เกือบสี่เดือนก่อน
เธอ…ไม่ปกติ!
นั่นคือสิ่งแรกที่นึกได้เมื่อฟื้นขึ้นมา หลังจากสลบไปเกือบสัปดาห์ เพราะอุบัติเหตุที่มาจากการลอบฆ่า ปานระพีก็เริ่มรู้สึกตัว ความรู้สึกแรกในตอนนั้นคือปวดร้าวไปทั้งสรรพางค์กาย คล้ายโดนรถสิบล้อทับก็ไม่ปาน แต่ที่น่าตกใจคือขาข้างซ้ายของเธอขยับไม่ได้ ทว่าอะไรก็ไม่เลวร้ายและน่าช็อกเท่ากับการลืมตาขึ้นมาแล้วพบแต่ความมืดมิด
หัวใจเธอดิ่งวูบ
ปากแห้งแตกเพราะขาดน้ำเริ่มขยับเค้นคำพูดออกมา
‘มีใครอยู่แถวนี้ไหม?’
‘โอ๊ะ! คนไข้พื้นแล้ว เดี๋ยวดิฉันเรียกคุณหมอให้นะคะ’
พยาบาลวัยกลางคนที่เพิ่งเดินกลับเข้ามาในห้องผู้ป่วยเอ่ยด้วยความยินดี แต่คนที่เพิ่งฟื้นคืนสติกลับไม่สนคำพูดเหล่านั้นเสียด้วยซ้ำ
‘ตาฉัน! ทำไมฉันมองไม่เห็นอะไรเลย เปิดไฟหน่อย’
เสียงที่เปล่งออกมาจากลำคอแห้งผากนั้นสั่นระริก ความหวาดกลัว วิตกกังวลมากมายมหาศาล ถาโถมเข้ามาจนแทบจะทนรับไม่ไหว จากที่ร้องขอกลับก
