เมียแต่ง ตามพินัยกรรม

ทำตามคำสั่ง

โรงพยาบาล

สริสาเอาแต่นั่งร้องไห้มาตลอดทางที่นั่งมาบนรถของหมอนัย เธอทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่างเพราะสิ่งที่เธอต้องทำคือการตอบแทนต่อผู้มีพระคุณ โดยการต้องทนอยู่กับคนที่เธอไม่ได้รัก ทั้งที่เขาใจร้ายแล้วก็ทำร้ายให้เธอเจ็บปวดอยู่ตลอดเวลาที่แต่งงานกับเขามา ไม่เคยมีวันไหนเลยที่เธอมีความสุข เธอแทบอยากจะทำงานให้ครบ24ชั่วโมงไปเลยด้วยซ้ำ เพราะไม่อยากกลับบ้านไปเจอหน้าเขา เพราะทุกครั้งที่เจอหน้ากันก็จะมีแต่เรื่องให้ต้องทะเลาะกันได้ทุกวัน

"สา.."

หมอนัยคอยชำเลืองมองสริสามาตลอดทางด้วยความเป็นห่วง จนขับมาถึงหน้าโรงพยาบาลเขาจึงยื่นมือไปกุมมือเธอไว้

"สาต้องตอบแทนบุญคุณที่คุณปู่เคยช่วยเหลือสา สาต้องทนอยู่กับคนที่สาไม่ได้รัก สาจะทนค่ะ สาจะต้องทนให้ได้..อึกๆๆ"

หมอนัยมองเธอด้วยความสงสาร ถ้าไม่ใช่เพราะคำสั่งของคุณปู่เขาคงพาเธอออกไปจากเรื่องแย่ๆนี้แล้ว

เพราะคุณปู่มีความเมตรากับพ่อของเขามาก โรงพยาบาลนี้ถ้าไม่ได้คุณปู่ช่วยมันก็คงไม่ใหญ่โตมากขนาดนี้ และพ่อเขาก็ยังได้สิทธิ์ขาดในการดูแลโรงพยาบาลนี้แต่เพียงผู้เดียว

หมอนัยจึงทำได้แค่คอยอยู่เคียงข้างเธอ และคอยปลอบใจในเวลาที่เธอเสียใจแบบนี้

"พี่ขอโทษนะ ที่พี่.."

"ไม่เลยค่ะ สาเข้าใจพี่หมอ..สาจะอดทนค่ะ สาจะต้องอดทนให้ได้.."

"เรื่องแม่ไม่ต้องห่วงนะ พี่จะดูแลท่านให้ดีที่สุด.."

"พรุ่งนี้ สาไม่อยากไปเลย.."

"..."

หมอนัยมองจ้องหน้าเธออย่างเห็นใจ แล้วก็ดึงตัวเธอเข้ามากอดปลอบ

"พี่ก็ไม่อยากให้สาไปเหมือนกัน.."

"..."

สริสาร้องไห้ออกมาอีกครั้งด้วยความอัดอั้น เพราะต้องทนฝืนทำตามคำสั่งของพ่อภูดิษฐ์ด้วยการไปฮันนีมูนกับเขา

....

วันรุ่งขึ้น

บ้านตระกูลไพศาลสืบสกุล

"นี่ตาภูยังไม่ตื่นอีกหรอ..?"

"เอ่อ.! ค่ะ.."

"คุณไปจัดการให้มันเก็บกระเป๋าเสื้อผ้าด้วยนะ นี่ตั๋วเครื่องบินพอถึงแล้วจะมีคนมารอรับที่สนามบิน.."

"คุณจะให้ลูกไปฮันนีมูนกับเด็กนั่นทำไมละคะ ลูกเราเกลียดเด็กนั่นจะตาย.."

"ก็พวกเขาแต่งงานกันแล้ว จะไปฮันนีมูนด้วยกันก็ไม่น่าแปลก เดี๋ยวอยู่ๆกันไปก็รักกันไปเองแหละนะ.."

"ไม่มีทาง..ฉันเชื่อว่าลูกของฉันไม่ตาต่ำไปรักเด็กผู้หญิงเชยๆเฉิ่มๆแบบนั้นหรอก.."

"คุยกับคุณแล้วปวดหัวผมไปทำงานดีกว่า ไปจัดการเรื่องตาภูให้เรียบร้อยด้วย.."

"ค่าาา.."

แม่ของภูดิษฐ์ทำหน้าตาเซ็งๆและตอบรับคำสั่งสามี

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"ตาภู ตื่นหรือยังลูก..?"

"..."

"ตาภู ตื่นได้แล้วนะ.."

"ผมตื่นนนานแล้วครับ.."

แม่ของเขาตกใจมากที่เห็นลูกชายตื่นเช้า และพร้อมด้วยสภาพที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วด้วย

"นี่แม่ตาฝาดไปหรือเปล่าเนี่ย ที่เห็นแกตื่นเช้าแถมยังอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วด้วย.."

"ผมนอนไม่หลับนะครับ."

"ทำไมละลูก หรือเครียดเรื่องที่จะได้ไปฮันนีมูนกับยัยเด็กนั้น.."

"ครับ เลยทำให้ผมนอนไม่หลับเลย.."

เขาเดินไปนั่งเซ็งที่เตียงนอนตัวเอง แม่เขาก็เดินตามเข้ามาด้วย

"แม่เข้าใจว่าลูกของแม่รู้สึกยังไง แต่ทนหน่อยนะลูกเวลาแค่ 1 ปีเอง เดี๋ยวมันก็ผ่านไป.."

"ผมไม่เข้าใจอะ ว่าทำไมต้อง 1 ปีด้วยครับ.?"

"แม่ก็ไม่รู้เหมือนกัน คุณปู่เขาเขียนจดหมายบอกพ่อแกไว้ว่าแกกับหนูสาต้องอยู่ด้วยกันให้ครบ 1 ปีถึงจะหย่ากันได้.."

"นี่ผมต้องทนอยู่กับยัยนั่นตั้ง 1 ปีเลยหรอครับเนี่ย ชีวิตตลอด 1 ปีของผมคงมีเหี่ยวเฉาน่าดู.."

"ไม่ใช่ว่าครบ 1 ปีแล้วแกจะไม่อยากหย่านะ..แม่ไม่ยอมรับลูกสะไภ้เป็นยัยเด็กนี้จริงๆหรอกนะ."

"ผมหย่าแน่นอนครับ ผมอยากจะหย่าสักวันนี้พรุ่งนี้ด้วยซ้ำ..ยัยนั่นไม่ใช่ผู้กญิงแบบที่ผมชอบเลยสักนิด"

"ดีแล้วลูก อย่างลูกของแม่ต้องเหมาะกับผู้หญิงที่มีฐานะเท่าเทียมกับเราเท่านั้น.."

"ครับแม่.."

"เอ่อ! แม่ก็ลืมไปเลยว่าพ่อแกฝากให้เอาตั๋วเครื่องบินมาให้..อะนี่ลูกเดินทางวันนี้ตอน 4 โมงเย็นนะ.."

เขารับตั๋วเครื่องบินมาดู

"ภูเก็ตหรอครับ..?"

"ใช่จ่ะ แล้วพ่อแกก็บ้าอะไรไม่รู้ให้ไปตั้ง 1 อาทิตย์.."

"1 อาทิตย์..?"

"ก็ใช่นะซิ แกคงเบื่อแย่ที่ต้องทนอยู่กับยัยเด็กนั้นเป็นอาทิตย์ แม่ละสงสารแกจริงๆ.."

ภูดิษฐ์รับตั๋วเครื่องบินทั้ง 2 ใบมาถือไว้ในมือ แล้วมีสีหน้านิ่งๆเหมือนเขากำลังใช้ความคิดกับอะไรสักอย่างอยู่

....

โรงพยาบาล

เวลาบ่ายโมง

สริสาที่นั่งหน้าเครียดอยู่ในห้องพักฟื้นของแม่ เธอเอาแต่นั่งนิ่งนั่งมองหน้าแม่อยู่แบบนั้นไม่ลุกไปไหนตั้งแต่เช้า

"สา..คุณภูมาหาจ่ะ.."

สริสาหันมามองรินที่เดินเข้ามาบอกเธอว่าภูดิษฐ์มา

"ขอบคุณนะ..คุณภู.."

เธอหันไปขอบคุณรินเพื่อนพยาบาล แต่คนที่เดินเข้ามากลับเป็นภูดิษฐ์

"รินขอตัวก่อนนะคะคุณภู เที่ยวให้สนุกนะสา ทางนี้เดี๋ยวรินกับคุณหมอนัยช่วยดูแลให้เอง.."

"ขอบคุณครับ.."

รินเพื่อนพยาบาลสาวของเธอเดินออกไป ปล่อยให้สนิสาและภูดิษฐ์อยู่ด้วยกัน

"นี่หรอแม่เธอ..?"

เขาเดินอ้อมไปที่เตียงนอนอีกฝั่ง โดยมีสริสาจ้องหน้าเขานิ่งด้วยความไม่สบายใจและกังวลใจ

"ไอ้นัยคงช่วยดูแลแม่เธออย่างเต็มที่ นี่จะให้พยาบาลที่นี่ทุกคนช่วยสลับกันดูแลยังได้เลย.."

"..."

เขาเดินกลับมาที่เธอ

"ก็เธอเป็นถึงเมียของตระกูลไพศาลสืบสกุล และแถมยังมีกิ๊กเป็นลูกของเจ้าของโรงพยาบาลอีกด้วย.."

"พูดบ้าอะไรของคุณ..?"

"ฉันพูดอะไรเธอรู้ดีแกใจ.."

"..."

"ไปขึ้นรถได้แล้ว พวกเราต้องไปถึงสนามบินก่อน 4 โมงเย็น แล้วอย่าคิดนะว่าเธอจะมีความสุขสำหรับทริปนี้.."

"สาก็ไม่เคยหวังอยู่แล้ว.."

"ฉันจะทำให้เธอยิ่งตกนรกทั้งเป็นอีกเป็น 10 เท่าเลยคอยดู.."

.....

อย่ากลืนน้ำลายตัวเองนะ