“ข้าไม่ยอม ผู้ใหญ่เหอต้องให้ความเป็นธรรมกับข้า เห็นๆอยู่ว่าเสือมันโดนยิงด้วยลูกธนู และลูกธนูนั้นมันเป็นของข้า” เฉิงหย่งฝูตั้งหน้าตั้งตาเถียง เรื่องอะไรเขาจะยอมให้นังเด็กเมื่อวานซืนมาชุบมือเปิบไปได้
“ข้าว่า…เรื่องนี้ต้องค่อยๆคุยกัน” เหอลี่จงทำสีหน้าลำบากใจ
“เช่นนั้นข้าขอถาม เสือหนึ่งตัวขายได้กี่ตำลึง?” หวงฮุ่ยเหยาถามออกมา
“ตัวนี้ข้าว่าไม่ต่ำกว่าหกร้อยตำลึง” ซื่อหย่งเหอชะโงกหน้าลงไปมองประเมินเจ้าเสือโคร่งตัวใหญ่ที่นอนตายอยู่ก้นคลองแล้วจึงเอ่ยตอบ
“เงินตั้งหกร้อยตำลึง เจ้าคิดจะฉวยโอกาส คิดจะชุบมือเปิบเอาไปจากข้ารึ นังคุณหนูตกยาก” เฉิงหย่งฝูเข่นเขี้ยว
หวงฮุ่ยเหยาเดินก้าวออกมาด้านหน้าพลางเอามือกอดอก
“ข้าไม่คิดจะฉวยโอกาส หรือว่าชุบมือเปิบ ได้…เสือนี้เป็นของท่านก็ได้ ท่านพ่อของอดีตคนรักของข้า แหม…น่าเสียดาย เอ๊ย…น่าดีใจเสียจริงที่ข้าเกือบจะได้เป็นลูกสะใภ้ของท่าน แต่สุดท้าย…ก็ไม่ได้เป็น ฮึ!”
