataon lamang na mahilig siyang magbiro dito.

"Honey, naman, alam mo namang ikaw lang ang may powers sa puso ko. Halika na tara na sa kusina baka nandoon si Master Chef naaamoy ko na ang bango ng niluluto niya. I love you, Honey ko." Yumakap siya sa asawa upang pukawin ang inis nito.

"Ikaw naman kasi, alam kong may bumabagabag sa iyo pero hinahaluan mo pa ng kalokohan. Hala sige na tara na sa kusina I'm sure nandoon na rin---"

Pero hindi na rin natapos ng Ginang ang pananalita dahil siya namang pagdating ng tagapagmana ni ex-captain Sungit na si Alejandro at ang pinsan nito sa ama na ni Marcus Xander na may dalang mga fresh wine, dito nila napagtanto na galing pa ang dalawa sa winery ng mga Dela Rosa.

Nasa kalagitnaan sila ng kasiyahan o simpleng lunch celebration ng biglang may maingay sa paligid ng kanilang tahanan. Kung hindi sila nagkakamali'y ingay ito ng private chopper, kaya naman nag-unahan pa silang lumabas para alamin kung sino ang dumating.

They are all happy that the swords master came home after almost two years of absence in their home.

But...

He's not alone!

He's carrying a child!

They have only one question running throughout their minds.

Who is the child that the swords master's carrying?

.

.

.

.

.

ITUTULOY!!!!!